Sanat sahteciliği
Sanatta sahtecilik, yanlış bir şekilde genellikle daha ünlü sanatçılara atfedilen sanat diğer eserlerinin yaratılması ve satılmasıdır. Sanat sahteciliği son derece kazançlı olabilir ancak modern buluşma ve analiz teknikleri sahte sanat eserlerinin tanımlanmasını çok daha basit hale getirdi.
Tarih[değiştir | kaynağı değiştir]
Sanat sahteciliği iki bin yıldan daha eskiye dayanıyor. Roma heykeltıraşları Yunan heykellerinin kopyalarını ürettiler. Çağdaş alıcılar büyük olasılıkla gerçek olmadıklarını biliyorlardı. Klasik dönem boyunca sanat genellikle tarihsel referans, dini ilham veya basit estetik zevk için yaratıldı. Sanatçının kimliği alıcı için genellikle çok az önemliydi.
Rönesans boyunca birçok ressam, ustanın eserlerini ve üslubunu kopyalayarak resim teknikleri üzerine çalışan çırakları yetiştirdi. Eğitim için bir ödeme olarak usta daha sonra bu işleri satardı. Bu kopyaların bir kısmı daha sonra yanlışlıkla ustaya atfedilse de bu uygulama genellikle sahte değil bir ücret olarak kabul edildi.
Rönesans'ın ardından burjuvazinin artan refahı sanat için şiddetli bir talep yarattı. 14. yüzyılın sonlarına doğru, İtalya'da Roma heykelleri gün ışığına çıkarıldı ve halkın antikalara olan ilgisini artırdı ve bu nesnelerin değerinde keskin bir artışa yol açtı. Bu yükseliş kısa sürede çağdaş ve yakın zamanda ölen sanatçılara kadar uzadı. Sanat ticari bir meta haline geldi ve sanat yapıtının parasal değeri sanatçının kimliğine bağlı hale geldi. Ressamlar eserlerini tespit etmek için onları işaretlemeye başladı. Bu işaretler daha sonra imzalara dönüştü. Bazı sanat eserlerine olan talep arzı aşmaya başladığında açık piyasada hileli işaretler ve imzalar görünmeye başladı.
16. yüzyılda, Albrecht Dürer 'in baskıresim tarzını taklit edenler baskılarının değerini artırmak için onlara imzalar eklediler. Dürer, Meryem Ana gravürüne, "Başkalarının eserini ve yeteneğini yağmalayan ve taklit edenler lanetli olun" yazısını ekledi.[1] Son derece ünlü sanatçılar bile sahte eserler yarattı. 1496'da Michelangelo bir uyuyan Aşk tanrısı (Cupid) figürü yarattı ve eski görünmesi için asidik toprakla işlemden geçirdi. Daha sonra onu daha sonra dolandırıcılığı öğrenen ve parasını geri isteyen San Giorgio'dan Kardinal Riario 'ya satan Baldassare del Milanese adlı bir satıcıya sattı. Ancak Michelangelo'nun paradaki payını almasına izin verildi.[2][3]
20. yüzyıl sanat piyasası Salvador Dalí, Pablo Picasso, Klee ve Matisse gibi sanatçıları tercih etti ve bu sanatçıların eserleri genellikle sahteciliğin hedefi oldu. Bu sahteler genelde sanat galerileri ve müzayede evlerince sanat ve antika zevklerine hitap eden koleksiyonculara satılır; II. Dünya Savaşı sırasında Fransa'nın Alman güçleri tarafından işgali zamanında ana Fransız Drouot 'da en yüksek fiyatı getiren müzayede evinin Cézanne tablosu sahteydi.[4]
Sahtekârlar[değiştir | kaynağı değiştir]
Esasen üç çeşit sanat sahtekarlığı vardır. Sahte parçayı fiilen yaratan, bir parçayı bulup değerini yükseltmek için olmadığı gibi devretmeye çalışan ve üçüncü kişi ise eserin sahte olduğunu keşfedip yine de orijinal olarak satan.[5][6]
Kopyalar, replikalar, yağlı boya reprodüksiyonu lar ve pastiş (benzek) (İngilizce:pastiche) genellikle meşru çalışmalardır ve meşru bir yeniden üretim ile kasıtlı sahtecilik arasındaki ayrım bulanıktır. Örneğin, Guy Hain, Auguste Rodin 'nin birkaç heykelini yeniden üretmek için orijinal kalıplar kullandı. Ancak Hain daha sonra kopyaları Rodin'in orijinal dökümhane adıyla imzaladığında eserler kasıtlı sahtekarlık haline geldi.
Sanatçılar[değiştir | kaynağı değiştir]
-
Johan Barthold Jongkind tarafından yapılan Strand von Ste. Adresse, 1863. -
Hollanda'da Paten 1890-1900, sol alt köşede "Jongkind" imzalıdır ancak aslında bilinmeyen bir yazarca yapılan bir sahtedir. -
Solda gösterilen iki eserden imzalar. Üstte: gerçek Jongkind, altta: sahtesinin üzerindeki imza.
Bir sanat sahtekarının taklit etmeye çalıştığı sanat türü konusunda en azından biraz yetkin olması gerekir. Birçok sahtekar, bir zamanlar başarısızlıkla piyasaya girmeye çalışan ve sonunda sahteciliğe başvuran acemi sanatçılardı. Bazen, bir kopya oluşturmak için orijinal bir eşya sahibinden ödünç alınır veya çalınırdı. Sahtekarlar daha sonra kopyayı sahibine iade eder ve orijinali kendisine saklardı.
1799'da, Albrecht Dürer tarafından 16. yüzyıldan beri Nürnberg Belediye Binası'nda asılı olan Albrecht Dürer ‘in kendi-portresi Abraham Wolfgang Küfner‘e ödünç verildi. Ressam tablonun aslının bir kopyasını yaptı ve kopyayı aslının yerine iade etti. Sahtecilik, orijinalinin müzayedeye çıktığı ve kraliyet koleksiyonu için satın alındığı 1805'te keşfedildi.
Birçok sanat sahtekarının eserleri yalnızca para için yeniden üretmesine rağmen, bazıları sanat dünyasının saflığını ve züppeliğini ortaya çıkarmak için sahtecilik yaptıklarını iddia etti. Esasen, sanatçılar, genellikle yakalandıktan sonra sadece "aldatmaca sergilediklerini iddia ediyorlar.
Bazı ifşa sahtekarlar daha sonra reprodüksiyonlarını kopya olarak atfederek dürüstçe sattılar ve bazıları kendi başlarına ünlü olacak kadar ün kazandı. Orson Welles tarafından yönetilen "F for Fake" filminde öne çıkan Elmyr de Hory tarafından boyanmış sahtecilikler o kadar değerli hale geldi ki Horilerin sahteleri piyasada göründü.
Tuhaf bir durum "şimdiye kadarki en iyi Vermeer'i"[7] yaratarak ve bu başarıyı sekiz yıl sonra 1945'te ifşa ederek ünlü olan ressamın Han van Meegeren davasıydı. Kendi çalışmaları da değerli hale geldi ve bu da diğer sahtekârların ilgisini çekti. Bu sahtekarlardan biri, sunduğu özel bir sanat eserinin "babası Han van Meegeren tarafından yaratıldığını" belirten sertifikalar yazmak için eşsiz bir konumda olan oğlu Jacques van Meegeren idi.[8]
Sahtekarlat genellikle merhum sanatçıların eserlerini kopyalar ancak çok azı yaşayan sanatçıları taklit eder. Mayıs 2004'te Norveçli ressam Kjell Nupen Kristianstad galerisinin eserlerinin izinsiz, imzalı kopyalarını sattığını fark etti.
Amerikan sanat sahtekarlarından Ken Perenyi 2012'de James Buttersworth, Martin Johnson Heade ve Charles Bird King gibi ustaların gerçek görünümlü binlerce kopyasını yapıp sahte ürünlerini Christie's ve Sotheby's gibi ünlü müzayede evlerine ve zengin özel koleksiyonculara sattığı onlarca yıllık faaliyetlerinin detayları olan bir anı yayınladı.[9]
Bayiler[değiştir | kaynağı değiştir]
Son zamanlarda, sanat tüccarı 'nın ve müzayede evlerinin sahtekarlıkları gerçek olarak kabul edip hızla satarak kar elde etmek için aşırı derecede istekli olduklarını iddia eden iddialar ortaya çıktı. Bir krupiye işin sahte olduğunu tespit ederse, parçayı sessizce geri çekip önceki sahibine iade edebilir ve sahtekara onu başka bir yerde satma fırsatı verir.[10]
Bazı sahtekarlar, çalışmanın gerçek görünmesi için bir parçayla ilgili sahte kağıt izleri yarattılar. İngiliz sanat simsarı John Drewe, ortağı John Myatt tarafından yapılan eserler için sahte kaynak belgeleri yarattı ve hatta önde gelen sanat kurumlarının arşivlerine sahte resimlerin fotoğraflarını ekledi.[11] 2016 yılında, Eric Spoutz sahte menşe belgeleri eşliğinde Amerikalı ustalara sahte olarak atfedilen yüzlerce sanat eserinin satışıyla ilgili bir dizi telsiz dolandırıcılık suçunu kabul etti. Spoutz, federal hapishanede 41 ay hapis cezasına çarptırıldı ve programdan kazandığı 1.45 milyon doları ceza olarak kaybetmesine ve 154,100 dolar tazminat ödemesine karar verildi.[12]
Uzmanlar ve kurumlar da kendi yanılabilirliklerini kabul etmekte isteksiz olabilirler. Sanat tarihçisi Thomas Hoving, çeşitli sahte sanat türlerinin sanat piyasasının% 40'ını oluşturduğunu tahmin ediyor,[5] diğerleri bu tahminin saçma bir şekilde yüksek olduğunu düşünüyor.[13]
Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]
- ^ Forgeries, a Long History 4 Ağustos 2007 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., Adrian Darmon
- ^ Sheila Gibson Stoodley (August 2008). "Misadventures in Collecting". Arts and Antiques. 13 Nisan 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi.(abonelik gereklidir)
- ^ "Michelangelo's Cupid". Museum of Hoaxes. 28 Haziran 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Ocak 2010.
- ^ Kim Oosterlinck, 2009. "The Price of Degenerate Art," Working Papers CEB 09-031.RS, ULB -- Universite Libre de Bruxelles
- ^ a b False Impressions: The Hunt for Big-Time Art Fakes, Thomas Hoving, Simon & Schuster, 1996.
- ^ "List of Unmasked forgers on the Authentication in Art Foundation Website". 22 Aralık 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi.
- ^ Kilbracken, Van Meegeren: Master Forger New York 1967
- ^ Kreuger, Frededrik H. (2003). "A New Vermeer". Rijswijk. 29 Ağustos 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi.
- ^ Perenyi, Ken (2012). Caveat Emptor: The Secret Life of an American Art Forger. New York: Pegasus Books. ISBN 978-1605983608.
- ^ "Who Wins and Who Loses When Art is Stolen or Forged?" (PDF). aic.gov.au. 1 Eylül 2000 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi.
- ^ "Art libraries as a source of false provenance" (PDF). ifla.org. 23 Aralık 2003 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi.
- ^ "Forging Papers to Sell Fake Art," Federal Bureau of Investigation (press release), 6 April 2017
- ^ Fakers, Forgers And Frauds 19 Nisan 2019 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. (interview with Anthony Amore)
.jpg){kind=link}