A. Sumru Özsoy
Ayşe Sumru Özsoy | |
|---|---|
| Milliyet | Türk |
| Vatandaşlık | Türkiye |
| Eğitim | Robert Koleji Boğaziçi Üniversitesi Michigan Üniversitesi |
| Kariyeri | |
| Dalı | Türkçenin sözdizimi ve biçimbilimi, bilişsel bilim |
| Çalıştığı kurumlar | Boğaziçi Üniversitesi |
Ayşe Sumru Özsoy; İstanbul, Boğaziçi Üniversitesinde çalışan önde gelen bir dilbilimci ve Türk akademisyendir.
Eğitimi[değiştir | kaynağı değiştir]
Özsoy, 1971'de Robert Kolejinden karşılaştırmalı edebiyat alanında lisans derecesi aldı.[1] 1975'te Boğaziçi Üniversitesinden dilbilim alanında yüksek lisans derecesi ve 1983'te Michigan Üniversitesinden dilbilim alanında doktora derecesi aldı.[1] Doktora tezinin başlığı "Türkçede Kendi-dönüşlüleştirmesi (refleksivizasyonu): Bir sözdizimsel, anlambilimsel ve söylem çözümlemesi "dir.[2][3]
Kariyeri[değiştir | kaynağı değiştir]
Özsoy, iş hayatına 1972'de İngilizce eğitmeni olarak başlamıştır.[4] 1977'den 1983'e kadar Michigan Üniversitesinde öğretim görevlisi olarak çalıştı. Daha sonra 1983 yılında Boğaziçi Üniversitesine katıldı ve 1994 yılında Batı Dilleri ve Edebiyatı Bölümünde dilbilim profesörü oldu.[4][5]
Uluslararası Daimi Dilbilimciler Komitesinde (CPIL) Türk Dilbilim Topluluğu'nu temsil etmektedir.[6]
İşleri[değiştir | kaynağı değiştir]
Özsoy'un çalışma alanları sözdizim, Türkçenin yapısı, Kafkas dilleri, bilişsel dilbilim, işaret dilleri ve Türk İşaret Dili'dir.[1] Şimdi soyu tükenmiş olan Ubıhçayı, sözdizimine odaklanarak inceleyen dilbilimcilerden biridir.[7][8] Ubıhçanın son akıcı konuşanı olan Tevfik Esenç'in sonraki yıllarında onunla çalışmıştır.[7] 1994 yılında Boğaziçi Üniversitesinde dili ayrıntılı olarak inceleyen Georges Dumézil ve Esenç'in anısına Kuzeybatı Kafkas Dilbilimi Konferansı adlı uluslararası bir konferans düzenledi.[7]
Türkçe-Turkish (1999), Türkçe'nin Yapısı ve Sesbilim (2004; Türkçe'nin Yapısı, fonoloji ) de dahil olmak üzere[9] birçok kitabın yazarıdır.[10][11] Ayrıca çalışma alanlarında çok sayıda makale yayınlamıştır.[4][12]
1990'dan 2011'e kadar Dilbilim Araştırmaları'nın ortak editörlüğünü yaptı[13] ve 1997'den beri Harrassowitz Yayınevi tarafından yayınlanan Türk Dilleri’nin editörleri arasında yer alıyor.[4][14]
Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]
- ^ a b c "Prof. Dr. A. Sumru Özsoy". Boğaziçi Üniversitesi. 11 Ekim 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Ekim 2013.
- ^ Ayşe Sumru Özsoy (1983). Kendi-reflexivization in Turkish: A syntactic, semantic and discourse analysis. Michigan Üniversitesi.
- ^ "kendi / kendisi, and the Clause Structure of Turkish". BU Linguistics Program. 2 Ağustos 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 31 Mart 2021.
- ^ a b c d "Sumru Ozsoy's homepage". Boğaziçi Üniversitesi. 18 Ekim 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Ekim 2013.
- ^ "Current Directions in Turkish Sign Language Research" (PDF). CSP. 19 Ekim 2013 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Ekim 2013.
- ^ "General Assembly". The Permanent International Committee. 19 Ekim 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Ekim 2013.
- ^ a b c E. F. K. Koerner (1 Ocak 1998). First Person Singular III: Autobiographies by North American Scholars in the Language Sciences. John Benjamins Publishing. s. 33. ISBN 978-90-272-4576-2. Erişim tarihi: 28 Ekim 2013.
- ^ Şule Arasan (27 Şubat 1988). "Ubıhların son sesi". Nokta. 29 Ekim 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Ekim 2013.
- ^ "Özsoy, A. Sumru". WorldCat Identities. 15 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Kasım 2013.
- ^ "Türkçe'nin Yapısı 1 Sesbilim". Idefix. 18 Ekim 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Ekim 2013.
- ^ "Turkce = Turkish". Amazon. 26 Ekim 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Ekim 2013.
- ^ Yuji Kawaguchi; Makoto Minegishi; Jacques Durand (2009). Corpus Analysis and Variation in Linguistics. John Benjamins Publishing. s. 11. ISBN 978-90-272-0768-5. Erişim tarihi: 22 Kasım 2013. Yazar eksik
|soyadı1=(yardım) - ^ "Contents". Dilbilim Araştırmaları Dergisi. 31 Ekim 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Ekim 2013.
- ^ "Turkic Languages". Harrassowitz Verlag. 4 Kasım 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Kasım 2013.
