Prag Barış Kongresi
Prag Barış Kongresi, Altıncı Koalisyon Savaşları sırasında müttefik olan Prusya ve Rusya ile Fransa arasında 12 Temmuz-10 Ağustos 1813 tarihleri arasında Avusturya arabuluculuğuyla gerçekleşen barış çalışmasıdır. Savaşı bitirmeyi amaçlayan kongre anlaşma sağlanamadan sona erdi ve savaş, Avusturya'nın sonra Napolyon karşıtı koalisyona katılmasıyla daha da büyüdü.
Tarih öncesi[değiştir | kaynağı değiştir]
Alman Harekatının bahar döneminde, Napolyon önemli bir başarı elde etti, ancak aynı zamanda ağır kayıpları da yaşadı. Bu nedenle, birliklerini takviye edebilmek için 6 Haziran 1813'teki Pläswitz Ateşkesine hazırdı.
Esas olarak Metternich tarafından belirlenen Avusturya politikası, hem Napolyon ile ittifakı sürdürme hem de koalisyona katılma seçeneğini açık tuttu. Metternich, Müttefikler ve Napolyon arasında arabuluculuk yaptı. 26 Haziran'da Napolyon ve Metternich bir araya geldi ve görüşme başarısızlıkla sonuçlandı. Bununla birlikte, 27 Haziran'da, Rusya, Avusturya ve Prusya arasındaki Reichenbach Antlaşmaları, Fransa'nın belirli koşulları kabul etmemesi durumunda Avusturya'nın koalisyona katılmaya istekli olduğunu beyan etti. Avusturya'nın belirlediği koşullar; Varşova Düklüğü'nün sona erdirilmesini, Prusya'daki Fransız işgali altındaki kalelerin boşaltılmasını, İlirya eyaletlerinin Avusturya'ya geri verilmesini ve Hansa şehirlerinin Fransa'dan bağımsızlığını içeriyordu.
Kongre[değiştir | kaynağı değiştir]
Prag'da bir barış kongresi için hazırlıklar yapıldı. Avusturya'dan Metternich, Rusya'dan Johann Protasius von Anstett ve Prusya'dan Wilhelm von Humboldt 12 Temmuz 1813'ten beri Prag'da bulunuyorlardı. Fransız tarafından Louis Marie de Narbonne-Lara Prag'daydı ancak müzakere yetkisi yoktu. Napolyon'un temsilcisi Armand de Caulaincourt, ancak 28 Temmuz'da kasıtlı bir gecikmeden sonra geldi. Napolyon gerçekten önemli bir sonuç elde etmek istemedi, bunun yerine zaman kazanmak istedi. Ayrıca I. Aleksandr ile bir anlaşmaya varmayı umuyordu. Ancak bu umut Prag'da hızla yıkıldı. Metternich, müzakerelerin karşılıklı nota alışverişinde bulunarak yazılı olarak yürütülmesini önerdi. Bu, müzakere eden tarafların kendisinin arkasından bir anlaşmaya varmasını önlemek içindi. Ancak Fransız heyeti buna yanıt vermedi. Bu, kongrenin resmen açılmadan önce bile resmi sorunlar nedeniyle başarısız olduğu anlamına gelir.[1]
Temel olarak, iki taraf da bir anlaşmaya varmakla ilgilenmiyordu. Müttefikler, Metternich'in Napolyon'u boyun eğmeye ikna etmesini asla beklemiyorlardı. Bu arada Avusturya savaşa hazırdı. Fransızları oyalama taktikleri, İngilizlerin Yarımada Savaşlarındaki başarıları, Müttefik Trachenberg Planının gerçekleşmesi ve diğer faktörler rol oynadı. Silahlanma çabalarının son başarısından sonra, İmparator II. Franz da savaşa hazırdı.
7 Ağustos'ta Metternich, İmparator adına Fransızlara bir ültimatom verdi. Buna göre Napolyon, Müttefiklerin Haziran 1813'teki Reichenbach Konvansiyonu'nda ortaya koyduğu şartlar hakkında, ateşkesin sona erdiği 10 Ağustos'a kadar yorum yapacaktı. Ancak Reichenbach Konvansiyonu'nda belirtilen şartlara ek olarak şartlara Ren Konfederasyonu'nun feshedilmesi ve Prusya'nın 1806 sınırları içinde yeniden kurulması ve tüm devletlerin bölgesel statüsünün karşılıklı olarak garanti edilmesi eklendi. Bu, Fransa'nın, kabul etmeleri halinde Ren'in sol yakasındaki Almanya ve kuzey İtalya dışındaki tüm fetihlerini kaybedeceği anlamına geliyordu. Napolyon ültimatomu görmezden geldi. Böylece kongre sona erdi.[2]
Metternich, Avusturya'nın savaş ilanını 12 Ağustos'ta Fransız büyükelçiliğine teslim etti. Birkaç gün sonra, Napolyon'un Leipzig Muharebesi'ndeki yenilgisiyle sona eren sonbahar seferi başladı.
Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]
- ^ Varlan, Olivier (2014). "La « trahison » d'Armand-Louis de Caulaincourt : l'éthique d'un diplomate à la fin du Premier Empire". Dans Histoire, économie & société. 4 Haziran 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Mayıs 2023.
- ^ Lentz, Thierry (12 Mayıs 2004). Nouvelle histoire du Premier Empire, tome 2: L'effondrement du système napoléonien (1810-1814) (Fransızca). Fayard. ISBN 978-2-213-64022-8.