İçeriğe atla

Dünyanın En Güzel Arabistanı

Vikipedi, özgür ansiklopedi

Dünyanın En Güzel Arabistanı, Turgut Uyar'ın 1959'da Açık Oturum Yayınları tarafından yayımlanan şiir kitabıdır. Bu kitaptaki şiirleri 1955-1958 yılları arasında Yenilik, Pazar Postası, Yeditepe, Seçilmiş Hikayeler Dergisi, Şairler Yaprağı gibi dergilerde yayımlanan şiirlerden oluşmaktadır.[1] Kitap, Uyar'ın dil, tema, imge, anlatım biçimi, biçim/öz ilişkisi açısından büyük bir değişimi yansıttığı ilk İkinci Yeni kitabıdır ve bu kitapla Uyar, İkinci Yeni şairi olarak adlandırılmıştır.

Turgut Uyar, Askerî Memurlar Okulu'ndan mezun olduktan sonra "kura" ile memur olarak Posof'a[2] ve daha sonra Terme ve Ankara'da da personel subayı olarak görev yapmıştır. Ankara'da geniş bir edebiyat çevresiyle tanışan Uyar, 1954'ten itibaren Varlık ve Kaynak dergilerinin yanı sıra Şimdilik, Yenilik, Yeditepe, Seçilmiş Hikayeler Dergisi, Şairler Yaprağı gibi dergilerle Pazar Postası ve Forum gibi gazetelerde yazı ve şiirleri yayımlanmıştır. 1958'de askeri görevinden ayrılarak Türkiye Selüloz ve Kâğıt Sanayi'nin Ankara'daki şubesinde çalışmaya başlamıştır. 1959'da 1955-1958 yılları arasında çeşitli yerlerde yayımlanan şiirlerinin yer aldığı Dünyanın En Güzel Arabistanı piyasaya sürülmüştür.

Kitap, Uyar'ın dil, tema, imge, anlatım biçimi, biçim/öz ilişkisi açısından büyük bir değişimi yansıttığı ilk İkinci Yeni kitabıdır ve bu kitapla Uyar, İkinci Yeni şairi olarak adlandırılmıştır.[3] Uyar, sanat anlayışının değiştiğini şu sözlerle dile getirmiştir:[1]

"Arz-ı Hal yayınlandığında yirmi yaşındaydım. Arabistan yayınlandığında ise otuz iki. Okuduklarım değişmişti, mekânım değişmişti. Türkiye’de yeni bir toplumsal-siyasal yapı oluşuyordu. Ben de bu yapı içindeydim. Değişmeler etkiliyordu ister istemez. Hazır bulduğumuz şiir belki yetmiyordu bu yeni oluşum içindeki insana. Yani bu değişim bir bakıma zoraki bir değişim değildi. Tam tersine kendini zorlayan bir eğilimdi. Yeni insana, daha doğrusu değişen insana yeni anlatım olanakları aramak çabasıydı."

Genel
Özel
  1. ^ a b Şenderin 2003, s. 149.
  2. ^ Akkoç 2014, s. 23.
  3. ^ Şenderin 2003, s. 150.