Kirşnerizm
| Kirchnerizm Kirchnerismo | |
|---|---|
 | |
| Kısaltma | K |
| Kurucu | Néstor Kirchner |
| Başkan | Cristina Fernández de Kirchner |
| Kuruluş tarihi | 2003[1] |
| Merkez | Buenos Aires |
| Gençlik kolu | La Cámpora |
| Üyelik | Adalet Partisi |
| İdeoloji | Peronizm |
91 / 257 | |
36 / 72 | |
| Arjantin | |
Kirşnerizm (İspanyolca: kirchnerismo [kiɾ.ʃneɾ.'is.mo ]), Arjantinli popülist siyasi bir harekettir. Hareket adını Néstor Kirchner (Santa Cruz Valisi, Arjantin Başkanı ve Birinci Bey) ve Cristina Fernández de Kirchner'den almaktadır. Kirchnerlar Adalet Partisi üyesi olmalarına rağmen, birçok Peronist onlara karşı çıkmaktadır. Kirchnerizmin genellikle sol popülizm kategorisine girdiği kabul edilir.[2][3][4][5]
Başlangıçta Adalet Partisi'nin içinde bir hizip olmasına rağmen, Kirchnerizm daha sonra diğer küçük Arjantin siyasi partilerinden (Komünist Parti veya Hümanist Parti gibi) ve bazı geleneksel partilerin (Radikal Sivil Birlik ve Sosyalist Parti gibi) gruplarından desteğini alarak büyümüştür.
İdeoloji[değiştir | kaynağı değiştir]
Alberto Fernández'e göre, Kirchnerizm'in beş ilkesi şudur:[6]
- "Mali açığı artıracak tedbirler almayın."
- "Ticaret açığını artıracak hiçbir önlem almayın."
- "Merkez bankasında dolar rezerv biriktirin."
- "Rekabeti sürdürmek ve ihracatı desteklemek için Arjantin parasının değer kazanmasını engelleyin."
- "Dış borcu ödeyin ve yeni dış borç edinmeyin."
Ona göre, Néstor Kirchner öldükten sonra Cristina Fernández de Kirchner, bu beş ilkeden uzaklaştığı için Kirchnerizm 2015'teki cumhurbaşkanlığı seçimlerinde yenilgiye uğraşmıştı.
Eleştiri[değiştir | kaynağı değiştir]
Kirchnerizm, Arjantin toplumunun kendi kişiliğini eleştirme eğiliminde olan çeşitli kesimlerinin muhalefetiyle karşılaştı.[7]
2012'de Arjantin'deki birkaç şehirde ve ayrıca dünyanın dört bir yanındaki birkaç Arjantin büyükelçiliğinde büyük bir Kirchnerizm karşıtı protesto düzenlendi. 8N olarak tanındı.
2015 yılında Dış Politika Latin Amerika'daki yolsuzluğu tartışırken şu ifade edildi:[8]
Sömürge döneminin genel valileri modeli belirledi. Gücü merkezileştirdiler ve yerel çıkar gruplarının sadakatini satın aldılar. [...] Kaudillolar, diktatörler ve seçilmiş başkanlar iktidarı kişiselleştirme geleneğini sürdürdüler. Venezuela'nın chavismo ve Bayan Fernández'in kirchnerismo'su bugünün tezahürleri arasında.
Ekim 2015'te yayınlanan bir başyazıda The Economist, Arjantin'deki durumla ilgili şu görüşü ifade etti:[9]
Arjantin'in değişime ihtiyacı var. Bayan Fernández görevden çekilirken ekonomi çökmeye başlıyor. Para birimi kontrolleri ve ticaret kısıtlamaları [...] verimliliği boğuyor; enflasyon% 25 civarında seyrediyor. [...] Arjantin, bir borcu yeniden yapılandırma planını reddeden alacaklılarla olan açmazını sona erdirene kadar dış finansman arayamaz. Yeni başkan, Bayan Fernández'in popülist politikalarını çabucak tersine çevirmediği sürece, bir kriz kaçınılmazdır."
Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]
- ^ Mugica Díaz, Joaquín (12 Haziran 2019). "Estos son los frentes electorales que competirán en las elecciones presidenciales". Infobae (İspanyolca). 13 Haziran 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Mayıs 2020.
- ^ "Argentina's Kirchner Era Ends". The New Yorker. 29 Ekim 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Kasım 2015.
- ^ Populism in Latin America: Second Edition (İngilizce). University of Alabama Press. 31 Temmuz 2012. ISBN 9780817357092. 1 Mayıs 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Kasım 2020.
- ^ Winning Small Battles, Losing the War: Police Violence, the Movimiento Del Dolor and Democracy in Post-authoritarian Argentina (İngilizce). Rozenberg Publishers. 1 Ekim 2008. ISBN 9051709641. 9 Mayıs 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Kasım 2020.
- ^ Neoliberalism, Accountability, and Reform Failures in Emerging Markets: Eastern Europe, Russia, Argentina, and Chile in Comparative Perspective (İngilizce). Penn State Press. 1 Ocak 2009. ISBN 0271035749. 28 Nisan 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Kasım 2020.
- ^ "Las 5 medidas de Alberto Fernández para levantar la economía". www.tiempoar.com.ar (İspanyolca). 31 Ağustos 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Eylül 2019.
- ^ Néstor Kirchner y Cristina Fernández con la Legrand: “Yo completaré mi mandato”, Página/12, 16 de mayo de 2003 1 Aralık 2017 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi..
- ^ "Democracy to the rescue?". Foreign Policy. 14 Mart 2015. 12 Temmuz 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Temmuz 2015.
- ^ "The end of kirchnerismo". The Economist. ISSN 0013-0613. 20 Kasım 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Kasım 2015.