Homokiralite

Vikipedi, özgür ansiklopedi

Homokiralite, aynı kiralite özelliğine sahip olan bir grup molekülü tanımlamak için kullanılan bir terimdir. Bu moleküllerin aynı bileşik olmalarına gerek yoktur ancak merkezde yer alan bir atom çevresinde benzer gruplar dizilmektedir. Biyolojide homokiralite canlı organizmalar içinde bulunmaktadır. Gerçekte amino asitlerin tüm formları L-form (dikkate bir değer istisna olarak d-serin) ve biyolojik olarak uygun şekerlerin çoğu D-form’undadır. Tipik olarak, seçenekli form etkin değildir ve hatta bazen canlılar için zehirlidir. Bu olgunun kökeni açıkça anlaşılmış değildir. Hatta homokiralitenin bir amacı olduğu bile belirsizdir. Bir tahmine göre büyük düzenli moleküllerin oluşumundaki entropi engellerini azaltmaktadır. Deneylerle kanıtlanmıştır ki amino asitler saf enantiyomer özelliği olan üstleçlerde (ing: substrate/Tür:substrat) rasemik olanlara nazaran daha fazla bollukta (ing: abundance/Tür:abundans) bir yığışım (ing: aggregate) oluşturmaktadır.[1]

Homokiralite’nin üç aşamada geliştiği ifade edilir: Ayna simetrisi kırılması bir dakikalık bir enantiyometrik dengesizlik oluşturur ve homokiralite için bir anahtar görevi görür; kiral amfilikasyon enantiyomerik zenginleştirme işlemidir ve kiral geçirim (ing: transmission) bir molekül kümesindeki kiraliteyi diğer kümeye aktarımına izin vermektir.

Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir]

  • On the Genesis of Homochirality A. Maureen Rouhi Chemical & Engineering News June 17, 2004 Link29 Eylül 2007 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
  • Observations Support Homochirality Theory Photonics TechnologyWorld November 1998 Link
  • Scienceweek digest 1998 Link
  • How left-handed amino acids got ahead: a demonstration of the evolution of biological homochirality in the lab Press release Imperial College London 2004 Link30 Haziran 2007 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]

  1. ^ Do Homochiral Aggregates Have an Entropic Advantage? Julian, R. R.; Myung, S.; Clemmer, D. E. J. Phys. Chem. B.; (Article); 2005; 109(1); 440-444