Cihanşah Mirza

Vikipedi, özgür ansiklopedi
Cihanşah Mirza
Mirza
Ölüm24 Mart 1405
Çocuk(lar)ıAşağıya bakınız
BabasıEmîr Caku Barlas
Diniİslam

Cihanşah Mirza, Emîrzâde Cihanşah ya da Emîr Cihanşah Barlas, Timurlu İmparatorluğu'nun kurucusu Timur'un saltanat mücadelesinde yanında bulunan beylerdendir.[1] Klaviyo, Cihanşah'ın, Timur'un kız kardeşinin oğlu olduğunu iddia etmiştir. Yine aynı kişi, Cihanşah'ın başkomutan olduğunu ve askerler arasında çok sevildiğini belirtmiş, Timur'dan sonra en nüfuzlu kişi olduğunu bildirmiştir.[1]

Askeri kariyeri[değiştir | kaynağı değiştir]

Babası Caku Barlas gibi, Timur'un saltanat mücadelesine başladığı tarihten beri yanında yer alan beylerden olan Cihanşah,[1] Nisan 1381'de Herat'ın ele geçirilmesiyle beraber kendisine verilen ordu ile Nişabur tarafına gönderildi.[1] Daha sonra ise sınırın güvenliğini sağlamak amacıyla Cete üzerine gönderildi.

Cihanşah, Afganlar üzerine düzenlenen seferde, Mübeşşir ve İskender Şeyhî ile birlikte Kandahar'a gönderildi ve burayı ele geçirerek darugasını[a] Timur'a teslim etti.[3] Babasının ölümüyle Kunduz, Bağlan ve Kabul onun yönetimine verildi.[2] Cihanşah, 1387'de Lakzistan'ı ele geçirdikten sonra halkı kılıçtan geçirdi ve "Üç Yıllık Sefer" esnasında da Karakoyunlu Türkmenlerini takip ederek yağmalayarak geri döndü.[2] İran üzerine gerçekleştirilen seferde de Timur'un ordusunda yer aldı. 1398'deki Hindistan Seferi'ne de katılan Cihanşah, diğer emirler ile birlikte Timur'a; asker sayısından daha fazla esir ele geçirildiğini ve bu durumun bir isyana dönüşebileceği uyarısını yapmış ve Timur'da erkek esirlerin öldürülüp kadın ve çocukların bir yerde toplanmasını emretmiştir. Yezdî öldürülen esirlerin yüz binden fazla olduğunu bildirmiştir.[4]

Timur'un Yedi Yıllık Sefer olarak adlandırılan harekâtında, Cihanşah Gürcistan’da barangarın[b] başında yer almıştır.[6]

Notlar[değiştir | kaynağı değiştir]

  1. ^ Timurlularda bir şehrin, idarî, inzibat ve malî işleriyle ilgilenen memurlardır.[2]
  2. ^ Timurlu ordusunun sağ koludur.[5]

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]

  1. ^ a b c d Yağlı (2019), s. 2.
  2. ^ a b c Yağlı (2019), s. 3.
  3. ^ Yağlı (2019), ss. 2-3.
  4. ^ Yağlı (2019), s. 4.
  5. ^ Macit (2012), s. 32.
  6. ^ Yağlı (2019), s. 5.

Bibliyografya[değiştir | kaynağı değiştir]