Florence Foster Jenkins

Vikipedi, özgür ansiklopedi
Florence Foster Jenkins
DoğumNarcissa Florence Foster
19 Temmuz 1868(1868-07-19)
Wilkes-Barre, Pensilvanya, ABD
Ölüm26 Kasım 1944 (76 yaşında)
Manhattan, New York, ABD
Defin yeriHollenback Mezarlığı, Wilkes-Barre, Pensilvanya
MeslekAmatör şarkıcı, sosyetik
EvlilikFrank Thornton Jenkins (1885–1902?, boşanma 1886)
Partner(ler)St. Clair Bayfield (1909 – 1944)

Florence Foster Jenkins (19 Temmuz 1868 – 26 Kasım 1944) amatör soprano. Tüm zamanların en kötü şarkıcısı unvanını alan müzik aşkıyla yanıp tutuşan ancak müzik kulağı ve sesine sahip olmayan, müzik tarihine tuhaf kişiliği ile damgasını vuran Amerikalı sosyetesinin ünlü ismi.[1]

Hayatı[değiştir | kaynağı değiştir]

Resital Programı

1868 yılında Pensilvanyalı çok zengin bir bankacının kızı olarak dünyaya gelir.[2] Her şeye rağmen büyük bir aşkla bağlı olduğu müzikten vazgeçmeyen, genç müzisyenlere maddi manevi destek olan, müzikseverleri bir araya getiren etkinlikler organize eden sanatsever Florence Foster Jenkins’in tek kusuru kendi sesinin farkında olmayışıydı. Philadelphia’da oldukça varlıklı bir ailenin çocuğu olarak dünyaya gelen Florence küçük yaşta piyano dersleri almaya başlar ve 7 yaşında ilk konserini verir. Ve küçük yetenek olarak Beyaz Saray’da Başkan huzurunda bile resital gerçekleştirir. 16-17 yaşlarındayken babasına şarkı söylemek istediğini söylemiş ancak babası o dönemin geleneksel bakış açısıyla kadının yerinin evi olduğunu söyleyerek şan dersleri almasını engellemek üzere maddi desteğini kesmiştir. Florence bu tutkudan vazgeçmez ve genç doktor sevgilisi Frank Thornton Jenkins ile 1885 yılında evlenir. Kocasından frengi kaptıktan sonra derhal onu terk eder. Bu mutsuz evliliği 1902 yılında sonlandırır ve bir daha da onunla konuşmaz.. Bir süre piyano öğreterek ve piyanist olarak idare eden Florence kolundan yaralanması sonucu başarılı piyanist kariyerine veda etmek zorunda kalır. Bir süre piyano dersleri ile idare eder ve sonra annesiyle New York’a taşınır. Bu dönemde İngiliz oyuncu St.Clair Bayfield ile tanışır ve giderek yakınlaşırlar. Ve bir süre sonra da birlikte yaşamaya başlarlar. 1909’da babasının ölümünün ardından oldukça yüklü bir mirasa sahip olur. Nihayet dilediği gibi şarkı söyleyebilecektir. Öncelikle şan dersleri alır ve ardından St.Clair Bayfield’ın menajerliğinde konserler vermeye başlar. Bir yandan da New York sosyetesinin önemli isimlerinden biri haline gelir. New York’da Verdi Kulübünü kurar, kulüp büyük ilgi görür Enrico Caruso da dahil olmak üzere 400’den fazla üyeye ulaşır. Ayrıca pek çok derneğin yönetiminde görev alır. 1930 yılında annesinin ölümünün ardından mirasın yönetimi tamamen kendisine kalınca rahatça konserlerini finanse etmeye başlar. Durmaksızın büyük bir enerjiyle ve cesaretle tutkularının peşinden koşar. Cole Porter, Gian Carlo Menotti, Lily Pons, Sir Thomas Beecham, Enrico Caruso ve daha pek çok ünlü isim hayranları arasındadır, Konserlerine büyük özen gösteren Florence sahne düzeninden kostüm tasarımına, aksesuarlara kadar her şeyle kendi ilgilenir. Uzun yıllar birlikte çalıştığı piyanist Cosme McMoon bilhassa plak kayıtlarında onun hatalarını gizlemeye çaba gösterse de detone sesini, yanlış tonlamalarını saklama şansı yoktu. Üstelik ısrarla teknik yeteneği ve ses yelpazesinin çok ötesinde en zor aryaları seçiyor ve kendini daha da zor durumlara sokuyordu.Pek çok eleştirmen için şarkı söylemeyi aklından geçirmesi bile inanılmaz olan Florence uzun yıllar resitaller verdi, plak kayıtları yaptı. Arada salondan duyduğu gülme seslerini kıskançlığa yoruyordu. Bir arkadaşına “birileri benim şarkı söyleyemediğimi söylüyor olabilir ama kimse şarkı söylemediğimi söyleyemez demiştir. Repertuvarında Mozart, Verdi, Johann Strauss; Brahms; Valverde "Clavelitos" ("Little Carnations") yer alıyordu.Carmen kostümlerine bürünerek söylediği Clavelitos favori şarkısıydı. 1943 yılında bir takside geçirdiği kaza sırasında attığı çığlık sonrası sesinin iyice açıldığına efsanevi Fa notasına kadar çıkabildiğine kanaat getirir ve taksi şirketine dava açmak yerine şoföre bir kutu puro göndererek teşekkür eder. 1944 yılında büyük ideallerinden olan Carnegie Hall’de konser vermeye karar verir. 25 Ekim 1944 akşamı üçbin kişilik salon tıka basa dolar hatta binlerce kişinin kapıda kaldığı anlatılır. Ancak bu konserden bir ay sonra yetmiş altı yaşında Manhattan’da yaşadığı Hotel Seymour’daki dairesinde hayata gözlerini yumar.Bazı uzmanlara göre kocası yüzünden kendisine bulaşan frengiden kaynaklı merkez sinir sistemi hasarı ve bu sinir hasarı da duyma kaybı gibi sorunlara yol açmış olabilir.

Ses kayıtları[değiştir | kaynağı değiştir]

Plak kayıtlarını 1941-44 yıllaruı arasında Melotone Stüdyolarında yapmış ve Mozart, Delibes, Johann Strauss II, Félicien David gibi bestecilerin koloratur opera aryaları ve ayrıca ikisi Cosme McMoon tarafından yazılmış beş şarkı söylemiştir. Sonrasında farklı firmalardan cd olarak derleme kayıtlar yayınlanmıştır.

  • The Glory of the Human Voice (Sony Classical, 1992),
  • Florence Foster Jenkins & Friends: Murder on the High Cs (Naxos Records, 2003)
  • The Muse Surmounted: Florence Foster Jenkins and Eleven of Her Rivals (Homophone Records, 2004)

Popüler kültürde yeri[değiştir | kaynağı değiştir]

Florence Foster Jenkins'in renkli yaşamı pek çok esere konu olmuştur.

Tiyatro uyarlamaları[değiştir | kaynağı değiştir]

  • Peter Quilter - Glorious!The True Story of Florence Foster Jenkins, the Worst Singer in the World - Muhteşem Diva: Florence Foster Jenkins Türkçe çeviri. Nazlı Gözde Yolcu

2005 yılında Dünya prömiyerini yapan ve oyunları 38 ülkede sahnelenen 27 dile çevrilen ünlü Avustralyalı yazar Peter Quilter’in oyunu En iyi komedi dalında Laurence Olivier Ödülüne aday oldu. Broadway versiyonu da Tony ödüllerinde 3 dalda aday oldu. Oyun 20 ülkede pek çok şehir ve tiyatroda sahnelendi, 2000. uluslararası sahnelemesini kutlayan oyun milyonlarca izleyiciye ulaştı.

  • Terry Sneed - Precious Few
  • Goddess of Song - Charles J. Fourie
  • Stephen Temperley - Souvenir: a Fantasia on Florence Foster Jenkins

Film uyarlamaları[değiştir | kaynağı değiştir]

Florence filmi afişi
  • Marguerite - 2015 - Yönetmen: Xavier Giannoli - (Oyuncular: Catherine Frot, Andre Marco, Michel Fau ve Christa Theret)
  • Florence - 2016 - Yönetmen: Stephen Frears - (Oyuncular: Meryl Streep, Hugh Grant, Simon Helberg, Rebecca Ferguson)

Belgesel[değiştir | kaynağı değiştir]

Biyografik Belgesel - Florence Foster Jenkins: A World Of Her Own - 2007

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]

  1. ^ Pile, S. Ultimate Book of Heroic Failures, Faber & Faber (2011), p. 115. ISBN 0571277284
  2. ^ Skrapits, Elizabeth, "Opera singer's family owned land" 2 Nisan 2015 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. Citizens' Voice, December 24, 2014, retrieved March 28, 2015.

Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir]

"https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Florence_Foster_Jenkins&oldid=31123118" sayfasından alınmıştır