Kepler (ay krateri)
 Lunar Orbiter 4 tarafından elde edilen fotoğraf | |
| Koordinatlar | 8°06′N 38°00′W / 8.1°K 38.0°B |
|---|---|
| Çap | 32 km |
| Derinlik | 2,6 km |
| Eş-boylam | Gündoğumunda 38° |
| Eponim | Johannes Kepler |
Kepler, batıda Oceanus Procellarum ile doğuda Mare Insularum arasında uzanan bir ay çarpma krateridir. Güneydoğuda Encke krateri bulunur. Kepler, adını 17. yüzyıl Alman astronomu ve matematikçisi Johannes Kepler'den almıştır.[1]
Genel özellikler[değiştir | kaynağı değiştir]
Kepler, çevredeki Ay denizi'ni kaplayan belirgin ışın sistemi ile dikkat çeker. Işınlar, diğer kraterlerden gelen ışınlarla örtüşerek 300 kilometreden fazla uzanır. Kepler, yüksek kenarının dışını çevreleyen küçük bir püskürme siperine sahiptir. Dış duvar tam dairesel değildir ve hafif çokgen şekillidir. Kepler'in iç duvarları eğimlidir ve hafifçe teraslı olup, engebeli bir zemine ve küçük bir merkezi yükseltiye doğru alçalır.
Tycho'dan gelen ışınlardan biri Oceanus Procellarum boyunca uzandığında bu kraterle kesişir. Bu durum, Giovanni Riccioli kendi ay terminoloji sistemini oluştururken krater adının seçilmesinde faktördü çünkü Kepler üç gezegen hareket yasasını tasarlarken Tycho Brahe'nin gözlemlerini kullandı. Riccioli'nin haritalarında bu kratere Keplerus, çevredeki daha yüksek albedolu arazinin eteğine Insulara Ventorum adı konuldu.
Kepler krateri, Belirgin ışınları nedeniyle Kopernik Sistemi'nin parçası olarak haritalanmıştır.[2]
Uydu kraterleri[değiştir | kaynağı değiştir]
Geleneksel olarak bu özellikler ay haritalarında, harfin krater göbeğinin Kepler'e en yakın tarafına yerleştirilmesiyle tanımlanır.
| Enlem | Kepler | Boylam | Çap |
|---|---|---|---|
| 7,2° K | A | 36,1° B | 11 km |
| 7,8° K | B | 35,3° B | 7 km |
| 10,0° K | C | 41,8° B | 11 km |
| 7,4° K | D | 41,9° B | 10 km |
| 7,4° K | E | 43,9° B | 6 km |
| 8,3° K | F | 39,0° B | 7 km |
| 12,2° K | P | 34,0° B | 4 km |
| 9,0° K | T | 34,6° B | 3 km |
-
Kepler D krateri
Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]
- ^ Blue, Jennifer. "Kepler (ay krateri)". Gazetteer of Planetary Nomenclature. USGS Astrogeology Research Program.
- ^ The geologic history of the Moon, 1987, Donald Wilhelms; with sections by McCauley, John F.; Trask, Newell J. USGS Professional Paper: 1348. Plate 11: Copernican System (online 17 Haziran 2018 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.)
- Andersson, L. E.; Whitaker, E. A. (1982). NASA Catalogue of Lunar Nomenclature. NASA RP-1097.
- Blue, Jennifer (25 Temmuz 2007). "Gazetteer of Planetary Nomenclature". United States Geological Survey. 12 Nisan 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Ağustos 2007.
- Bussey, B.; Spudis, P. (2004). The Clementine Atlas of the Moon. New York: Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-81528-4.
- Cocks, Elijah E.; Cocks, Josiah C. (1995). Who's Who on the Moon: A Biographical Dictionary of Lunar Nomenclature. Tudor Publishers. ISBN 978-0-936389-27-1.
- McDowell, Jonathan (15 Temmuz 2007). "Lunar Nomenclature". Jonathan's Space Report. 8 Şubat 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Ekim 2007.
- Menzel, D. H.; Minnaert, M.; Levin, B.; Dollfus, A.; Bell, B. (1971). "Report on Lunar Nomenclature by the Working Group of Commission 17 of the IAU". Space Science Reviews. 12 (2). ss. 136-186. Bibcode:1971SSRv...12..136M. doi:10.1007/BF00171763.
- Moore, Patrick (2001). On the Moon. Sterling Publishing Co. ISBN 978-0-304-35469-6.
- Price, Fred W. (1988). The Moon Observer's Handbook. Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-33500-3.
- Rükl, Antonín (1990). Atlas of the Moon. Kalmbach Books. ISBN 978-0-913135-17-4.
- Webb, Rev. T. W. (1962). Celestial Objects for Common Telescopes. 6th revised. Dover. ISBN 978-0-486-20917-3.
- Whitaker, Ewen A. (1999). Mapping and Naming the Moon. Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-62248-6.
- Wlasuk, Peter T. (2000). Observing the Moon. Springer. ISBN 978-1-85233-193-1.