Kalliroi Parren
Kalliroi Parren | |
|---|---|
 | |
| Kendi dilinde adı | Καλλιρρόη Παρρέν |
| Doğum | 1861 Resmo, Girit |
| Ölüm | 15 Ocak 1940 Atina, Yunanistan |
| Vatandaşlık | Yunanistan |
| Meslek | Yazar |
Kalliroi Parren (Yunanca: Каллиррои Паррен; d. 1861 - ö. 15 Ocak 1940) 19. yüzyılın sonlarında ve 20. yüzyılın başlarında Yunanistan'da feminist hareketi başlatan bir gazeteci ve yazardır.
Erken dönem[değiştir | kaynağı değiştir]
Girit, Resmo'da orta sınıf bir ailenin çocuğu olarak dünyaya gelen Kallirhoe Parren, ilk eğitimini Pire'deki rahibe okulunda aldı.[1] Mezun olduktan sonra Atina'daki en iyi kız okulunda okudu ve 1878'de öğretmen yetiştirmek için Arsakeion Okulu'ndan mezun oldu.[2] Çok zekiydi ve Rusça, Fransızca, İtalyanca ve İngilizce dahil birçok dil biliyordu.[3] İki yıl boyunca kızlar için bir Yunan cemaat okulunu yöneterek çalıştığı Odessa'ya davet edildi.[2] Ayrıca Yunan toplumu için Zapeion Okulu'nu yönetmek üzere birkaç yıllığına Edirne'ye gitti.[2] Daha sonra Fransız basın ajansını kuran Fransız gazeteci Jean Parren adlı kocasıyla birlikte Atina'ya yerleşti.[3]
Kadın Dergisi[değiştir | kaynağı değiştir]
1887 yılında Atina'da, "Ephemeris ton kyrion" (Kadınlar Dergisi) adlı bir gazeteyi kurmasıyla Yunanistan'da feminist hareketi başlattı.[1] Bu, tamamen kadınlar tarafından yürütülen bir yayındı ve başlangıçta 1908'e kadar haftada 8 sayfa olarak çıktı ve 1916'nın başlarına kadar iki ayda bir yayınlandı. Parren'in insanlarla, zamanının tüm ünlü kadın yazarlarını kendilerinin feminist olduklarını düşünseler bile makalesine katkıda bulunmaya ikna etmesini sağlayan bir iletişim yolu vardı.[3] Gazete nihayet 1917'de Parren, Yunanistan'ın I. Dünya Savaşı'na Üçlü İtilaf tarafında katılmasına karşı çıktığı için Eleftherios Venizelos yönetimi tarafından Suluca Adası'na sürüldüğünde yayınını durdurdu.[4]
Girişimleri[değiştir | kaynağı değiştir]
Atina'dayken Avrupa ve Amerika kadın hareketiyle yakın çalıştı ve 1888, 1889, 1896, 1900 yıllarında Paris'te ve Chicago'da düzenlendiği 1893'te düzenlenen uluslararası konferanslarda gazeteyi temsil etti.[2] Parren kadın hakları için mücadele etmesine rağmen, kadınların oy hakkı yerine çoğunlukla eğitim fırsatlarına ve istihdama odaklandı.[3] Bunu taktiksel amaçlar için yaptı.[3] Çok fazla zorlamak ve hiçbir şey elde etmek istemedi, bunun yerine bir günlük kadınların oy kullanmasının daha kolay kabul edilebilmesi için güçlü bir temel oluşturmak istedi.[3] 1908'de onun yoğun çabaları sayesinde Ethniko Symvoulio ton Ellinidon (Yunan Kadınları Ulusal Konseyi) kuruldu.[4] Bu konsey Uluslararası Kadın Konseyi'ne bağlıdır.[4]
1890-1896 yılları arasında Sunday School, Asylum of Sainte Catherine ve The Soup Kitchen gibi kadınlar için çeşitli yardım kuruluşları kurdu.[2] 1900'de Bakan Theodoros Deligiannis'e yaptığı bir başvuruyla çocuklar ve kadınların çalışma koşulları konusunda devlet koruması elde etti.[1]
19. yüzyıl Yunanistan'ında kadınların özgürleşmesine ilişkin bir rapor, Yunanlılar milliyetçilik peşinde koşarken kadınlara medenileştirici, Helenizm rolü verildiğini iddia etmektedir. Parren, makalesi aracılığıyla kadınları vatanseverlik açısından daha aktif olmaya çağırarak kadınların bu rolünü genişletmesiyle tanınır.[5]
1894'te Parren, Kadınların Kurtuluşu Birliği'ni kurdu. 1896'da Rum Kadınlar Birliği'ni kurdu. Birlik fon toplama, askerler için üniforma dikme ve kısa ömürlü 1897 Yunan-Türk Savaşı için sağlık personeli yetiştirme işlerine aktif olarak katıldı.[5] Diğer başarıları arasında, Yunan toplumundaki çeşitli adaletsizliklerle mücadele etmek için 1911'de Yunan Kadınları Lisesi Kulübü'nü kurmak ve kadınların Atina Üniversitesi'ne kabulü için başarılı bir şekilde lobi yapmak yer almaktadır. Parren ayrıca 1650 ile 1860 arasında "Yunan Kadınlarının Tarihi"'ni (Yunanca) yazdı.[1]
Parren, 1923'te Balkan Yarımadası'ndaki kadınları birleştirmek için kurulan Küçük Kadın İttifakı'nın kurucu üyelerinden biriydi. Ayrıca iki savaş arası dönemde Uluslararası Barış ve Özgürlük İçin Kadınlar Birliği'nin Yunan Kolu başkanı olarak görev yaptı.[6]
Edebiyat salonu[değiştir | kaynağı değiştir]
Tüm bu girişimlere ek olarak, "edebi cumartesi günleri" olarak bilinen bir edebiyat salonu da işletiyordu.[2] Juliette Adam, Gavriilidis, Jules Simon, Xenopoulos ve şair Kostis Palamas ile arkadaştı.[2] Palamas onun hakkında ünlü bir şiir bile yazdı.[2] Edebiyat çevrelerinde hem kadınlarla hem de erkeklerle iyi bir arkadaştı ama birinin feminist çıkarlarını tehdit ettiğini hissederse, o zaman korkuyla saldırırdı.[2] Böyle bir örnek, 1893'te ünlü "kadın yazarlar üzerine tartışma"yı kışkırtan, Yunan edebiyat eleştirisinin babası Roldis'in başına geldi.[2] Tartışma Atina basınını aylarca besledi.[2]
Romanları[değiştir | kaynağı değiştir]
Gazetesini yayınlamanın ve salonu yönetmenin yanı sıra bazı romanlar da yazdı. İlk önce "Maia" müstear adıyla kendi "Kadınlar Gazetesi"'nde yayınlandı.[2] Kadın izleyicilerden onlara tepki çok coşkuluydu. İlk romanları üç cilt halinde yayımlandı: Hirafetimeni (1900; Özgür Kadın), I Mayissa (1901; Büyücü Kadın) ve To Neon Symvoleon (1902; Yeni Sözleşme).[2] Bu kitaplar birlikte Ta Vivlia tis Avyis (Şafak Kitapları) adlı bir üçleme oluşturmakta ve Yunan kadınlarının kendini gerçekleştirme ve özgürleşme mücadelesini konu almaktadır.[2] Üçleme iyi tepkilerle karşılandı ve eleştirmenler Grigorios Xenopoulos ve Kostis Palamas, Yunan sosyal romanının gelişimine önemli bir katkı sağladığından bahsetti. 1907'de bu eswr, 20. yüzyılın en ünlü dramatik aktrislerinden biri olan Marika Kotopouli'nin oynadığı Nea Yineka (Yeni Kadın) adlı oyuna uyarlanınca yeni bir popülerlik düzeyine ulaştı.[2] Bu ünlü üçlemenin yanı sıra Parren, ne yazık ki ilk yazılışlarından bu yana kaybolan Maramenon Krinon'a (Soluk Zambak) ve Horis Onoma'ya (İsimsiz) de yayınladı.[2]
Kaynaklar[değiştir | kaynağı değiştir]
- ^ a b c d Ahmet Ersoy, Macie J. Gorny, Vangelis Kechriotis, (eds), Modernism: The Creation of Nation States., syf. 125–130. Central European University Press, (28 Ekim 2010), 978-9-63-732661-5
- ^ a b c d e f g h i j k l m n o p Wilson, Katharina M. (1991). An Encyclopedia of Continental Women Writers, Volume 1. Taylor & Francis. ss. 965-966. ISBN 0-8240-8547-7.
- ^ a b c d e f Offen, Karen M. (2000). European Feminisms, 1700-1950: A Political History. Stanford University Press. s. 219. ISBN 0-8047-3420-8.
- ^ a b c Smith, Bonnie G. (2008). The Oxford Encyclopedia of Women in World History: 4 Volume Set. Oxford University Press. s. 188. ISBN 978-0-19-514890-9.
- ^ a b Avdela, Efi; Psarra, Angelika (2005), "Engendering 'Greekness': Women's Emancipation and Irredentist Politics in Nineteenth-Century Greece," 4 Mart 2016 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. Mediterranean Historical Review, Vol. 20, No. 1, Haaziran 2005, syf. 67–79. 24 Şubat 2013'te erişildi. DOI:10.1080/09518960500204665
- ^ Psarra, Angelika; Fournaraki, Eleni (2006). "Parren, Callirhoe (doğum Siganou) (1859–1940)". de Haan, Francisca; Daskalova, Krassimira; Loutfi, Anna (Ed.). Biographical dictionary of women's movements and feminisms in Central, Eastern, and South Eastern Europe: 19th and 20th centuries. Budapeşte, Macaristan: Central European University Press. ss. 402-407. ISBN 978-9-637-32639-4 – Project MUSE vasıtasıyla.
Okumalar[değiştir | kaynağı değiştir]
- Stefanidou, Xenia (2007). "Greek Women in Positions of Power." "Hellenic American Professional Society" Yıllık Toplantısında Sunulan Bildiri. 4 Kasım.
