Yedi Savaşan Devlet
Yedi Savaşan Devlet veya Yedi Krallık, Çin'in antik döneminde Savaşan Devletler Çağı'ndaki yedi egemen devletti;
Doğu Zhou Hanedanı sırasında, zayıflayan Zhou merkezi egemenliği, konfederasyon vasal devletlerinin kontrolünü hızla kaybetti ve çok sayıda özerk devlet, diplomasi ve savaş yoluyla siyasi emellerini aşmaya ve genişletmeye başladı ve İlkbahar ve Sonbahar Dönemi olarak bilinen kaotik bir çatışma dönemini ateşledi.. Daha küçük, daha zayıf devletlerin çoğu daha büyük devletler tarafından fethedilip ilhak edildikten sonra, jeopolitik manzara sonunda en güçlü yedi devletin egemenliğine girdi ve savaşlar giderek daha şiddetli, şiddetli ve sıklaştı. Savaşan Devletler Çağı'nda, yedi devletin çoğu, kaynakları daha büyük ölçekte seferber etmek için bürokratik ve askeri reformlardan geçti. Bu, dönem boyunca savaşın yoğunlaşmasına yol açtı, ancak aynı zamanda önemli ekonomik ve kültürel gelişmelere de yol açtı.
Yedi Savaşan Devlet arasında, Qin devleti en güçlüsü haline geldi ve sonunda diğer altı devleti başarıyla ilhak etti. Han, MÖ 230'da ilk düşen, Qi ise MÖ 221'de teslim olan son devletti. Qin hükümdarı Ying Zheng, Çin Şi Huang adıyla Çin'in ilk imparatoru oldu. Qin devleti daha sonra Çin Hanedanı oldu ve Çin, sonraki iki bin yıl boyunca süren İmparatorluk dönemine girdi.