Pullman Grevi

Pullman Grevi 11 Mayıs 1894 günü başlayıp farklı şekillerde bir aydan çok süren grevleri anlatır. American Railway Union (ARU) sendikası düşük ücretler, şirketin sağladığı kalacak yerlerin yüksek kiraları, sendikal faaliyete izin verilmemesi gibi sebeplerle Pullman Şirketine karşı greve çıkar. Chicago'daki grev başarısız olunca ARU, Pullman tarafından işletilen vagonlara karşı tüm ülke çapında iş bırakılmasını örgütlemiştir. Detroit'in batısındaki tüm demiryolu taşımacılığını etkileyen grev oldukça büyük yankı yapar. Ancak ABD Başkanı Grover Cleveland'ın şirketten yana taraf alması ve ARU sendikasının diğer sendikalar tarafından yalnız bırakması sonucunda grevcilere geri adım attırılır. Bunda başkanın talimatıyla ordu birliklerinin grevin kırılmasında kullanılması belirleyici olur. Grevin lideri konumundaki Eugene V. Debs tutuklanıp, ARU yasadışı ilan edilse de 27 eyalette yaklaşık 250 bin işçinin katıldığı grev ABD işçi tarihi için belirleyici öneme sahip olmuştur. Grevin bastırılmasının ardından demiryollarında örgütlenme ve hak arama faaliyetleri artmış, Pullman Şirketinin yaptığı keyfi uygulamalar iptal edilmiştir.

Arka plan

Pullman işçileri şirket tarafından sağlanan konutlara verdikleri yüksek kira bedelleri ve aldıkları düşük ücretler nedeniyle durumlarından memnun değildir. Şirkete gidiş geliş sorununu aşmak için şirkete yakın bir bölgede temel ihtiyaçların sağlandığı mahallede yaşayan işçiler burada yine şirkete ait dükkanlardan görece yüksek fiyata alışveriş yapmak durumunda kalır. 1893 yılındaki mali kriz sonrasında durum daha da ağırlaşmış, George Pullman'ın düşen satışları gerekçe göstererek maaşlarda %20 ila 30 oranında kesintiye gitmesiyle birleşince sorun büyümüştür. Pullman kira ve tüketim ürünlerinin fiyatlarında indirime gitmemiş, işçilerin ilave gelir elde edebileceği bir olanak da yaratamamıştır. Sorunları patronla görüşmeye çalışan işçiler muhatap alınmayınca 11 Mayıs 1894 günü işçilerin önemli bir bölümü grev yapmaya başlar. Bu grev patronun ordu birlklerini çağırmasıyla zor kullanılarak kırılır.

Grev

Pullman işçilerinin pek çoğu Eugene V. Debs liderliğindeki American Railway Union (ARU) sendikasına katılmıştır. Sendika Pullman işçilerinin grevini destekleyerek Pullman Şirketine ait vagonlara hizmet verilmeyeceğini ilan eder. 26 Haziran 1894 günü başyan boykot eylemi etkili olur, dört gün içinde 29 ayrı demiryolu hattında görev yapan yaklaşık 125 bin işçi Pullman vagonlarına hizmet etmeyi reddeder. Duruma müdahale eden şirket patronları grevci işçilerin yerine grev kırıcı işçi getirerek eylemi kırmaya çalışır. Grev kırıcı işçiler arasında yoğunlukla Afroamerikalıların bulunması işçiler arasında ırkçı karşı karşıya gelişlere de neden olur. Direnişin yayılması ve diğer taşımacılık sektörüne de sıçraması tehlikesi üzerine federal hükümet olaylara müdahale kararı alır.

Federal müdahale

Eylemlerle ABD başkanı Grover Cleveland'ın talimatıyla Amerika Birleşik Devletleri başsavcısı Richard Olney ilgilenmiştir. Olney, aldığı savcılık maaşının yanı sıra demiryolu davalarına da bakmakta ve patronlardan da maaş almaktadır. Grevi sabote etmek için her türlü kanuni yolu kullanan Olney Chicago'daki "terör eylemlerine" son vermek üzere ordu birliklerinin kullanılmasını ister. Olaylara müdahil olan ordu birlikleri patronlardan yana hareket edere ve grev kırılır. General Nelson Miles komutasındaki 12 bin asker eylemlerin kamu güvenliğini bozduğu gerekçesiyle işçilerin üzerine salınır. Askerlerin olaylara sert müdahalesi tansiyonu artırmış ve sonuçta 30 grevci işçi öldürülmüş, 57 tanesi de yaralanmıştır. Olaylar sırasında ortaya çıkan mali zararın 80 milyon dolar civarında olduğu düşünülmektedir.

Sonrası

Eylemlerin bastırılmasından sonra başta Debbs olmak üzere sendika önderlerine karşı takibat başlatılmış, çoğu haksız gerekçelerle kısa da olsa hapse atılmıştır. Sendikal faaliyet engellenmiştir. Öte yandan federal hükümet şirket tarafından kurulan ve işletilen konutların satılmasına karar vermiş, şirketin konutları Pullman 1897'de öldükten sonra Chicago kenti belediyesine dahil edilmiştir. Şirket 1950'lerde kapanana kadar o bölgedeki insanların yoğunlukla çalıştığı işletme olmuştur. Bölge bugün National Register of Historic Places listesine _69000054 numarasıyla alınmış korunan bir bölgedir.