EmDrive
 | Bu madde, Vikipedi biçem el kitabına uygun değildir. (Kasım 2016) |
EmDrive, günümüzdeki mevcut bilimsel bilgilerle (örneğin Newton Kanunlarıyla) çeliştiği halde işlerliğe sahip olduğu iddia edilmiş, magnetron ve rezonatörden oluşan bir motor yapısıdır. En son deneysel veriler, daha önceki çalıştığına dair ve birbiriyle tutarsız çeşitli ölçümlerin deneysel hatalarla açıklanabileceğini göstermiştir.
İlk defa mühendis Roger Shawyer tarafından ortaya konmuştur. Onda kullanılan Magnetron mikrodalgalar üretmektedir. Salınım enerjisi yüksek kalite faktörünün rezonatöründe biriktirilmektedir. Yazarın açıklamasına göre, özel bir formdaki kapalı rezonatörde sabit elektromanyetik salınım dalgalarının varlığı, çekimin kaynağıdır.
Denemelerin kronolojik sıralaması[değiştir | kaynağı değiştir]
2002[değiştir | kaynağı değiştir]
2002 yılının Aralık ayında İngiliz Araştırma Şirketi "Satellite Propulsion Research" tarafından 0,02 H kuvvetindeki ilk çalışan prototip tanıtılmıştır. Şirket, Uzay Mühendisi Roger Shawyer tarafından kuruldu.
2006[değiştir | kaynağı değiştir]
2006 yılının Ekim ayında aynı şirket tarafından 0,1 H kuvvetindeki prototip sergilendi.
2010[değiştir | kaynağı değiştir]
2008-2010 yılları arasında Çindeki Kuzeybatı Politeknik Üniversitesinde, Profesör Yang Juan'ın gözetiminde 0,72 H kuvvetindeki prototip oluşturuldu.
2011[değiştir | kaynağı değiştir]
2006-2011 yılları arasında Guido Fetta yönetimindeki Amerikan Şirketi "Cannae LLC" (Q-Drive ismiyle de bilinir) tarafından benzer tipte bir motor oluşturuldu.
2014[değiştir | kaynağı değiştir]
2013-2014 yıllarında motor, Johnson Uzay Merkezindeki NASA «Eagleworks» laboratuvarında denendi. Çalışmalar Harold G. White denetiminde sürdü, bu süreçte sıra dışı bir sonuç alındı-İtme değeri 0,0001 H civarında. White'a göre, bir rezonatör, manyetik hidrodinamik yardımıyla(Kuantum dalgalanmaları varlığında) itmeyi uygulayan sanal plazma toroidinin oluşması yöntemiyle çalışabilir.
Deney, onlarca Mikro-Newton kuvveti algılayabilen dönen bir sarkaçta yapıldı. (Kapalı bir vakum odasında, oda sıcaklığında ve normal atmosfer basıncında gerçekleştirildi.)
Rezonatör deneyleri çok düşük güçlerde gerçekleştirilmiştir (2002 yılındaki Scheuer deneyindekinden 50 kat, 2010 yılında Çin'de gerçekleştirilen deneyden 150 kat daha düşük), ama 5 deneme sonrası net itme, güç 17 Volt iken 91, 2 Mikro-Newton değerinde ölçüldü.
2015[değiştir | kaynağı değiştir]
2015 yılının Temmuz ayında Martin Tajmar önderliğinde Dresden Teknik Üniversitesinde de bu konu ile ilgili deneyler gerçekleştirildi. Bu deneyler, EmDrive'in işlerliğini ne çürütebildi ne de doğrulayabildi.
2016[değiştir | kaynağı değiştir]
EmDrive'in işlerliği ile ilgili fizik kavramlarının tersine farklı teorik açıklamalar ortaya atıldı.
17 Ağustos 2016 tarihinde Guido Fett, yörüngede deneysel bir örnek başlatma (Cannae Drive) ve test etme niyetinin olduğunu açıkladı.
2016 yılının Kasım ayında NASA Eagleworks laboratuvarında çalışan mühendislerin yürüttüğü EmDrive'ın işlerliği hakkındaki deneylerin sonuca ulaştığı bilgisi yayınlandı. Bu makalede, motorun havasız ortamda 1, 2±0,1 мН/кВт itme oluşturabileceği kabul edilmiştir. (40, 60 ve 80 Volt da doğrulandı.)
2021[değiştir | kaynağı değiştir]
Dresden Teknik Üniversitesinde Martin Tajmar önderliğinde çalışan ekip bilinen fizik kanunlarıyla uyumsuz herhangi bir sonuç çıkmadığına dair sonuçlarını üç makalede sundu. Daha önceden alınmış ve karşılıksız itki gibi görünen sonuçların, cihazın sıcaklıkla birlikte genleşmesi sırasında ağırlık merkezindeki kaymalardan kaynaklanmış olacağına dair bulgular sunuldu.[1]
Ayrıca bakınız[değiştir | kaynağı değiştir]
Notlar[değiştir | kaynağı değiştir]
- ^ Tajmar, Martin; Neunzig, Oliver; Weikert, Marcel. "High-Accuracy Thrust Measurements of the EMDrive and Elimination of False-Positive Effects". ResearchGate (İngilizce). Erişim tarihi: 8 Nisan 2021.