İçeriğe atla

Keller Planı

Vikipedi, özgür ansiklopedi

Keller Planının önemli temelleri bulunmaktadır. Okutulacak materyalin özel hedefleri belirlenmektedir. Öğrenciye bol bol kılavuz verilmektedir. Dönemlik materyal 30 bölüme bölünmektedir. Öğrenci en az haftada iki bölümden sorumlu tutulmaktadır. Öğrenci, haftalık ünitelerini istediği yerde çalışmaktadır. Belli üniteyi öğrendiği zaman bir sonraki üniteye geçiş sınavını istemektedir. Direkt olarak hedefleri ölçen ünite sınavları 10 objektif ve kısa sorulardan oluşmaktadır.

Keller Planı’nda öğrencinin bir üniteden diğerine geçişi 10 sorudan 9’unu doğru bir şekilde cevaplandırması gerekmektedir. %90 gibi yüksek standardı sağlayan Keller Planı bir tam öğrenme sistemini temsil etmektedir. Bu kriteri sağlayamayan öğrenci üniteyi tekrarlamak zorunda kalmaktadır. Bu zorlukları aşması için de öğrencilerden oluşan yardımcılardan destek almaktadır. Ünitelerin sonunda öğrencilere bir de son test verilmektedir. Bu testte de aynı standart aranmaktadır.

Yararları[değiştir | kaynağı değiştir]

  1. Öğrenci, derslere,aktif olarak katılır. Bu sayede, öğrenme güçlenir.
  2. Öğrenci öğrendiklerine dair anında dönüt alır.
  3. Öğrenciler, sınava istedikleri zaman girdikleri için, sınava hasta ve yorgun girilmesi gibi bir ihtimal yoktur. Bu da başarıyı yükseltir.
  4. Tam öğrenmenin esas alınması nedeniyle, bir konu öğrenilmeden başka bir konuya geçilmez.

Sınırlılıkları[değiştir | kaynağı değiştir]

  1. Keller Planı’ndaki, tam öğrenme esasına uygun bir, tamlık düzeyinin belirlenmesi zor olabilir.
  2. Öğretmenin rolü az gibi görünse de, planlama ve geliştirme çalışmalarında öğretmenin üstünde çok fazla yük vardır.
  3. Planlama ve geliştirme çalışmaları tam anlamı ile sağlanamazsa, öğretmede problemler çıkabilir.