Ömer anlaşması

Ömer Anlaşması (Ayrıca Ömer sözleşmesi, veya Ömer kanunları olarak da bilinir; Arapça: عهد عمر veya Arapça: عقد عمر), Suriye, Mezopotamya,^[1] veya Kudüs'ün^[2] Müslüman ve gayrimüslim sakinleri arasında yapılan ve sonra İslam hukukunda kanonik statü kazanan bir antlaşmadır. İslam tarafından tanınan, korunan bir tür gayrimüslim halk olan Yahudi, Hristiyan, Zerdüşt ve İslami yönetim altında yaşayan diğer bazı tanınmış inançları^[3] içeren (zımmi) halka hak ve kısıtlamalar getirir. Anlaşmanın yapısı ve hükümleri bakımından farklılık gösteren birkaç versiyonu vardır.^[4]

Anlaşma geleneksel olarak ikinci Raşidun Halifesi Ömer'e atfedilir,^[5] ancak hukukçu ve oryantalistler bu atfı sorguladılar^[4] ve bunun yerine antlaşma 9. yüzyıl Müctehidlerine (İslam alimleri) veya Emevi Halifesi II. Ömer'e atfedildi.

Bu antlaşma, Ömer'in Aelia halkına güvenlik güvencesi (al-ʿUhda al-ʿUmariyya olarak bilinir) ile karıştırılmamalıdır.

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]

^ Roggema 2009.
^ Meri 2005.
^ Under Crescent and Cross: the Jews in the Middle Ages. Princeton, NJ: Princeton University Press. 1994. s. 52.
^ ^a ^b Abu-Munshar 2007.
^ Thomas & Roggema 2009.

İslam ile ilgili bu madde taslak seviyesindedir. Madde içeriğini genişleterek Vikipedi'ye katkı sağlayabilirsiniz.

[FOOTNOTERoggema2009-1] Roggema 2009.

[FOOTNOTEMeri2005-2] Meri 2005.

[3] Under Crescent and Cross: the Jews in the Middle Ages. Princeton, NJ: Princeton University Press. 1994. s. 52.

[FOOTNOTEAbu-Munshar2007-4] Abu-Munshar 2007.

[FOOTNOTEThomasRoggema2009-5] Thomas & Roggema 2009.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]