Ermenileştirme

Ermenileştirme veya Hayerleştirme (Ermenice: հայաֆիկացում, hayafikats’um) daha önce Ermeni olmayan bir toplumun aralarına Ermeni serpiştirerek, Ermeni alfabesini zorla baskılayarak, Ermenice'yi zorla anadil haline getirterek veya yerli halkı yerinden edip yerinden edilen halkın yerine Ermeni yerleştirmeye Ermenileştirme/Hayerleştirme denir.^[1]

Ermenileştirilen Kıpçaklar[değiştir | kaynağı değiştir]

Erzincanlıların Ermenileştirilmeye çalışılması[değiştir | kaynağı değiştir]

Rusların Osmanlı'yı işgali sonrası kurulan kukla özerk bir devlet olan Erzincan Şurası (Erzincan Sovyeti de denilir) ilk kurulduğunda halkın Türk, Kürt ve Ermeni karışık olmasına rağmen başına yönetici olarak Ermeni olan Muradov Paşa getirildi. Halk genel olarak bu özerk cumhuriyetinin Sovyetlerin topraklardan çekilmesi için istiyordu ancak kurulduktan sonra halka (genel olarak çoğunluk Türk ve sonra Kürt olmasına rağmen) Ermeni ve Sovyet propagandaları yapıldı. Bu olayın farkında olan Osmanlı da halka Sovyetlerin yaptığı kötülükleri, dinsizlik propagandaları yaptığını iletti. Erzincanlı Kürtlerde ise Türklerde olduğu gibi sosyalist düşünce hakim eğilim değildi. Bu nedenle Kızıl Muhafızlar, Cemiyeti İslamiye ve İstanbul hükûmetinin işgal planlarına karşı fazla bir şey yapmadan, Sovyetler'e istenilen desteği ve güvenceyi vermeden çekildi. Daha sonra Osmanlı'nın Türkleri ve Kürtleri Sovyet propagandadan ve Ermeni baskısından kurtarmak istemesinden (aynı zamanda Erzincan'ın kaybettiği topraklardan biri olmasından) operasyon yaptı ve Erzincan tekrar Türklere bağlanmış oldu.^[2]^[3]^[4]

Günümüz Ermenistan topraklarının Ermenileşmesi[değiştir | kaynağı değiştir]

Günümüz Ermenistan topraklarının önceden Farslar, Türkler, Yunanlar(azınlık) ve Gürcüler tarafından yaşandığını ancak sonradan Doğu Anadolu'daki Ermenilerin Osmanlı tarafından Kafkasya'ya sürülmesiyle ve Rusya tarafından Ermenilere verilen özerk bölge sayesinde Ermeniler günümüz Ermenistan topraklarını Gürcülerden, Türklerden (Azerbaycanlılar) ve diğer etniklerden (aynı zamanda Müslüman olduğu ve Türklerle bir kabul edildiği için Kürtler) temizlemeyi ve kalanları da asimile etmeyi başarmıştır.^[5] Ancak Ermenistan hükûmeti Rusya (doğu bloğu) tarafında olmasına rağmen, Batı'ya yaydığı ve Batı tarafından doğru kabul edilen Ermeni soykırımı iddiası yüzünden Ermenilerin zamanında yaptığı bu etnik temizliğe odaklanılmamış Ermeniler mağdur tarafta tutulmuştur.^[6]^[7]^[8]^[9]^[10]

Ayrıca bakınız[değiştir | kaynağı değiştir]

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]

^ "ERMENİ TARİH YAZIMININ GERÇEKLERİ". avim.org.tr. 1 Temmuz 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Mart 2022.
^ Kılıç, S. (1998). Türk-Sovyet ilişkilerinin doğuşu, Vol. 17. Dergah Yayınları.
^ Erdem, Hamit. “1920 Yılı ve Sol Muhalefet”. Sel Yayıncılık, Şubat 2010, İstanbul. s. 79
^ Metin, H. (1992). Türkiye'nin siyasi tarihinde Ermeniler ve Ermeni olayları (Vol. 32). Millı̂ Eğitim Bakanlığı.
^ Donald Bloxham (2005). The great game of genocide. Internet Archive. Oxford University Press. ISBN 978-0-19-927356-0.
^ ""Черный сад": Глава 5. Ереван. Тайны Востока". BBC Russia. 8 Temmuz 2005. 19 Haziran 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Eylül 2011.
^ dewaal 1996.
^ Lowell W. Barrington (2006). After Independence: Making and Protecting the Nation in Postcolonial & Postcommunist States. ABD: University of Michigan Press. ss. In late 1988, the entire Azerbaijani population (including Muslim Kurds) — some 167000 people — was kicked out of the Armenian SSR. In the process, dozens of people died due to isolated Armenian attacks and adverse conditions. This population transfer was partially in response to Armenians being forced out of Azerbaijan, but it was also the last phase of the gradual homogenization of the republic under Soviet rule. The population transfer was the latest, and not so "gentle," episode of ethnic cleansing that increased Armenia’s homogenization from 90 percent to 98 percent. Nationalists, in collaboration with the Armenian state authorities, were responsible for this exodus. ISBN 0-472-06898-9.
^ A second reason for Armenian unity and coherence was the fact that progressively through the seventy years of Soviet power, the republic grew more Armenian in population until it became the most ethnically homogeneous republic in the USSR. On several occasions local Muslims were removed from its territory and Armenians from neighboring republics settled in Armenia. The nearly 200,000 Azerbaijanis who lived in Soviet Armenia in the early 1980s either left or were expelled from the republic in 1988-89, largely without bloodshed. The result was a mass of refugees flooding into Azerbaijan, many of them becoming the most radical opponents of Armenians in Azerbaijan.Ronald Grigor Suny (Kış 1999–2000). Provisional Stabilities: The Politics of Identities in Post-Soviet Eurasia. International Security. Vol 24, No. 3. ss. 139-178.
^ Thomas Ambrosio (2001). Irredentism: ethnic conflict and international politics. ABD: Greenwood Publishing Group. s. 160. ISBN 0-275-97260-7. 7 Temmuz 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Eylül 2011.

[1] "ERMENİ TARİH YAZIMININ GERÇEKLERİ". avim.org.tr. 1 Temmuz 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Mart 2022.

[2] Kılıç, S. (1998). Türk-Sovyet ilişkilerinin doğuşu, Vol. 17. Dergah Yayınları.

[3] Erdem, Hamit. “1920 Yılı ve Sol Muhalefet”. Sel Yayıncılık, Şubat 2010, İstanbul. s. 79

[4] Metin, H. (1992). Türkiye'nin siyasi tarihinde Ermeniler ve Ermeni olayları (Vol. 32). Millı̂ Eğitim Bakanlığı.

[5] Donald Bloxham (2005). The great game of genocide. Internet Archive. Oxford University Press. ISBN 978-0-19-927356-0.

[6] ""Черный сад": Глава 5. Ереван. Тайны Востока". BBC Russia. 8 Temmuz 2005. 19 Haziran 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Eylül 2011.

[FOOTNOTEdewaal1996-7] waal 1996.

[source2-8] Lowell W. Barrington (2006). After Independence: Making and Protecting the Nation in Postcolonial & Postcommunist States. ABD: University of Michigan Press. ss. In late 1988, the entire Azerbaijani population (including Muslim Kurds) — some 167000 people — was kicked out of the Armenian SSR. In the process, dozens of people died due to isolated Armenian attacks and adverse conditions. This population transfer was partially in response to Armenians being forced out of Azerbaijan, but it was also the last phase of the gradual homogenization of the republic under Soviet rule. The population transfer was the latest, and not so "gentle," episode of ethnic cleansing that increased Armenia’s homogenization from 90 percent to 98 percent. Nationalists, in collaboration with the Armenian state authorities, were responsible for this exodus. ISBN 0-472-06898-9.

[source3-9] A second reason for Armenian unity and coherence was the fact that progressively through the seventy years of Soviet power, the republic grew more Armenian in population until it became the most ethnically homogeneous republic in the USSR. On several occasions local Muslims were removed from its territory and Armenians from neighboring republics settled in Armenia. The nearly 200,000 Azerbaijanis who lived in Soviet Armenia in the early 1980s either left or were expelled from the republic in 1988-89, largely without bloodshed. The result was a mass of refugees flooding into Azerbaijan, many of them becoming the most radical opponents of Armenians in Azerbaijan.Ronald Grigor Suny (Kış 1999–2000). Provisional Stabilities: The Politics of Identities in Post-Soviet Eurasia. International Security. Vol 24, No. 3. ss. 139-178.

[10] Thomas Ambrosio (2001). Irredentism: ethnic conflict and international politics. ABD: Greenwood Publishing Group. s. 160. ISBN 0-275-97260-7. 7 Temmuz 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Eylül 2011.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]