Süngü

Süngü, göğüs göğüse çatışmalarda kullanılmak üzere geliştirilmiş, ateşli silahların namlu ucuna takılan kısa, keskin ağızlı, sivri uçlu bıçak benzeri silah.

Geçmişi

Süngünün ilk olarak 17. yüzyılın başlarında Fransa'nın kırsal kesimlerinde devam eden gayri nizami savaşlarda ortaya çıktığı sanılmaktadır. Güney Fransa’da küçük bir kasaba olan Bayonne’da köylüler barutları bittiği için, av bıçaklarını tüfeklerinin ucuna takarak kullanmışlardı. Batı dillerinde kullanılan "bayonet" adı da süngünün ilk kez kullanıldığı bu kasabadan gelmektedir.

Mareşal Puységur tarafından geliştirilen ilk süngüler yaklaşık 30 cm uzunluğunda, iki kenarı da keskindüz bir ağız ile yaklaşık aynı uzunlukta, gittikçe daralan kesitli ve bir alaybozan tüfeğinin ağzına takılabilen ağaçtan yapılı bir saptan oluşuyordu. Daha sonra boyu kısaltılan süngüler tüm Avrupa'ya yayılarak kargının yerini aldı.

Saplamalı süngü olarak bilinen ilk süngü türü yerine takıldıktan sonra silah ateşlenemiyor ve süngünün takılıp çıkarılmasında da zorluklarla karşılaşılıyordu. Bu nedenle sapı silahın namlu çevresine kolayca oturan halkalarla donatılmış yeni bir süngü türü geliştirildi. Bu süngüler de daha sonra yerlerini, ilk olarak 1688'de Fransız askeri mühendis Sébastien Le Prestre de Vauban'ın geliştirdiği yuvalı süngüye bıraktılar. Vauban'ın süngüsü özel bir düzenekle yuva içinde tutulan bir sap ile üçgen kesitli bir ağız bölümünden oluşuyordu. Üzerinde birkaç küçük değişiklik yapılan yuvalı süngü, uzun süre çeşitli ordularda kullanıldı.

19. yüzyılda kesici ağzı testere dişi biçiminde olan ve çeşitli amaçlarla kullanılabilen yeni bir süngü tipi geliştirildi. Daha sonraları siper kazma amacıyla da kullanılabilen özel süngüler tasarlandı.

Kesiksiz ateşli silahların ortaya çıkması süngünün önemini yitirmesine neden oldu. Buna karşılık I. ve II. Dünya savaşlarında, tüfeğe takılmadığında bir kılıf içinde taşınarak bıçak olarak kullanılabilen, elin kavrayabileceği bir sapı bulunan süngüler geliştirildi.