Ontsifor Lukiniç
Ontsifor Lukinich (Rusça: Онцифор Лукинич), 1350-1354'te Novgorod Cumhuriyeti'nin bir Posadnik'iydi. Boyar ailesinden gelen Lukinich, en çok 1359 reformu, Posadniklerin sayısını artırması ve şehirde bir kolektif yönetici yapısını oluşturmasıyla ünlüdür.
Hayatı[değiştir | kaynağı değiştir]
Ontsifor, kaynaklarda ilk göründüğü 1342'den itibaren siyasi olarak aktifti. O yıl, ordusunu Volga Nehri'ne götürdü, babası Luka Varfolomeyev, birliklerini kendisinin öldürüleceği Kuzey Dvina Nehrime yönlendirdi. Luka'nın öldürüldüğü haberini duyan Luka ve Ontsifor'a sadık bir grup Luka'yı öldürdüğü iddiasıyla Ondreshko ve Posadnik Fedor Danilov'a karşı ayaklandılar. Ondreshko ve Danilov daha sonra kışı geçirecekleri Koporye'ye kaçtı.
Ontsifor daha sonra Novgorod Başpiskoposu Vasilii Kalika'ya başvurdu, o da boyarlarla uyum içinde Ondreshko ve Danilov'u Novgorod'a geri getirmek için Koporye'ye bir başpiskopos ve bir grup boyarı gönderdi. Ondreshko ve Danilov iddiaları reddettiler.[1] O sırada Ontsifor Kutsal Bilgelik Katedrali'nin önünde bir "Vladychnoe veche" topladı, Ondreshko ve Fedor ise katedralden Volkhov'un karşısındaki Yaroslav Avlusu'nda başka bir veche topladılar.
Sabah, Ontsifor, Vasilii'yi Ondreshko ve Fedor ile müzakere etmesi için nehrin karşısına gönderdi, ancak o ve katedralin önündeki veche, Ondreshko ve Fedor'un topladığı Veche'ye saldırmak için Vasilii'nin dönüşünü beklemedi. Ancak Vasilii ve papazı Boris, öğleden sonra şehre sakinlik getirmeyi başardı.
Tarihi kayıtlara bakıldığında Ontsifor'un şehirden uzun süre uzak kalmadığı anlaşılıyor. Çünkü 1348'de kendisinin de dahil olduğu Novgorod birliklerinin önde gelenleri, o sırada birlikte yaşadıkları Fin Izhera halkına karşı haçlı seferleri yapan İsveç Kralı Magnus Eriksson'a karşı sefere çıkarken Ontsifor'un ismi kronikte yeniden ortaya çıkıyor. İsveç, Neva Nehri ve Orekhov kalesini tehdit ediyordu. Ontsifor ve yoldaşları kendi ordusundan 3 kayba karşı İsveç kuvvetlerinden 500 kayıp verdirerek bölgeyi yeniden ele geçirmeyi başardılar.[2] Ancak Magnus aynı yıl kaleyi geri aldı.
Novgorod Birinci Kroniği, Ontsifor'un kendisinin dokuz yıl önce babasını öldürmekle suçladığı Fedor Danilovich'ten Posadnik makanımını aldığını belirtir. Valentin Yanin, Ontsifor'un bütün Novgorod'un Posadnik'i olmadığını, sadece Detinets'in kuzeyindeki Nerev End'in (Konets) Posadnik'i olduğunu savunuyor.[3] Ontsifor, 1354 yılına kadar her yıl yeniden seçildi. Vakayiname 1354 yılında posadnik görevinden kendi isteğiyle ayrıldığından bahseder. Ontsifor 1367'de öldü.
Mirası[değiştir | kaynağı değiştir]
Ontsifor, 1359'da Posadnik makamında bir dizi reform uygulamakla ünlenmiştir. Reformlar sonucunda Posadnik sayısı büyük ölçüde genişletmiştir. Valentin Yanin, reformlardan sonra Posadnik'e "Kolektif Posadnik" adını verdi.
Ontsifor'un en az iki oğlu olduğu ve bu iki oğlunda 1370'lerden 15. yüzyılın başlarına kadar siyasi görevler yürüttüğü tahmin edilir. Kroniklere göre bu iki oğlun isimleri Maksim ve Yuri'dir. Vakanüvislerde 1417'de öldüğü belirtilen Maksim ve Yuri'nin aynı kaynaklarda babaları hakkında çok fazla bilgi yer almamaktadır.[4] Dolyısıyla da aynı adı taşıyan farklı bir adamın oğulları olmaları mümkündür. Ancak tarihçinin kim olduklarını açıklamadan onlardan bahsetmesi, onların bu, oldukça ünlü olan Ontsifor'un oğulları olduklarını düşündürür.
1951'de başlayan 1962'de sona eren yapılan arkeolojik kazılarda Ontsifor'un Nerev End'de ikamet ettiği keşfedildi. Bu keşfi sağlayan bulgular Ontsifor'un başta Annesine gönderdiği mektuplar olmak üzere, ona ait veya ona yönelik birkaç huş ağacı kabuğu belgesiydi.
Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]
- ^ "Arşivlenmiş kopya" (PDF). 20 Ekim 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 2 Eylül 2022.
- ^ "Arşivlenmiş kopya" (PDF). 20 Ekim 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 2 Eylül 2022.
- ^ Nasonov, ed., Novgorodskaia Pervaia Letopis' , 360; Michell and Forbes, eds., The Chronicle of Novgorod 142; Yanin, Novgorodskie Posadniki, 269.
- ^ Valentin Yanin, Novgorodskie Posadniki, Second ed. (Moscow: Yazyki Slavianskoi Kul'tury, 2003), 262-263.