UHF konnektör
| UHF konnektör | ||
|---|---|---|
| Türü | ||
| Maksimum Voltaj | 500 volt peak[1] | |
| Pin Görünümü | ||
UHF konektörü, adını dişli RF konektörü'nden alır. Konektörün tasarımı, radyo endüstrisinde kullanılmak üzere 1930'larda yapıldı. "Muz fiş"in dış çeperli bir halidir.[2][3] Telsiz cihazlarında iletim hattı uçları için yaygın olarak kullanılan standart bir konektör olup, daha küçük, taşınabilir ekipmanlar için ağırlıklı olarak BNC konektörleri kullanılır.
Zamanla bant adlarına karşılık gelen frekanslar değişmesine rağmen konektör ismi değişmediğinden "UHF" adı bir karışıklık kaynağıdır. Tasarım, " UHF " nin 30 MHz' in üzerindeki frekanslar için kullanıldığı dönemde adlandırılmıştır. Günümüzde ise Ultra yüksek frekans (UHF) 300 MHz ila 3 GHz frekans aralığını ifade eder.[a] Daha önce UHF olarak bilinen frekans aralığına artık " VHF " adı verilmektedir. Karışıklıklara ilave olarak, "UHF" konektörleri sadece alt VHF aralığı için uygundur; yüksek modern UHF bölgesinde düşük performans gösterirler.[3][4] "HF" konektörü daha uygun bir adlandırma olacaktır.
"UHF" konektör sisteminin mekanik ve elektriksel özelliklerini tanımlayan bir şartname veya standart yoktur, bu da onu hızlı bir şekilde kullanımdan kaldırılmakta olan bir tasarım haline getirir. [kaynak belirtilmeli] .
Diğer adlandırmalar[değiştir | kaynağı değiştir]
Konektör, 100 MHz' e kadar olan sinyalleri güvenilir bir şekilde taşır.[4] Dış bölüm 5⁄8 inch 24 tpi UNEF standart diştir.. Bu en popüler kablo sonu jakı ve karşılık gelen kasa tipi konektörü eski Signal Corps terminolojileri olan PL-259 (erkek) ve SO-239 (dişi) adlarını taşır. Bunlar aynı zamanda Navy tipi 49190 ve 49194 olarak da bilinir.
PL-259, SO-239, PL-258 ve diğer birkaç askeri referans, bütün olarak UHF Konektörü olarak bilinen spesifik bir mekanik tasarıma karşılık gelir. Bazı ülkelerde, örneğin İsrail'de, 'PL konektörü' terimi analog telefon konektörü için kullanılır. Adlandırmalar,, önceki adı AN sistemi ve SCR (Set, Complete, Radio) olan Ortak Elektronik Tip Tanımlama Sistemi tarafından yapılır.[5]
Özellikler[değiştir | kaynağı değiştir]
Tasarım gereği, tüm UHF konnektörleri şase bölümü için 5⁄8 inç 24 tpi diş açılmış dış eleman kullanırlar. Canlı uç için yaklaşık 4mm çapında pin kullanılır. Benzer ancak uyumusuz konnektörlerden 16mm iç çaplı M konnektörler de standart UHF konektörü olarak adlandırılmaz.
Dalgalanma empedansı[değiştir | kaynağı değiştir]
UHF konektörlerinde sabit olmayan bir dalgalanma empedansı vardır . Bu nedenle, UHF konnektörleri genellikle HF ve şimdi VHF frekans aralığı olarak bilinen şeyin alt kısmı aracılığıyla kullanılabilir.[4] İsme rağmen, UHF konektörü, günümüzün UHF frekansları için ticari uygulamalarda nadiren kullanılır, çünkü sabit olmayan dalgalanma empedansı 100'ün üzerinde ölçülebilir elektrik sinyali yansımaları oluşturur MHz.[6]
Hemen hemen tüm empedans düzensizlikleri ve kayıplar UHF dişi konektörden kaynaklanır. Gerektiği gibi bağlamış bir SO-239 UHF dişi konektör, yaklaşık 35 Ohm empedansa sahiptir. Dişi pinin erkek pinin üzerine geçmesi için için genişlediği yaklaşık 1 cm lik bölümde farklı dielektrik malzemeler kullanılarak kayıp azaltılabilir. Birçok VHF / UHF amatör telsizci, 50 Ohm empedansa sahip özel konektörler kullanır.[7]
Güç[değiştir | kaynağı değiştir]
Kaliteli UHF konektörler 500V tepe gerilime ulaşan 1 kW(PEP) çıkış gücü altında çalışabilirler. Uygulamada, kaliteli bir UHF konektörü 4 kV tepe gerilimine dayanır. Üreticiler UHF bağlantılarını genellikle 3-5 kV aralığında test ederler. UHF konektörler 1.5 kW tan fazla çıkış gücüne sahip HF amatör yükselteçlerinde standarttır.
Uygulamada, voltaj limiti canlı uç ile ekran arasındaki hava boşluğu tarafından belirlenir. [kaynak belirtilmeli] Merkez pim çapı ve temas alanı, pim ısınmasının sorun olmayacağı kadar büyüktür. [kaynak belirtilmeli] UHF konektörleri ilgili sorunlar genellikle konektör arızasından ziyade kablo ısınması kaynaklıdır. [kaynak belirtilmeli]
Çevresel tolerans[değiştir | kaynağı değiştir]
UHF konektör hava koşullarına dayanıklı değildir.[3]
Uygulamalar[değiştir | kaynağı değiştir]
Birçok uygulamada, UHF konektörlerinin yerini, N konnektörü ve BNC konnektörü gibi konnektörün uzunluğu boyunca daha düzgün bir dalgalanma empedansı olan tasarımlar almıştır.[8] UHF konektörleri hala amatör radyo, halk bandı ve deniz VHF radyo uygulamalarında yaygın olarak kullanılmaktadır.
Notlar[değiştir | kaynağı değiştir]
- ^ "UHF" is 300 MHz and 3 GHz in both the ITU and IEEE radio band designation systems
Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]
- ^ "UHF Connector Series". Amphenol. 18 Mart 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Eylül 2015.
- ^ Arşivlenmiş kopya (PDF). 13 Eylül 2018 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Nisan 2020.
- ^ a b c Joel R. Hallas (2012). The Care and Feeding of Transmission Lines (İngilizce). Amer Radio Relay League. ISBN 978-0872594784.
- ^ a b c "'UHF' connector". Test results. Hamradio.me. Ekim 2011. 14 Ekim 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 31 Ocak 2012.
- ^ "Designations Of U.S. Military Electronic and Communications Equipment". 24 Mayıs 2001 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Nisan 2020.
- ^ "The UHF type connector under network analysis". Chris's Amateur Radio and Electronics resource pages. 12 Nisan 2003 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 31 Ocak 2012.
... at 432 MHz ... we see a loss in the order of 1.0 dB, this equates to a transmission loss of around 6 Watts with 25 Watts input.
- ^ "A Look at the UHF Connector". 1 Aralık 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Eylül 2018.
- ^ "SMA, BNC, TNC, and N Connectors". Connectors. Hamradio.me. Ağustos 2011. 15 Ekim 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 31 Ocak 2012.