İbn-i Hacib
İbn-i Hacib (1174, Mısır - 1248, İskenderiye) asıl adı Osman bin Ömer bin Ebubekir Mısır'lı olan bazı kaynaklara göre Arap bazı kaynaklar göre Kürt asıllı[1] maliki fıkıh bilgini, dilbilimci ve yazar. Emir İzzeddin Selahi'nin hâcibi olduğu için İbn-i Hacib olarak anıldı. Künyesi Ebu Amr olup, lakabı ise Cemaleddin'dir. Nahiv ilmine dair meşhur El Kafiye adlı eseriyle tanınmaktadır.
1174 yılında Mısır'ın Kavs eyaleti'nin İsna kasabasında dünyaya gelmiştir, önce Kahire'de Kur'an ve kırâat ilmini öğrendi. Daha sonra Malikî mezhebi fıkıh bilgilerini, nahiv ve edebiyat ilmini öğrendi. İlimde yetiştikten sonra Şam'a gitti, orada Emeviyye Camii'nde ders okuttu. Daha sonra tekrar Kahire'ye döndü, bir müddet orada kaldıktan sonra İskenderiyye'ye gitti 1248 yılında öldü.[2]
Eserleri[değiştir | kaynağı değiştir]
- El-Kafiye (Nahiv ile ilgili eser)
- Şafiye,
- El İzah,
- Elmaksad-ul Celîl,
- El Emalî,
- Risale fil-uşr,
- Muhtasar fil-fürû,
- El Kasidet-ül Müvaşşaha,
- Münteh-es-suâl,
- Muhtasar-ül-münteha,
- Câmi-ül Ümmihât.
Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]
- ^ Mehmed Emin Zeki, Kürt ve Kürdistan Ünlüleri, Çevirenler : M. Baban, M. Yağmur, S. Kutlay, s. 161
- ^ İbn-i Hallikân, Vefeyat-ül-ayan cild 3, s. 248
