Manastırların tasfiyesi

Vikipedi, özgür ansiklopedi

Kimi zaman manastırların bastırılması veya manastırların kapatılması olarak anılan manastırların tasfiyesi, 1536 ile 1541 yılları arasında VIII. Henry'nin İngiltere, Galler ve İrlanda'daki manastırları dağıttığı idari ve yasal süreçler dizisiydi. Kral VIII. Henry, manastır gelirlerini kamulaştırdı; varlıklarını elden çıkardı; eski personel ve görevleri için maddi yardım sağladı.

Politika, başlangıçta kraliyetin düzenli gelirini artırmak olarak düşünülmüş olsa da, Henry'nin 1540'lardaki askeri seferlerini finanse etmek için eski manastır mülklerinin çoğu satıldı. Bunu İngiltere ve Galler'de yapma yetkisi, 1534'te Parlamento tarafından kabul edilen ve onu İngiltere'deki Kilisenin Yüksek Başkanı yapan ve böylece İngiltere'yi papalık otoritesinden ayıran Yücelik Yasası, Birinci Kaldırma Yasası (1535) ve İkinci Kaldırma Yasası (1539) ile verildi. İngiltere'nin genel valisi ve vekili Thomas Cromwell genellikle tasfiyelerin lideri olarak kabul edilir ancak Cromwell bu projeyi manastırları kapatmak veya manastırlara el koymak için değil, projeyi yalnızca manastırların reformu için kullanmayı umduğundan denetledi. Tasfiye projesi, İngiltere'nin Lord Şansölyesi Thomas Audley ve Zenginleştirme Mahkemesi başkanı Richard Rich tarafından oluşturuldu.

Tarihçi George W. Bernard şunu öne sürmektedir:

1530'ların sonlarında manastırların dağıtılması, İngiliz tarihindeki en devrimci olaylardan biriydi. İngiltere'de yaklaşık 900 dini bina vardı, bunlardan yaklaşık 260'ı keşişler için, 300'ü ise düzenli kanonlar içindi, 142 rahibe manastırı, 183 manastırın (friary) yanı sıra; 4.000 keşiş, 3.000 kanon, 3.000 papaz ve 2.000 rahibe olmak üzere toplam 12.000 kişi vardı. Yetişkin erkek nüfusu o zamanlar 500.000 ise, bu durum elli yetişkin erkekten birinin tarikat üyesi olduğu anlamına geliyordu.[1]

Ayrıca bakınız[değiştir | kaynağı değiştir]

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]

Özel

  1. ^ Bernard 2011, s. 390.

Genel

Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir]