Deneysel şiir

Deneysel edebiyatın bir kolu olan deneysel şiir, şairin daha önceki tarzından çok farklı kelime deneyleri üzerine kurduğu şiirdir. Teknik olarak da farklılıklar içeren bu tarz şiirde anlatım tekniğinin yanında anlamsal kırılmalar da söz konusudur. Fransız filozof Jacques Derrida'nın dekonstrüktivizm felsefesinden de yola çıkılarak anlatım ve anlam, obje ile suje arasındaki "geleneksel" bağlar yeniden inşa edilmeye çalışılır. Daha çok 18. yüzyıl düşünürlerin felsefeleriyle temellenmiş de olsa bu tür düşünüş tarzlarına Sokratesçi ve Platoncu düşünceye kadar gidilebilir. 19. yüzyıl Fransız şiiri ve 20. yüzyıl'da özellikle Fransa'dan Orta Avrupa'ya yayılmış olan devrimci edebiyat, Türkiye'deki deneysel şiir gelişimine kaynaklık etmiştir

Örnekler

Arif Dino'nun Düş ve Uykusuzluk, Asaf Halet Çelebi'nin Kitaplar, Nâzım Hikmet'in Kızkapan Oğlu Vehpi ve Çocuk Muhittine Dair, Seyhan Kurt'un Hüznün Sözyitimleri, Efe Murat Balıkçıoğlu'nun Sistem, Yusuf Bal'ın Müberra, Revan ve Ölmeyen Ölülerin Vedasında şiirleri bu tarz şiirlere örnek olarak verilebilir.