Çevresel sinir hasarı sınıflandırması

Çevresel sinir hasarı sınıflandırması, prognoza yardımcı olur ve hastalığın derecesini tanımlar. Sinir hasarı sınıflandırması 1943'te Seddon ve 1951'de Sunderland tarafından yapılmıştır. Sinir hasarının en düşük derecesi, sinirlerde hasar olmayan, fakat sinyal iletiminin aksamasına neden olan ve nöropraksi olarak adlandırılan bir hasardır. İkinci derecesi, bağ dokusu sağlam olan fakat sinir hücresindeki aksonların kesintiye uğramasına neden olan ve aksonotmezis olarak adlandırılan hasardır. Üçüncü derece hasar (ki bu hasarın son derecesidir), hem aksonların hem de bağ dokusunu hasara uğratarak sinir bütünlüğünü tamamen bozan ve nörotemezis olarak adlandırılan bir hasardır.

Seddon sınıflandırması

1943'te üç tür çevresel sinir hasarı tanımlamıştır. Bunlar:

Nöropraksi (Derece I)

Aksonal bütünlüğü bozmayan geçici bir hasardır. Bu hasarda, sinir iletiminde aksonları etkileyen fizyolojik bir engel vardır. Diğer belirtileri:

Çevresel sinir hasarılın en hafif olanıdır.
Hasarlı bölgenin yakınsal bölümünde duyu-motor problemleri oluşur.
Endonöryum, perinöryum ve epinöryum sağlamdır.
Wallerian dejenerasyonu oluşmamıştır.

Aksonotmezis (Derece II)

Bağ dokusunda hasar olmayan olan fakat sinir hücresindeki aksonların kesintiye uğramasına neden olan bir hasardır. Diğer belirtileri:

Hasarın uçsal bölümünde Wallerian dejenerasyonu oluşur.
Lezyonun uçsal bölümünde duyu ve motor eksikliği vardır.
Hasardan 3-4 gün sonra, hasarın uçsal bölümünde sinir iletimi yoktur.

Nörotemezis (Derece III)

Hem aksonların hem de bağ dokusunu hasara uğratarak sinir bütünlüğünü tamamen bozan bir hasardır. Diğer belirtileri:

Hasarın yakınsal tarafında Wallerian dejenerasyonu oluşur.
Tam veya kısmi bağ dokusu lezyonu vardır.
Duyu-motor problemler ve otonom sinir sisteminde büyük hasar olur.

Ayrıca bakınız

Şablon:Nörotravma