Dolaylı lobicilik
Dolaylı lobicilik, yasama organına ulaşmayı ve karar alma sürecinde etkili olmayı amaçlayan lobiciliktir. Dolaylı lobicilik, doğrudan lobicilikten kendini ayırarak, ilgili konuda genel halkın yasama organları ve hükümet yetkilileriyle iletişime geçmesini istemek suretiyle mesajı doğrudan yasama organlarına iletmekten ayrılır. Şirketler, dernekler ve vatandaşlar, yasal düzenlemelerde değişiklik yapma çabasıyla dolaylı lobiciliğe giderek daha fazla katılmaktadır.[1]
Dolaylı lobiciliğin diğer lobicilik türlerinden farklı olan benzersiz bir özelliği, belirli toplulukların politikalarını harekete geçirmesini içermesidir. Bu tür lobicilik, daha yaygın olarak bilinen doğrudan lobicilikten farklıdır, çünkü doğal olarak örgüt tarafından başlatılır.
Taktikler[değiştir | kaynağı değiştir]
"Dışarıdan" yapılan savunuculukta, farklı konuları politik olarak desteklemek veya savunmak için kullanılan birkaç taktik bulunmaktadır. Bu taktikler arasında seçmenleri bilgilendirme amacıyla basın toplantıları düzenleme veya basın açıklamaları yapma, olumsuz veya olumlu etkilenecek hedef kitleleri harekete geçirerek bir hareket oluşturma yer almaktadır.[2]
Medya lobisi[değiştir | kaynağı değiştir]
Medya lobisine dayalı savunuculuk genellikle etki alanlarını genişletmek için medya kullanımını benimser. Kampanyalar geliştirilir ve televizyondan dergilere ve internete kadar tüm medya türlerinde yayınlanır. Gras köklerine dayalı savunuculuk yerel kuruluşlar ve topluluklar üzerine odaklandığı için, bu tür medya kanalları genellikle bunları karşılayabilen büyük dernekler tarafından kullanılır. Daha küçük kuruluşlar genellikle halk televizyonu, radyo ve diğer daha küçük kanallarda ücretsiz medyayı kullanır. Boykot, protesto ve gösteriler gibi etkili olan diğer ücretsiz medya biçimleri de mevcuttur.[3]
Sosyal medya[değiştir | kaynağı değiştir]
Son on yılın eğilimi, insanlara dünya çapında ulaşmak için sosyal medya platformlarının kullanılması olmuştur. Sosyal medya doğası gereği köklü örgütlenmeler sağlar. Toplulukların yalnızca etkileşimde bulunmasını değil, aynı zamanda konular etrafında şekillenmesini sağlar.[4] Sosyal medya taktiklerini gras köklerine dayalı savunuculukta uygulamak, çok daha geniş bir erişim sağlar ve aktivistlere sadece bilgilendirmekle kalmayıp nedenleri hakkında çeşitli insanlarla etkileşim kurma imkanı sağlar.
Bazı savunucular, geleneksel kampanyaların maliyetini düşürmek ve politik mesajları kamu görevlilerine daha hassas bir şekilde hedeflemek için şimdi sosyal medyayı kullanıyorlar.[5]
Kitle hareketleri[değiştir | kaynağı değiştir]
Lobinin oluşturduğu grupları harekete geçirerek, yasama organının dikkatini çekmek ve endişelerini dikkate almasını sağlamak amaçlanır. Bu taktikler, lobinin bir kısmını halkın güvenini ve desteğini kazandıktan sonra kullanılır. Kalabalık alanlarda konuşarak, el ilanları dağıtarak ve hatta web ve televizyon kanalları aracılığıyla kampanya yaparak destek kazanılır. Daha yeni iletişim cihazlarının potansiyeli nedeniyle, halkın görüşlerini şekillendirmenin bir yolu olarak dolaylı lobiciliğin artması beklenmektedir.[6]
Tea Party Movement[değiştir | kaynağı değiştir]
Zaman içinde birçok dolaylı lobicilik grubu, öne çıkan duruşları ve dikkat çekici taktikleriyle popüler hale gelmiştir. En son olarak, 2011'deki Tea Party Hareketi, hükümet harcamalarını sınırlamayı amaçlamıştır. Grubun başlattığı hareketlerin çoğu, daha az hükümet, vergi indirimi gibi konularla ilgilidir; bunun Amerika Birleşik Devletleri'ni geçmişte temsil ettiği değerlere geri döndüreceğine inanırlar.[7] Tea Party kendilerini, "sevgili ülkemiz Amerika Birleşik Devletleri'nin güvenliğini, egemenliğini veya iç huzurunu tehdit eden herhangi bir konuya dikkat çeken bir hareket" olarak görür.[8]
Tea Party'nin dolaylı çalışmalarında başarılı taktikler kullanması, büyük ölçekte genel kamuoyunu etkilemelerine ve görüşlerini aktarmalarına yardımcı olmuştur. Dolaylı bir şekilde (dolaylı lobiciliğin amacı gereği), Tea Party, mevzuat üzerinde büyük bir etkiye sahiptir. Bu etki, Tea Party Hareketi tarafından desteklenen adayların Kongre'ye girmesiyle sonuçlanmış ve böylece ideallerini doğrudan ifade etmelerine olanak sağlamıştır.[9]
Büyük şirket kampanyaları[değiştir | kaynağı değiştir]
Büyük şirketler, yasama sürecinde değişiklik yapma amacıyla dolaylı lobicilikten faydalanmaktadır. Lobinin sonucunun gerçekleşebilmesi için uygulanması gereken belirli adımlar bulunmaktadır.
- İlk adım, bir 'yasa eylem programı'dır. Bu, yönetimin, eylemi organizasyonun geri kalanı için önemli hale getirmesiyle ilgilidir. Sadece şirketin geri kalanına belirli yasa endişelerini bildirmekle kalmayıp, lobici aynı zamanda etkilenen halk kesimlerini tanımlayan bir tür çalışma yapmalıdır.
- İkinci adım, örgüt üyelerini, bir 'uyarı' verildiğinde hemen yetkililere mektup yazmaya, arama yapmaya veya ziyaret etmeye hassas hale getirmektir. Bu, yetki düzeyleriyle iç iletişimi sağlayacaktır.
- Son olarak, üçüncü adım medya planlamasıdır. Reklam, makale yayınlama, ticari reklamlar ve belirli bir nedeni etkileyen insanların yer aldığı televizyon programlamasının kullanılması gerekmektedir. Bunlar, bir Kongre bölgesinin temsilcilerine yöneliktir.[10]
Trendler[değiştir | kaynağı değiştir]
Son on yılda dolaylı lobicilerin eğilimleri, gönüllülerin daha agresif bir şekilde işe alınması ve yasama organının karar vermesi gereken zamandan çok önce kampanyalara başlanması şeklinde artış göstermiştir. Ayrıca, artan teknoloji ve modern iletişim teknikleri sayesinde, lobici gruplar etkileşimli web sayfaları oluşturarak e-posta yoluyla iletişim kurabilir, gönüllüleri işlere atayabilir ve lobici grubun hedefini doğru yönde tutabilir.[11] Bugünün ek cihazları olan Facebook ve Twitter gibi platformlarla, Grassroots lobici gruplar, mesajlarını kitlelere daha kolay, daha ucuz ve daha hızlı bir şekilde ulaştırabilir ve konularının duyulması için güçlü bir taban oluşturabilir.[12]
Lobiciler için güncel konular[değiştir | kaynağı değiştir]
Genel kamuoyunun başlıca endişeleri, lobici grupların endişeleriyle örtüşmemektedir. Bu nedenle, lobici gruplar, kamuoyunu belirli bir yönde etkilemek için yukarıda bahsedilen taktikleri kullanmak zorunda olduklarını düşünmektedir. Genel kamuoyu için suç, ülkenin en önemli sorunu olarak görülmekte, onu ekonomik durum ve uluslararası ilişkiler izlemektedir. Bununla birlikte, geçmişte lobici grupların başlıca endişesi sağlık konuları olmuştur. 2009 yılında yapılan bir çalışma, lobici grupların yüzde 20'den fazlasının hastalık önleme, Medicare veya reçeteli ilaçlar gibi sağlık konularını öncelikli olarak gördüğünü göstermektedir.[13] Sağlık konusundaki bu ilgiyi çevresel endişeler takip etmektedir. Dolaylı lobi, bu tür savunuculuk sahnelerini değiştirmiş olsa da, diğer daha geleneksel veya doğrudan lobici gruplar gibi aynı konularla ilgilenmektedir.[14]
Ayrıca bakınız[değiştir | kaynağı değiştir]
Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]
- ^ Graziano, Luigi (2001). Lobbying, Pluralism and Democracy. palgrave. ss. 57. ISBN 0-333-92056-2.
- ^ Baumgartner, Frank (2009). Lobbying and Policy Change: Who wins, Who loses, and Why
. Chicago, IL: The University of Chicago Press. ss. 151-156. ISBN 978-0-226-03945-9.
- ^ Hrebenar, Ronald J.; Morgan, Bryson B. (2009). Lobbying In America. Santa Barbara, California: ABC-CLIO. ss. 31-32. ISBN 978-1598841121.
- ^ James, Kyle. "Top Down and Bottom Up: Integrating Grassroots and Social Media Efforts". 13 Mayıs 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Mayıs 2011.
- ^ "Government Lobbyists Are More Nimble Than Ever". 25 Mayıs 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Haziran 2023.
- ^ Cooper, George (May 1968). "The Tax Treatment of Business Grassroots Lobbying: Defining and Attaining the Public Policy Objectives". Columbia Law Review. 68 (5): 801-859. doi:10.2307/1121034. JSTOR 1121034.
- ^ Page, Susan (8 Temmuz 2010). "What is the Tea Party? A growing state of mind". USA Today. 9 Şubat 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Nisan 2011.
- ^ "About Us". TeaParty.org. 20 Nisan 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Nisan 2011.
- ^ Zernike, Kate (14 Ekim 2010). "Tea Party Set to Win Enough Race for Wide Influences". New York Times. 21 Nisan 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Nisan 2011.
- ^ Lobbying, Pluralism and Democracy. palgrave. 2001. ss. 57. ISBN 0-333-92056-2. Yazar
|ad1=eksik|soyadı1=(yardım) - ^ Bonner, Jack; Edward Grefe; Richard Minard (1 Şubat 1999). "Trends in Grassroots Lobbying: Consultant Q & A". Campaigns and Elections. 5 Kasım 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Nisan 2011.
- ^ Ward, Scott. "Growing the Grassroots at the State Level". American Physical Therapy Association. 8 Nisan 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Nisan 2011.
- ^ Baumgartner, Frank (2009). Lobbying and Policy Change: Who Wins, Who Loses, and Why. Chicago, IL: The University of Chicago Press. ss. 15-17. ISBN 978-0-226-03945-9.
- ^ Barmgartner, Frank; Beth Leech (2001). "Interest Niches and Policy Bandwagons: Patterns of Interest Group Involvement in National Politics" (PDF). The Journal of Politics: 1193-1195. 20 Ekim 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 28 Nisan 2011.
