Kullanıcı:Heidelbergensis/İsrail savaş suçları

Vikipedi, özgür ansiklopedi
Filistin'deki Deir Yasin köyü. Köy, 1948 Arap-İsrail savaşı sırasında 9 Nisan 1948'de Siyonist militanlar tarafından en az 107 Filistinli köylünün öldürüldüğü Deir Yasin Katliamı'na sahne olmuştu. Katliamda yer alan ve daha sonra İsrail başbakanlığı yapıp Nobel Barış Ödülü alacak olan Menahem Begin'in daha sonra yazdığı bir kitapta belirttiğine göre, "Deir Yasin'deki katliam olmasaydı, bir İsrail devleti olamazdı."

İsrail savaş suçları veya Türk medyasında zaman zaman kullanılan adıyla "İsrail zulmü";[1] 1948'deki kuruluşundan beri Arap-İsrail çatışmasının parçası olarak İsrail Devleti'nin hükûmeti, silahlı kuvvetleri (IDF), polis güçleri ve diğer hem askerî hem de yarı askerî örgütleri tarafından işlenen sistematik ve yaygın insan hakları ihlallerine, sivillere yönelik savaş suçlarına, insanlığa karşı suçlara ve devlet terörüne verilen genel isimdir.[2][3][4][5][6] Bununla birlikte, terim sıklıkla 1948 öncesinde ve 1948 Arap-İsrail savaşı sırasında Siyonist militanlar tarafından gerçekleştirilen terör eylemleri ve diğer saldırıları tanımlamak için de kullanılır.

İsrail'in işlemekle suçlandığı suçlara; keyfi tutuklamalar, işkence, yerinde infazlar ve diğer cinayetler, sivil katliamları, Filistinli sivillere yönelik sistematik kötü davranışlar, bu eylemleri işleyenlerin cezasız bırakılması[7][8][9][10][11][12] ve Filistin halkının kendi kaderini tayin hakkının ihlal edilmesi[13][14][15][16] örnek verilebilir. İsrail tarafından işlenen bu suçlar; Uluslararası Af Örgütü,[8] İnsan Hakları İzleme Örgütü,[17] Birleşmiş Milletler İnsan Hakları Konseyi,[18][19] ve hatta B’Tselem[20] ile Breaking the Silence[21] gibi bazı İsrailli insan hakları örgütleri dahil, bütün büyük insan hakları örgütleri tarafından belgelenmiş ve kınanmıştır. İsrail'in Filistinlilere yönelik muamelesi zaman zaman bir soykırım olarak tanımlanır[22] ve İsrail hükûmeti Apartheid Güney Afrika'sına[23] ve hatta Nazi Almanyası'na[24][25] benzetilir. Bu suçlamalara karşı İsrail başbakanı Binyamin Netanyahu, ülkesinin güvenlik güçlerini "masumları teröristlerden korudukları için" savunmuş[26] ve "suçlu katiller" olarak adlandırdığı Filistinli militanlar tarafından işlenen insan hakları ihlallerine dair "ilgi eksikliği" olarak tanımladığı şeyin utanç verici olduğunu ifade etmiştir.[27] Bunun yanında; İsrailli devlet adamları ve akademisyenler,[28] ABD'nin Birleşmiş Milletler Daimî Temsilcisi Nikki Haley[29][30] ve Birleşmiş Milletler Genel Sekreterleri Ban Ki-mun[31] ile Kofi Annan[32] gibi bazı diğer gözlemciler de Birleşmiş Milletler'in İsrail'in suçlarıyla orantısız bir şekilde ilgilendiğini iddia etmektedirler.

İsrail'in 2006'da Lübnan'da yürüttüğü savaş sırasında; İsrailli bir komutan, İsrail ordusunun savaşın son günlerinde güney Lübnan'a toplam 4.6 milyon, röportajın zamanında ise 1 milyon kadar parçacık içeren sayıda misket bombası ateşlemesinden bahsederken İsrail basınına şunları söylemiştir:[33]

Tarihçe[değiştir | kaynağı değiştir]

1948 öncesi[değiştir | kaynağı değiştir]

Siyonizm, 19. yüzyılın sonlarında Orta ve Doğu Avrupa'da ulusal bir canlanma hareketi olarak ortaya çıktı. Siyonizm Yahudiler arasında yayılırken Arap milliyetçiliğinin de yükselmesi, iki grup arasında çoğunlukla siyasi ve zaman zaman askerî karşılaşmaların meydana gelmesine sebep oldu. Bu karşılaşmalar sırasında Siyonist militanlar ve diğer Siyonistler tarafından çeşitli terör eylemleri ve diğer saldırılar gerçekleştirildi.

1917 Balfour Deklarasyonu'nun orijinal metni

1917'deki Balfour Deklarasyonu ile, Arthur Balfour, Lord Rothschild'e Siyonist ideolojinin Filistin topraklarında bir Musevi devleti kurulması hedefinin İngiliz hükûmeti tarafından destekleneceğini bildirdi. Deklarasyon; Avrupalı bir devletin, Avrupa dışındaki bir bölgeyle ilgili olarak bölgenin nüfusunun çoğunluğunu oluşturan grubun hem varlığı hem de istekleri göz ardı edilerek yapıldığı gerekçesiyle tartışmalara sebep verdi ve eleştirilerin hedefi oldu.[34] 1919'da Filistin'de İngiliz mandalığının kurulmasının ardından Avrupalı Yahudilerin Filistin'e göç etmesi kolaylaştırıldı.[35]

1924'te; Hollandalı bir Yahudi olan diplomat Jacob Israël de Haan, Siyonist karşıtı eylemleri nedeniyle Yahudi yarı askerî örgüt Haganah tarafından Kudüs'te vurularak öldürüldü.[36] Öldürülmeden önce Haan, Mekke emiri Hüseyin bin Ali ile bir barış antlaşması imzalamaya yaklaşmıştı. Haan'ın planı, yeni kurulacak bir Transürdün Federasyonu içerisinde bir Filistin devletinin oluşturulması ile Siyonistlerin Balfour Deklarasyonu'nun şartlarından ve herhangi bir devlet iddiasından vazgeçmesi karşılığında Yahudilerin Filistin bölgesine kısıtlanmamış şekilde göç etmesine izin verilmesiydi.[37] 30 Haziran 1924'te, daha sonra İsrail devlet başkanı olacak olan Yitzhak Ben-Zvi'nin emri üzerine bir sinagogdan ayrılırken Avraham Tehomi tarafından öldürüldü.[38][39]

1936-39 Arap ayaklanmaları sırasında İngilizler isyan eden ve kontrolü yeniden sağladıkları Arap köylerinin halklarını silahsızlaştırdılar, aynı dönem içerisinde Yahudilerin Filistin'e gitgide artan yasadışı göçü ve silah üretimleri İngiliz görevliler tarafından sıklıkla görmezden gelindi. Bazı yazarlara göre, bu durum Filistinlilerin yaklaşmakta oran Arap-İsrail savaşına hazır bir şekilde girmesini engelledi.[40][41] Eylül 1939'a kadar, ayaklanmaların bir parçası olarak 5.000'den fazla Arap İngiliz askerler ve Yahudi militanlar tarafından öldürüldü.[42] 1939'da Britanya politikasını yeniden düzenledi; her sene Filistin'e gidecek Yahudi göçmenlerin sayısının sınırı 75.000 olarak belirlendi ve bölgenin yerel halkı daha fazla göçe razı olmadıkça 1944'e gelindiğinde göçün sona erdirilmesine karar verildi. Siyonistler bu yeni politikayı kınadılar ve İngiliz hükûmetini Arap yanlılığıyla suçladılar. Ancak II. Dünya Savaşı'nın başlaması ile 1944'te göçün sona erdirilmesine dair kararlar iptal edildi.[43]

25 Kasım 1940'ta; Fransız bir transatlantik gemi olan SS Patria, Yahudi yarı askerî örgüt Haganah tarafından Hayfa Limanı'nda batırıldı ve 267 kişi ölürken 172'si yaralandı.[44] Gemi, giriş izinleri olmadan Filistin'e girdikleri için İngiliz yetkilileri tarafından Mauritius'a sınır dışı edilen 1.800 kadar Yahudi mülteciyi taşıyordu. Siyonistler bu mültecilerin sınır dışı edilmesine karşı çıktı. Bunun üzerine Haganah, Hayfa'dan ayrılmasını önleyecek bir arıza yaptırmak amacıyla gemiye bir bomba yerleştirdi. Ancak patlamanın etkileri yanlış hesaplandı ve geminin batmasına sebep oldu.[45][46]

22 Temmuz 1946'da, Siyonist bir militan yeraltı kuruluşu olan Irgun tarafından Filistin'in Büyük Britanya yönetim merkezine bir terör saldırısı[47][48][49][50][51][52][53][54][55] gerçekleştirildi. Saldırı sonucunda farklı milletlerden 91 sivil öldürüldü, 46'sı ise yaralandı.[56] Saldırının emri, daha sonra İsrail başbakanlığı yapacak ve Nobel Barış Ödülü alacak olan Menahem Begin tarafından verilmişti.[57] 1948 öncesi dönemde; MI5'in eylemlerini terörizm olarak kabul ettiği Irgun tarafından Filistinli sivil ve diplomatik hedeflerine yönelik birçok saldırı gerçekleştirildi, ancak King David Oteli bombalı saldırısı bunların en ölümcülüydü.[58]

1948 Arap-İsrail Savaşı[değiştir | kaynağı değiştir]

14 Mayıs 1948'de Tel Aviv'de toplanan Yahudi Millî Konseyi'nin, İsrail Devleti’nin kurulduğunu ilan etmesinden birkaç saat sonra Arap Birliği'nin İsrail'e savaş ilanıyla 1948 Arap-İsrail Savaşı başladı. Kullanılan kaynaklara ve tanımlara göre değişmek üzere, savaş sırasında çoğunlukla İsrail olmak üzere her iki taraf tarafından da 10 ila 70 farklı katliam gerçekleştirildi.[59][60]

Savaş sırasında gerçekleştirilen katliamların ne kadarının İsrail tarafından gerçekleştirildiği tartışmalıdır. Benny Morris'e göre, Yahudi milisler 24 katliamdan sorumluydu.[59] Aryeh Yizthaki Siyonistler tarafından gerçekleştirilmiş, her biri 50'den fazla kurbana sahip 10 büyük katliamdan bahsetti.[61] Filistinli araştırmacı Salman Abu-Sitta, 33 farklı katliam kaydetti.[61] Saleh Abd al-Jawad ise, İsrail askerlerine karşı bir tehdit oluşturmayan savaş tutsaklarının ve sivillerin cinayetlerinin gerçekleştiği 68 farklı köy listeledi.[60] Bir çok Arap köyünde katliamların gerçekleştiği bilgisi, daha sonra hem İsrail arşivleri hem de Filistinli görgü tanığı ifadeleri tarafından doğrulandı.[61] Savaş sırasında ve öncesinde işlenen katliamların ve diğer savaş suçlarının en önemlileri şöyle sıralanabilir:

  • El-Khisas Katliamı: 18 Aralık 1947'de; Palmah milisleri el-Khisas köyüne bir baskın düzenledi ve iki sivil evi imha edip evlerin içindeki, çocuklar ve kadınlar dahil, tüm sakinleri öldürdü. Baskın sonrasında köy halkının çoğu evlerini terk etmeye zorlandı.[62] Katliamda 5 çocuk ve 1 kadın dahil toplam 10 kişi öldürüldü.[63]
  • Balad el-Şeyh Katliamı:
  • El-Hüseyniyye Katliamı: 12 Mart 1948'de; Palmah milislerinin el-Hüseyniyye köyüne gerçekleştirdiği saldırıda çok sayıda ev patlayıcılarla imha edildi, aralarında çocuk ve kadınların da bulunduğu birkaç düzine (çoğu kaynağa göre 30) Arap sivil öldürüldü ve 20 kişi yaralandı. Köyün muhtarı, saldırganlar tarafından kendisine zarar verilmeyeceğine dair güvence aldıktan kısa süre sonra idam edildi.[62] Palmah raporlarına göre, katliamın bir sonucu olarak "köy tamamen boşaltıldı." Katliam nedeniyle köyden kaçan köylülerin bir kısmı sonraki günlerde geri döndü, ancak İsrail askerî istihbaratına göre 21 Nisan'a kadar köyde hiç kimse kalmadı.[63]
Harici video
Born in Deir Yassin: Deir Yasin katliamı hakkındaki belgesel
  • Deir Yasin Katliamı: 9 Nisan 1948'de; Deir Yasin köyünde, Siyonist yarı askerî birimler tarafından bir çoğu kadın, yaşlı ve çocuklardan oluşan 107 köylü öldürüldü. Saldırganlar, katliama direnen Filistinli köylülerle savaşırken her eve tek tek girdi, pencerelerden evlere el bombaları fırlattı ve ateş açtı. Evlerinden kaçmayı başaran köylüler ara sokaklarda saklanmaya çalışırken vuruldu.[64][62] Katliama tanıklık etmiş köylülerin ifadeleri; bir "genç yoldaşın" ağaca bağlanması ve ardından ağacın ateşe verilmesi, yaşlı bir çiftin sırtlarından kurşunlanması, ve bir grup genç kızın yüzlerinin duvara çevrilip hafif makineli tüfekler ile öldürülmesi gibi olaylardan bahsediyordu.[65] Katliamda yer alan saldırganların bazıları daha sonra IDF'ye katılıp önemli rütbelere yükseldi, hatta bu kişilerden biri olan Menahem Begin, İsrail'in altıncı başbakanlığını yaptı ve Nobel Barış Ödülü aldı. Begin'in daha sonra yazdığı bir kitapta söylediğine göre, "Deir Yasin'deki katliam olmasaydı, bir İsrail devleti olamazdı."[66]
  • Ebu Şuşa Katliamı: 13 Mayıs 1948'de; Barak Harekâtı sırasında Ebu Şuşa köyü Givati Tümeni tarafından saldırıya uğradı. 19 Mayıs'ta Arap kaynakları köyde Filistinli sivillerin öldürüldüğünü rapor etmeye başladı, ve 21 Mayıs'ta Arap makamları Kızılhaç'tan Ebu Şuşa'da işlenmekte olan "barbarca eylemleri" durdurmasını talep etti. Bu dönemde rapor edilen olaylar, bir Haganah milisinin 20 yaşındaki bir kadına iki kez tecavüz etmesi gibi vakaları da içeriyordu.[62][67] Katliamda yer alan bir askerin daha sonra verdiği bir ifadeye göre ise; "Kiryati Tümeni'nin bir askeri 10 erkeği ve 2 kadını tutsak aldı. Tecavüz edilen ve bertaraf edilen bir kız dışında hepsi öldürüldü. 14 Mayıs sabahı, Givati Tümeni'nin birlikleri yeniden Ebu Şuşa köyüne saldırdı. Kaçmaya çalışan köylüler görüldükleri yerlerde vuruldu. Diğerleri sokaklarda öldürüldü ve balta ile parçalandı. Bazıları ise toplanıp duvarlara dizildi ve idam edildi. Olayların sonunda köyde erkek kalmadı, ölüleri kadınlar gömmek zorunda kaldı."[68] Saldırı ve katliam boyunca köyde toplam 60 ila 70 sivil öldürüldü.[69] Köyün hayatta kalan sakinleri de 21 Mayıs'ta sürgün edildi.[62]
  • Lod Katliamı: 12 Temmuz 1948'de; Kudüs'e doğru giden yolları İsrail kontrolü altına almak amacıyla başlatılan Dani Harekâtı sırasında, Lod kenti İsrail kuvvetleri tarafından işgal edildi. Köyün İsrail kontrolü altına geçmesinden sonra yaşananlar, İsrailli tarihçi Yoav Gelber'e göre, Arap-İsrail savaşının en kanlı katliamıydı.[70] Köydeki birliklerin komutanı Moshe Kelman, askerlerine sokakta yürüyen siviller dahil gördükleri tüm hedeflere ateş açmasını emretti.[62] Askerler içinde keskin nişancıların saklandığını düşündükleri evlere el bombası fırlattılar ve panik içinde evlerinden kaçmaya çalışan sivilleri vurdular. İsrailli bir istihbarat subayı olan Yeruham Cohen'in tahminine göre, 12 Temmuz saat 11:30 ve 14:00 arasında 250 sivil öldürüldü.[71] 2013'te katliam sırasında şehirde bulunmuş olan İsrail askeri Yerachmiel Kahanovich, Zochrot'a verdiği ifadede, bir caminin topa tutulması sırasında Filistinli sivillerin içinde sığındığı camiye büyük bir şok etkisine sahip olan bir PIAT tanksavar füzesi ateşlediğini, ve daha sonra caminin içine girdiğinde duvarlarda insan kalıntıları olduğunu gördüğünü söyledi.[72][73] Morris'e göre, bu caminin içerisinde düzinelerce silahsız erkek, kadın ve çocuk öldürüldü; bir görgü tanığı ise 1998'de yayımladığı anılarında camiden 95 ceset çıkardığını söyledi.[74] Arap kaynaklarına göre bu günler içerisinde köyde 400 ila 1.700 sivil öldürüldü. Katliamın ardından, Lod ölüm yürüyüşü olarak bilinen olaylarda 50.000 ila 70.000 Filistinli şehirden sürüldü.[75] IDF için çalışan bir doktor olan Klaus Dreyer, katliamdan 3 gün sonra 15 Temmuz'da Lod sokaklarında hâlâ cesetler olduğunu rapor etti.[62]
  • Al-Dawayima Katliamı:
  • Safsaf Katliamı:
  • Hula Katliamı:

Morris'e göre, Yişuv (ve daha sonra İsrailli) askerler savaş boyunca 800 kadar Arap sivili ve savaş tutsağını öldürdü.[59]

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]

  1. ^ "İsrail zulmü sürüyor: Filistinli şehit sayısı 219'a yükseldi". TRT. 17 Mayıs 2021. 
  2. ^ Rudoren, Jodi; Sengupta, Somini (22 Haziran 2015). "U.N. Report on Gaza Finds Evidence of War Crimes by Israel and by Palestinian Militants". The New York Times. 
  3. ^ "United Nations Security Council Resolution 605". Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyi. The Avalon Project. 22 Aralık 1987. 
  4. ^ "UN condemns Israel's West Bank settlement plans". BBC. 25 Ocak 2017. 
  5. ^ "Report of the Special Committee to Investigate Israeli Practices Affecting the Human Rights of the Population of the Occupied Territories". 16 Aralık 1981. 26 Mart 2005 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  6. ^ "Israel and The Occupied Territories – The Occupied Territories". Amerika Birleşik Devletleri Dışişleri Bakanlığı. 13 Nisan 2016. 
  7. ^ Heyer, Julia Amalia (7 Ekim 2014). "Kids Behind Bars: Israel's Arbitrary Arrests of Palestinian Minors". Der Spiegel. 
  8. ^ a b "Israel and Occupied Palestinian Territories". Uluslararası Af Örgütü. 
  9. ^ Fisk, Robert (26 Temmuz 2014). "Eight hundred dead Palestinians. But Israel has impunity". The Independent. 
  10. ^ Omidi, Ali (11 Ağustos 2014). "Why Israel's Impunity Goes Unpunished by International Authorities". Foreign Policy Journal. 
  11. ^ Baroud, Ramzy (27 Mart 2016). "How impunity defines Israel and victimises Palestinians". Al Jazeera. 
  12. ^ Barghouti, Marwan (16 Nisan 2017). "Why We Are on Hunger Strike in Israel's Prisons". The New York Times. 
  13. ^ Dorfman, Zach (16 Nisan 2017). "George Mitchell wrote 'A Path to Peace' about Israel and Palestine. Is there one?". Los Angeles Times. 
  14. ^ White, Ben (31 Ocak 2017). "The subordination of Palestinian rights must stop". The National News. 
  15. ^ Dweik, Musa (1997). "Settlements and the Palestinian Right to Self-Determination". Palestine-Israel Journal. Cilt 4. 
  16. ^ The Rejection of Palestinian Self-Determination (PDF) (İngilizce). 8 Kasım 2009. ISBN 978-0557095698. 3 Şubat 2017 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. 
  17. ^ "A Threshold Crossed - Israeli Authorities and the Crimes of Apartheid and Persecution". İnsan Hakları İzleme Örgütü. 27 Nisan 2021. 
  18. ^ "Faced with Israeli denial of access to Occupied Palestinian Territory, UN expert resigns". Birleşmiş Milletler. 4 Ocak 2016. 5 Aralık 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  19. ^ "Human Rights Council adopts six resolutions and closes its thirty-first regular session". 24 Mart 2016. 
  20. ^ "B'Tselem: Gaza not "combat zone", shooting at demonstrators a crime". B'Tselem. 29 Mart 2018. 
  21. ^ "Breaking silence on Gaza abuses". BBC. 15 Temmuz 2009. 17 Temmuz 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  22. ^ Polya, Gideon (2010). Ongoing Palestinian Genocide A., Cook W. (Ed.). "The Plight of the Palestinians". Palgrave Macmillan. doi:10.1057/9780230107922_3. ISBN 978-0-230-10792-2. 
  23. ^ Soske, Jon (15 Haziran 2016). "Are comparisons of South African apartheid and Israel useful?". Mondoweiss. 
  24. ^ Millett, Richard (12 Temmuz 2014). "London protesters compare Gaza to Auschwitz outside Israeli Embassy". Camera UK. 
  25. ^ Druks, Herbert (2001). The Uncertain Alliance: The U.S. and Israel from Kennedy to the Peace Process. Greenwood Publishing Group. s. 50. 
  26. ^ Toosi, Nahal (31 Mart 2016). "Top US senator clashes with Netanyahu over Israeli rights record". Politico. 
  27. ^ Read, Zen (6 Mayıs 2017). "Allegations of Israeli Human Rights Violations Closely Scrutinized, Says U.S. State Department". Haaretz. 
  28. ^ Gilboa, Eytan (1 Ekim 2006). "Public Diplomacy: The Missing Component in Israel's Foreign Policy". Israel Affairs. 12 (4). ss. 715-747. doi:10.1080/13533310600890067. ISSN 1353-7121. 
  29. ^ Prince, Cathryn J. (20 Nisan 2017). "Nikki Haley urges UN to shift its criticism from Israel to Iran". The Times of Israel. 
  30. ^ Crookston, Paul (28 Mart 2017). "U.N. Ambassador Nikki Haley: 'The Days of Israel-Bashing Are Over'". National Review. 
  31. ^ Ziri, Danielle (16 Aralık 2016). "Ban Ki-moon recognizes bias against Israel in last Security Council speech". The Jerusalem Post. 
  32. ^ Benhorin, Yitzhak (12 Aralık 2006). "Annan: Solution for refugees in Palestinian state". Ynetnews. 
  33. ^ Rappaport, Meron (12 Eylül 2006). "IDF Commander: We Fired More Than a Million Cluster Bombs in Lebanon". Haaretz. 
  34. ^ Said, Edward W. (1979). The Question of Palestine. Vintage Books. ss. 15-16. ISBN 978-0-679-73988-3. 
  35. ^ Knell, Yolande (2 Kasım 2017). "Balfour Declaration: The divisive legacy of 67 words". BBC. 
  36. ^ Stapert-Eggen, Marijke T.C. "The Rosenthaliana's Jacob Israel de Haan Archive". University of Amsterdam Library. 
  37. ^ Leibovitz, Liel (1 Ekim 2014). "Jacob de Haan, Israel's Forgotten Gay Haredi Political Poet". Tablet. 
  38. ^ Liven, Ido (30 Haziran 2014). "The first political murder in Jewish Palestine: Lessons of intolerance". +972 Magazine. 
  39. ^ Green, David B. (30 Haziran 2013). "This Day in Jewish History / Zionism's First Political Assassination". Haaretz. 
  40. ^ Morris, Benny (1 Ağustos 2001). Righteous Victims: A History of the Zionist–Arab Conflict, 1881-1999. s. 159. ISBN 978-0679744757. 
  41. ^ Khalidi, Rashid (28 Ocak 2020). The Hundred Years' War on Palestine: A History of Settler Colonialism and Resistance, 1917-2017. Metropolitan Books. ISBN 978-1627798556. 
  42. ^ Hughes, M. (2009). "The Banality of Brutality: British Armed Forces and the Repression of the Arab Revolt in Palestine, 1936–39" (PDF). English Historical Review (İngilizce). CXXIV (507). Brunel University. ss. 314-354. 21 Şubat 2016 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Haziran 2021. 
  43. ^ Tahhan, Zena (2 Kasım 2018). "More than a century on: The Balfour Declaration explained". Al Jazeera. 
  44. ^ Correspondent, J. (14 Aralık 2001). "Deaths of 260 in 1940 ship explosion commemorated". The Jewish News of Northern California. 
  45. ^ Mardor, Munya Meir (1970) [1957]. Shelihut Alumah: Pirke Mivtsaim Meyuhadim Be-Maarkhot Ha-Haganah. Tseva haganah le-Yisrael, Hotsaat Maarakhot: Misrad ha-bitahon. 
  46. ^ Meir, Eytan (26 Kasım 2015). "This Week in Israeli History: Operation Moses, Raful Eitan and the Patria Disaster". The Jerusalem Post. 
  47. ^ "King David Hotel Attack... First Report..." Fitchburg Sentinel. Timothy Hughes. 23 Temmuz 1946. 
  48. ^ Chalk, Peter (1996). Encyclopedia of World Terrorism. Routledge. s. 394. ISBN 978-1563248061. 
  49. ^ Crenshaw, Martha; Pimlott, John (1998). International Encyclopedia of Terrorism. Routledge. s. 287. ISBN 978-1579580223. 
  50. ^ Nance, Malcolm W. (2013). Terrorist Recognition Handbook: A Practitioner's Manual for Predicting and Identifying Terrorist Activities. s. 64. ISBN 978-1466554573. 
  51. ^ Taylor, Robert (2002). The History of Terrorism. Terrorism Library. s. 43. ISBN 978-1590182062. 
  52. ^ Poland, James M. (2012). Understanding Terrorism: Challenges, Perspectives, and Issues. Sage Publications. s. 86. ISBN 978-1452205823. 
  53. ^ Kushner, Harvey W. (2012). Encyclopedia of Terrorism. Sage Publications. s. 205. ISBN 978-0761924081. 
  54. ^ Combs, Cindy C.; Slann, Martin W. (2007). Encyclopedia of Terrorism. Facts on File. s. 162. ISBN 978-0816062775. 
  55. ^ Hardy, Roger (2017). The Poisoned Well, Empire and its Legacy in the Middle East. Oxford University Press. s. 10. ISBN 978-0190623227. 
  56. ^ Louis, William Roger (1986). The British Empire in the Middle East, 1945–1951: Arab Nationalism, the United States, and Postwar Imperialism. Oxford University Press. s. 430. ISBN 0198229607. 
  57. ^ Aderet, Ofer (23 Temmuz 2016). "Historian on King David Hotel Bombing: 'It Was an Act of Terror'". Haaretz. 
  58. ^ "Files of Jewish interest". The National Archives. 16 Ekim 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  59. ^ a b c Morris, Benny (2008). 1948: A History of the First Arab-Israeli War (İngilizce). Yale University Press. ss. 404-406. ISBN 9780300145243. 
  60. ^ a b al-Jawad, Saleh Abd (2007). Zionist Massacres: the Creation of the Palestinian Refugee Problem in the 1948 War, in E. Benvenisti & al, Israel and the Palestinian Refugees. ss. 59-127. 
  61. ^ a b c Esber, Rosemarie M. (2008). Under the Cover of War: The Zionist Expulsion of the Palestinians (İngilizce). Arabicus Books & Media. s. 356. ISBN 9780981513171. 
  62. ^ a b c d e f g Morris, Benny (2004). The Birth of the Palestinian Refugee Revisited (İngilizce). Cambridge University Press. ISBN 9780521009676. 
  63. ^ a b Khalidi, Walid. All That Remains. ss. 465, 491, 546. ISBN 0-88728-224-5. 
  64. ^ Gelber, Yoav (2001). Palestine 1948: War, Escape and the Emergence of the Palestinian Refugee Problem (İngilizce). Sussex Academic Press. ss. 309-310. ISBN 9781902210674. 
  65. ^ Gershenson, Olga (23 Nisan 2018). "We Are Victims of Our Past... - Israel's Dark History Comes to Light in New Documentaries" (PDF). 
  66. ^ Aderet, Ofer (16 Temmuz 2017). "Testimonies From the Censored Deir Yassin Massacre: 'They Piled Bodies and Burned Them'". Haaretz. 
  67. ^ Sitta, Salman Abu; Saah, Daleen (29 Aralık 2020). "A Palestinian village in 1948: Anatomy of an Israeli massacre". Ahram. 
  68. ^ Abu-Sitta, Salman H. (2000). The Palestinian Nakba, 1948: The Register of Depopulated Localities in Palestine (İngilizce). Palestinian Return Centre. s. 17. 
  69. ^ Series on Palestinian Destroyed Villages, Birzeit Üniversitesi
  70. ^ Khalidi, Walid (1998). "The Fall of Lydda" (PDF). Journal of Palestine Studies. 27 (4). s. 81. doi:10.1525/jps.1998.27.4.00p0007d. 23 Temmuz 2012 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. 
  71. ^ Morris, Benny (1986). "Operation Dani and the Palestinian Exodus from Lydda and Ramle in 1948". Middle East Journal. Cilt 40. ss. 82-109. JSTOR 4327250. 
  72. ^ Sheizaf, Noam (14 Mayıs 2013). "Despite efforts to erase it, the Nakba's memory is more present than ever in Israel". +972 Magazine. 
  73. ^ "Yerachmiel Kahanovich, Palmach soldier". Zochrot. 23 Temmuz 2012. 
  74. ^ Pappé, Ilan. "An Indicative Archive: Salvaging Nakba Documents". Journal of Palestine Studies. Cilt 49. 
  75. ^ Neff, Donald (1994). "Expulsion of the Palestinians—Lydda and Ramleh in 1948". Washington Report on Middle East Affairs. 
"https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Kullanıcı:Heidelbergensis/İsrail_savaş_suçları&oldid=26502999" sayfasından alınmıştır