Galileo Chini
| Galileo Chini | |
|---|---|
 | |
| Genel bilgiler | |
| Doğum adı | Galileo Andrea Maria Chini |
| Doğum | 2 Haziran 1873 Floransa, İtalya |
| Ölüm | 23 Ağustos 1956 Floransa, İtalya |
| Uyruk | İtalyan |
| Evlilik(ler)i | Elvira Pescetti |
| Çocukları | Isotta Chini, Eros Chini |
| Alanı | Resim |
| Katıldığı akımlar | Art Nouveau |
Galileo Andrea Maria Chini (d. 2 Haziran 1873, Floransa - ö. 23 Ağustos 1956, Floransa) İtalyan ressam, mimar, grafiker, seramik sanatçısı ve İtalyan "Art Nouveau" sanat akımının temsilcisi dekoratör.
Gençliği[değiştir | kaynağı değiştir]
Bir terzinin oğlu olarak Floransa'da doğdu. Galileo Chini'nin dedesi Pietro Alessio (1800-1887), tanınmış bir ressam ve dekoratördü. Sekiz yaşındayken bir terzi olan babasını kaybeden Galileo Chini, restorasyon işleriyle ünlenen dayısı Dario Chini'nin (1847-1897) himayesine girerek, onun yanında çıraklık yapmaya başladı. Galileo Chini, Santa Croce Sanat Okulu'nda aldığı ilk eğitiminin ardından, üniversite eğitimini Accademia di Belle Arti di Firenze'de tamamladı. Burada gelecekteki eşi Elvira Pescetti ile tanıştı.
1896 yılında üç arkadaşı ile beraber "Arte della Ceramica" isimli atölyesini açan Galileo Chini, bir yıl sonra dayısı Dario Chini ile ilk önemli işi olan San Miniato kasabasındaki belediye meclisi salonundaki (Günümüzdeki adıyla, Yedi Haslet Salonu) tarihi freskoların restorasyonunu üstlendi. Galileo Chini, burada yaptığı restorasyonda son derece özgür bir stille çalışarak, freskolardaki figürleri alçıdan yapılmış imitasyon mermerlerin üzerine taşıdı[1].
San Miniato'daki restorasyon işini San Domenico Kilisesi, Roffia-Del Campana ve Rosaio şapellerindeki restorasyonlar (1899-1900) izler. Bu şapellerde neredeyse kaybolmuş freskoları ortadan kaldıran Chini, tamamen kendi eseri olan freskolar ile kiliseyi dekore eder.[2]
Galileo Chini'nin ustalaştığı seramik çalışmaları Sankt-Peterburg, St. Louis ve Brüksel'deki uluslararası fuarlarda çeşitli ödüller kazanır ancak 1904 yılından itibaren Chini eski usul seramik işçiliğini terkederek, kendine yeni bir üslup tutturur. Bu dönemde Chini sadece seramik ve vitray alanında eserler vermekle kalmaz; içinde cam, seramik ve dekoratif yer karolarının da bulunduğu mobilya ve iç dekorasyon projelerini hayata geçirir.
Eklektik tarzıyla hızla ünlenen Chini, İtalya'nın yanı sıra ülke sınırları dışında da çok sayıda sergiye katılır. 1905 yılına dek Floransa'daki ünlü Santa Maria Maggiore Kilisesi'nin restorasyon ve yeniden dekorasyonuyla uğraşan Chini, bu dönemde Floransa'daki Hotel Cavour'un da fresklerini gerçekleştirir.
1907'de eserlerini Venedik Bienali'nde sergileyen Galileo Chini, 1908'den 1911'e kadar Roma Güzel Sanatlar Akademisi'nin dekoratif sanatlar kürsüsünü yönetir. Aynı dönemde tiyatro sahne tasarımcısı olarak çalışmaya başlar.
Uzakdoğu dönemi[değiştir | kaynağı değiştir]
1910 yılında Venedik Bienali'ndeki eserlerinden etkilenen Siyam kralı V. Rama Galileo Chini'yi Bangkok'a, kraliyet sanatçısı olarak çalışmaya davet eder. Chini 1911'nin temmuz ayında Uzakdoğu'ya gitmek üzere Cenova Limanı'ndan ayrılır. Chini Bangkok'a vardığında kral V. Rama ölmüş, yerine oğlu VI. Rama geçmiştir. Yeni kral tarafından büyük bir nezaketle karşılanan sanatçı, Bangkok'taki kraliyet sarayının taht odasının dekorasyonuyla görevlendirildi. Siyam sarayının taht odasının duvarlarına ve 50 metre yüksekliğe kadar uzanan kubbesinde yaptığı freskler, yedi Siyam kralının hayatını betimlemektedir.
Galileo Chini Tayland'dan İtalya'ya döndükten bir yıl kadar sonra, 1914'te yanında getirdiği pastoral tablolarıyla büyük sükse uyandıran bir sergi açtı.
1914'te Venedik Bienali'nin ana sergi salonu için gerçekleştirdiği çizimlerde, Siyam seyahatinin sanatçının eserlerinde yarattığı etki belirgindir. Art Nouveau etkisinde kalan ama Gustav Klimt'in esin kaynağını doğu sanatından alan çizgisinin de etkisinin sezildiği La Primavera (İlkbahar), uzunlamasına 14 panelden oluşmaktadır. İtalyan Art Nouveau akımının sembollerinden olan bu eser, günümüzde sanatçının en tanınan eserlerinden biridir.
Accademia'ya dönüş[değiştir | kaynağı değiştir]
1915'te Floransa'daki Accademia di Belle Arti di Firenze'ye dönen Galileo Chini, burada dekoratif süsleme (tezyinat) dersleri vermeye başlar. Bu dönemde Montecatini Terme'deki belediye sarayı ile Floransa Ticaret Odası'nın fresklerini yapar. Tiyatro sahne tasarımı çalışmalarını yoğunlaştıran sanatçı, ünlü kompositör Giacomo Puccini ile tek perdelik Gianni Schicchi operası ile çalışır.
1921 yılında birincisi düzenlenen Roma Bienali'ne, 1924'te ise Venedik Bienali'ne bir kez daha katıldı. 1925-1926 arası dönemde Giacomo Puccini için Turandot operasının sahne ve dekor tasarımını gerçekleştirdi.
1927 yılında Floransa Kraliyet Mimarlık Okulu'nda Dekoratif Resim kürsüsünün başına getirilen Galileo Chini, 1930 yılında bir kez daha Venedik Bienali'ne katıldı. İzleyen 10 yıl boyunca İtalya ve yurtdışında kişisel sergiler açmaya devam eden sanatçı, 1938 yılında yaş haddinden ötürü akademik kariyerinden ayrıldı.
Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]
- ^ Macchi, Luca (2013). "L'allegoria della Pittura. Un regalo di Galileo Chini nella Sala del Consiglio del Palazzo Comunale di San Miniato". Bollettino dell'Accademia degli Euteleti della Città di San Miniato, 79. ss. 269-281. 2 Mayıs 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Haziran 2014.
- ^ Villani, Roberta Roani (1998). Restauri tra Ottocento e Novecento: gli interventi di Galileo Chini e Domenico Fiscali. Pittura e Scultura nella chiesa di San Domenico a San Miniato. Studi e restauri. Cassa di Risparmio di San Miniato. ss. 97-110. ISBN 88-7781-235-4.
Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir]
- Museo Chini 5 Ağustos 2014 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. (İtalyanca ve İngilizce)
