Gaius Julius Iullus (konsül MÖ 447)
Gaius Julius Iullus | |
|---|---|
| Milliyet | Romalı |
| Başlık | Konsül (MÖ 447, 435) |
Gaius Julius Iullus, MÖ 447'de ve yeniden 435'te konsül oldu.[1]
Aile[değiştir | kaynağı değiştir]
Julius, MÖ 482'de konsül olan Gaius Julius Iullus'un oğluydu ve 451'de ilk decemvirlik üyesiydi. Muhtemelen 489'da konsüllük görevini yürüten Gaius Julius Iulus'un torunuydu. Julius'un amcası Vopiscus Julius Iullus 473'te konsüldü. Sonraki birkaç on yıl boyunca magistratuslukta Gaius'u takip eden Julii Iulli'lerden bazıları onun soyundan olabilir, ancak konsüllüğe ulaşan ve soyları bilinen tek kişiler amcasının oğlu ve torunuydu.[1][2]
Kariyer[değiştir | kaynağı değiştir]
İlk kez MÖ 447'de konsül olan Julius ve meslektaşı Marcus Geganius Macerinus, senatodaki aristokrat parti ile başdestekçileri pleblerin tribünleri olan halk arasında hâlâ gerilimin olduğu bir ortamı miras aldılar. Konsüllere Aequi ve Volsci'lerle savaşmak için asker toplamaları talimatı verildi ki bu, halkı kızdıracağı kesin olan bir eylemdi, ancak yakın bir tehdit görünmediğinden, şehirdeki huzursuzluğun yalnızca Roma'nın düşmanlarını cesaretlendireceğini düşünerek emri askıya aldılar. Barışı korumak için aldıkları önlemlere rağmen konsüller, aristokrat grubun daha aşırı öğelerinin bir araya gelerek tribünleri taciz etmelerini ve sindirmelerini engelleyemediler, ta ki hayatlarının tehlikeye gireceği korkusuyla tamamen etkisiz hale gelene kadar.[3][4][5]
Julius'un MÖ 435'teki ikinci konsüllüğünde Roma, bir önceki yıl başlayan bir salgının ortasındaydı. Rakip şehirlere karşı bir ordu kurmaya yönelik olağan planlardan vazgeçildi ve Fidenae halkının eline bir fırsat geçti. Veientes'in yardımıyla Fidenates halkı sefere çıktılar ve Roma topraklarının derinliklerine doğru Livy'ye göre neredeyse Colline Kapısı'nın görüş alanına kadar ilerlediler. Julius toplayabildiği kadar asker alıp şehir surlarını güçlendirdi, meslektaşı Proculus Verginius Tricostus senatoyu Quirinus tapınağında topladı ve ardından Quintus Servilius Priscus'u diktatör olarak aday gösterdi.[6][7][8]
Servilius ve onun magister equitumu Postumus Aebutius Elva, tüm sağlıklı adamları Colline Kapısı'nın dışına topladı ve hemen sahaya çıktı. Romalıların hareketliliğinden alarma geçen Fidenateler ve müttefikleri geri çekildiler ve Fidenae surlarının içine sığınana kadar diktatörün ordusu tarafından rahatsız edildiler. Uzun bir kuşatmayı sürdürecek kaynaklara sahip olmayan Servilius, adamlarını çevreye yerleştirdi ve bir kuşatma izlenimi verirken, istihkamcılar şehir duvarının altından kalenin içine bir geçit kazdı; Servilius daha sonra kenti ele geçirdi ve kendisi için Fidenas soyadını kazandı.[8][9]
Julius ve Verginius görev sürelerinin geri kalanını sorunsuz bir şekilde geçirdiler. Dikkate değer diğer tek olay, Campus Martius'ta ilk kez bir nüfus sayımının yapılmasıydı; censorlardan biri, on iki yıl önce Julius'la konsül olan Marcus Geganius Macerinus'tu.[8][9]
Tarihçi Licinius Macer, Julius ve Verginius'un ertesi yıl yeniden konsül seçildiğini bildirdi; ancak Valerius Antias ve Aelius Tubero, konsülleri Marcus Manlius Capitolinus ve Quintus Sulpicius Camerinus Praetextatus olarak verirken, Macer ve Tubero'nun her biri, Servius Cornelius Cossus ile birlikte Manlius ve Sulpicius'un konsül tribünleri olduğu alternatif anlatıdan bahsetti. Diodorus ikinci açıklamaya katılıyor.[8][10][11]
Ayrıca bakınız[değiştir | kaynağı değiştir]
Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]
- ^ a b Dictionary of Greek and Roman Biography and Mythology, vol. II, pp. 656, 657.
- ^ Broughton, vol. I, pp. 18, 23, 29.
- ^ Livy, iii. 65.
- ^ Diodorus Siculus, xii. 29.
- ^ Broughton, vol. I, pp. 50, 51.
- ^ Livy, iv. 21.
- ^ Diodorus Siculus, xii. 49.
- ^ a b c d Broughton, vol. I, pp. 60, 61.
- ^ a b Livy, iv. 22.
- ^ Livy, iv. 23.
- ^ Diodorus Siculus, xii. 53.
Bibliyografya[değiştir | kaynağı değiştir]
- Titus Livius (Livy), Ab Urbe Condita (Roma Tarihi).
- Diodorus Siculus, Bibliotheca Historica (Tarih Kütüphanesi).
- Yunan ve Roma Biyografi ve Mitoloji Sözlüğü'nde "Julus" (no. 4), William Smith, ed. , Little, Brown and Company, Boston (1849).
- T. Robert S. Broughton, The Magistrates of the Roman Republic, American Philological Association (1952).