Belçika direniş hareketi
Belçika direniş hareketi II. Dünya Savaşı sırasında Almanlar tarafından gerçekleşen Belçika'nın işgali'ni sona erdirmek amaçlı oluşturulmuş direniş hareketidir.
Sabotaj ve suikast eylemleri[değiştir | kaynağı değiştir]
Sabotaj ve suikast eylemleri Komünist Partizan Ordusu tarafından gerçekleştiriliyordu. Belçika'nın konumu stratejik bir öneme sahipti. Önemli bir tedarik merkeziydi. Çünkü Alman ordusu'nun, Kuzey Avrupa ve özellikle Kuzey Fransa'daki geçişin temeli buradan sağlanıyordu. Direnişin temeli sabotajtı. İşgalin ilk günden beri sabotaj eylemi gerçekleşse de bu eylemlerin en fazla Müttefik Devletleri'nin Normandiya çıkarması sırasında gerçekleşti. Belçika Komünist Partisi'nin emri ile Alman hatlarına sabotaja girişildi ve bu eylemler sonucunda Haziran ve Eylül ayları arasında 95 demiryolu köprüsü, 285 lokomotif, 1.365 vagon ve 17 tünel havaya uçuruldu. Sadece bunlar değil aynı zamanda telgraf hatları, yol köprüleri ve kanallar da havaya uçurulmuştu.
Suikastler, Alman ordusu ve onlarla işbirliği içerisinde olanlara karşı yapıldı. Belçikalı faşistler, muhbirler ve ajanlar da hedef alındı. Bu saldırıların bilançosu 1000'den fazla hainin öldürüldüğü doğrultusundadır.
Gazete basımı[değiştir | kaynağı değiştir]
İşgalden sonra işbirlikçi gazetelere alternatif ve direnişi örgütleyebilmek için Belçikalılar tarafından bir yeraltı basını geliştirildi ve yalnızca Ekim 1940'a kadar sekiz çeşit gazete basılıyordu. Direniş basınının çoğu, Le Soir gibi işbirlikçi gazetelere alternatif olarak hem Fransızca hem de Felemenkçe dilinde gazeteler üretmeye odaklandı. Önemli gazeteler, Le Drapeau Rouge (Komünistlerin gazetesi) ve La Libre Belgique'dir. Gazeteler kaynaklarını BBC'den alıyordu. Le Drapeau Rouge günde 30.000 gazete basarken,[1] La Libre Belgique Ocak 1942'de 40.000, daha sonra günde 70.000 gazete bastı. Gazete basımında 40.000 kişi çalıştı.
İstihbarat toplama[değiştir | kaynağı değiştir]
Belçika'daki direnişin en önemli versiyonu istihbarat toplama oldu. Avrupa'daki direniş hareketlerinin sağlamış olduğu istihbaratın %80'ini Belçikalılar sağladı. Londra'ya özel istihbarat sağlamak için özel birim dahi kurulmuştu. En önemlisi Walthère Dewé tarafından kurulan "Clarence" idi. Birim 1.000 kişiden oluşuyordu. Sadece "Clarence" değil "Luc" (1942 yılında "Marc" olarak değiştirildi) ve "Zero" vardı. Toplam 43 istihbarat ağı vardı. İstihbarat için çalışan toplam 14.000 kişi vardı.
Holokost'ta karşı direniş[değiştir | kaynağı değiştir]
Nisan 1943'te partizan grubu üyeleri, Polonya'da bulunan Auschwitz toplama kampına gönderilen 1500 Yahudi'yi kurtardı. Almanlar tarafından trenle gönderilirken partizanlar bu trene saldırarak Yahudiler'i kurtardı. Ayrıca partizanlar işgal sırasında 20.000 Yahudi'yi saklayarak onların hayatını kurtardı.
Sadece partizanlar değil aynı zamanda Brüksel Belediye Meclisi, Almanlar tarafından zorunlu olarak taktırılan Davut Yıldızı rozetlerini taktırmayı reddetti.
Almanlar'ın tepkisi[değiştir | kaynağı değiştir]
Alman gizli devlet polisi olarak bilinen Gestapo, Belçika direniş gruplarını hedef almadan sorumluydu. Ele geçirilen direnişçiler; sorgulandı, işkenceye maruz bırakıldı, infaz edildi ya da toplama kampına gönderildi. Gestapo, direnişçileri yakalamak için tüm yerel direniş ağlarının içine muhbir yerleştirerek veya kendi gözlemleri sonucunda etkili olmuştur. Yalnız yeraltı basınında yer alan 2.000 direnişçi tutuklandı. Toplam olarak 30.000 direnişçi yakalandı ve 16.000 kişi idam ya da tutsakken öldü.
Müttefikler'in Belçika'ya gelişi[değiştir | kaynağı değiştir]
Komünist Partizan Ordusu, bu sırada kendisine "Resmi Ordu" statüsü kazandırmak için beyaz tulum ve kol bandı taktı. Kurtuluş esnasında 50.000 kişilik Belçikalı direnişçi grubu ayaklandı. Ayaklanma sonucunda 20.000 Alman askerini esir alırken[2] (bunların ikisi general), Alman ordusu ise 4.000 militan öldürdü.[3] Eisenhower daha sonra Belçika partizanların öneminden bahsedecektir.
Ayrıca bakınız[değiştir | kaynağı değiştir]
Not listesi[değiştir | kaynağı değiştir]
Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]
- ^ Stone, Harry (1996). Writing in the Shadow: Resistance Publications in Occupied Europe (1. bas.). Londra [u.a.]: Cass. ss. 39; 59. ISBN 0-7146-3424-7.
- ^ De Vidts, Kim (2004). "Belgium: A Small but Significant Resistance Force during World War II" (PDF). MA Thesis. Hawaii Pacific University. ss. 94-5. 21 Mayıs 2012 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Haziran 2015.
- ^ Moore, Bob (ed.) (2000). Resistance in Western Europe (1. bas.). Oxford: Berg. s. 38. ISBN 1-85973-274-7.
