Garin de Montaigu
| Garin de Montaigu | |
|---|---|
| |
| Laurent Cars'tan Garin de Montaigu | |
| Hospitalier Şövalyeleri büyük üstadı | |
| Görev süresi 1207-1228 | |
| Yerine geldiği | Geoffroy le Rat |
| Yerine gelen | Bertrand de Thessy |
Garin de Montaigu veya Pierre Guérin de Montaigu olarak da bilinen Guérin de Montaigu (ö. 1228), 1207 ile 1228 yılları arasında hizmet veren, Hospitalier Şövalyelerinin on dördüncü Büyük Üstadı olan Auvergneli bir asilzadedir.[1] 1206'daki Büyük Üstat Geoffroy le Rat'ın ölümünden sonra yerini aldı ve yerine Bertrand de Thessy geçmiştir.[2]
Hayatı[değiştir | kaynağı değiştir]
Guérin de Montaigu, 1207 yazında, 22 Mayıs ile 1 Ekim tarihleri arasında Büyük Üstat seçilmiştir.[3] Tarikatın Mareşaliydi ve Beşinci Haçlı Seferi'ne katılmıştır. 11 Kasım 1227 ile 1 Mart 1228 tarihleri arasında Sayda duvarının yeniden inşası sırasında doğal sebeple ölmüştür. "Hospitalier'in gurur duyacağı en büyük ustalardan birinin figürü" olarak tanımlanmıştır.[4]
Geleneğe göre onun Auvergne yerlisi olduğu ve 1219'dan 1232'ye kadar Tapınak Şövalyeleri'nin Büyük Üstadı Peire de Montagut'un kardeşi olduğu söylenir. Ne yazık ki, Auvergne soyluları Guérin'in Montaigu ailelerinden hangisine bağlanabileceğini bilmiyorlardır.
Antakya Prensliği[değiştir | kaynağı değiştir]
İki selefi gibi Montaigu da Antakya prensi III. Boemondo'nun vasiyetinin açılmasıyla yaratılan Antakya Veraset Savaşı aracılığıyla kendisini Antakya Prensliği'nin işlerinin içinde bulmuştur. Bu, halefi olarak torunu Raymond-Roupen'i belirtmişti. III. Boemondo'nun ikinci oğlu ve Trablus Kontu IV. Boemondo bu vasiyeti kabul etmedi. Ermenistan Kralı I. Levon, anne tarafından büyük amca olarak Raymond-Roupen'in tarafını tuttu. Ancak IV. Boemondo, babasının ölümünü beklemeden prensliği ele geçirmişti. Tapınak Şövalyeleri Antakya burjuvazisi ve Halep'in Eyyubi sultanı az-Zahir Gazi'nin ittifakıyla saf tutarken, Hospitalier, Raymond-Roupen ve Ermenistan kralının yanında yer aldı. Trablus Kontu'nun davranışı, elçilerini hiçbir değişiklik yapmadan gönderen Papa tarafından sert bir şekilde yargılandı. 5 Mayıs 1205'te Vatikan üç yeni hakem gönderdi ancak herhangi bir başarı sağlanamadı.[5]
Montaigu, Hospitalier'ın başına geçtiğinde hiçbir şey değişmemişti. Ermenistan Kralı I. Levon, kendisini Antakya'nın efendisi ilan etmiş ve büyük yeğenini oraya yeniden yerleştirmişti. Ancak bu kısa sürdü ve Trablus Kontu şehrin efendisi olarak kaldı. I. Levon, Tapınakçıların Kilikya'daki mülklerine el koyarak, baskınlarla Antakya'nın ticaretini mahvederek ve hatta 1210-1213'te aforoz edilme riskini göze alarak iddialarını destekledi. Kral ile Tapınakçılar arasında bir anlaşmaya varıldı ve aforoz iptal edildi. 14 Şubat 1216'da Antakya kahyası Acharias'ın ihaneti Antakya'yı I. Leo ve yeğeni Raymond-Roupen'in eline bıraktı. Antakya kalesinin muhafızı Selefkeh'in komutanı Feraud de Barras'a emanet edilmiştir. 1219'da Antakya soylularının lideri William Farabel, IV. Boemondo'nun geri dönmesine ve daha sonra 1222'de ölen Raymon-Roupen'in kaçmasına izin verdi.[6]
Trablus Kontu, Hospitalier intikam almayı üstlendi: Antakya kalesini onlardan geri aldı ve Trablus İlçesi üzerindeki mülkiyetleri baltalandı. Papa III. Honorius 1225 ve 1226'da onların lehine aracılık etti ve halefi Papa IX. Gregorius, 1230'da IV. Boemondo'yu aforoz etti. Boemondo'nun Hospitalier ile barış yapmayı kabul etmesi halinde, Kudüs Latin Patriği Lozanlı Gerald'a yasağı kaldırma yetkisi verdi. Gerald ve İbelinlerin arabuluculuğuyla Boemondo ve Hospitalier, 26 Ekim 1231'de bir anlaşma imzaladılar. Boemondo, Hospitalier Cebele'yi ve yakındaki bir kaleyi elinde tutma hakkını doğruladı ve onlara hem Trablus'ta hem de Antakya'da para tımarları verdi. Hospitalier, Raymond-Roupen'in kendilerine tanıdığı ayrıcalıklardan vazgeçti. Çok geçmeden Lozanlı Gerald aforozu kaldırdı ve anlaşmayı Vatikan tarafından onaylanmak üzere Roma'ya gönderdi. [7]
Bölge edinimi[değiştir | kaynağı değiştir]
Kutsal Topraklar'da[değiştir | kaynağı değiştir]
Bu uzun çatışma boyunca Hospitalierlerin desteği sarsılmazdı ve sadakatleri nedeniyle bölgesel avantajlarla ödüllendirildiler. Montaigu, 22 Mayıs 1207'de Raymond-Roupen Gibelacar'dan, Eylül 1210'da Château de la Vieille kalesinden ve Aralık 1216'da Gédéide'nin kasasından 200 bezantlık rant aldı. 1210 yılında Hospitalier Selefkeh, Chastel Neuf ve Çamardı verildi ve Karaman ile birlikte Kilikya'nın kuzeyinde Hospitalier, Anadolu Selçuklu Devleti'ne karşı savunma yapabilecekleri bir bölge oluşturdular. Levon'un kızı Zabel'in öğretmeni Baberonlu Konstantin, Zabel'i oğlu Ermenistanlı I. Héthoum ile evlenmeye zorlamak için Selefkeh komutanlığını yüksek bir fiyata geri satın almayı teklif etti. Bunu öğrenen komutan toprak sahibi Bertrand, burayı terk etmeyi tercih etti. Ancak Selefkeh'in terk edilmesinin, tarikatın Kilikya'daki geri kalan mülkleri üzerinde hiçbir etkisi olmadı.[4]
Montaigu, Yafa Kontluğu'nda Geschale topraklarını ve toplam 100 bezant'ı, Urfa Kontluğu'nda Chastel Rouge'un yarısını, Trablus Kontluğu'nda 1.000 bezant ve Biblos'taki Cloths'un yeri, Laodikya'daki Trabluslu IV. Raymond'un evi, Berzaal, Baqueer, Quasse, Bethorafig, Gabronie ve Maarban kaleleri üzerinden bir diğer 2.000 bezantlık bir yıllık gelir almıştır. Kıbrıs'ta, Kral I. Hugh'dan geniş ayrıcalıklara sahip önemli bir arazi ve kale bağışı almıştır.[4]
Batı'da[değiştir | kaynağı değiştir]
Macaristan Kralı II. András bağışları Hospitalier bağlılığıyla sağlandı. Karslberg'li Wichard, Şubat 1214'te onlara Karintiya'daki Engelsdorf topraklarını verdi; Wertheim'lı Poppo, 1218'de ailesi tarafından onaylanan Morbach'ı verdi; 18 Temmuz 1218'de Stubenberg'li Ulrich'ten Styria'daki Hatzendorf ve Kroisbach kasabalarını; Haziran 1221'de Stubenberg, Söchau ve Aspach'lı Vulvin'den; Montfort Kontu II. Hugues'den, Feldkirch kilisesinden, Sainte-Marie vadisindeki bir şapelden ve Eylül 1218'de Cluse, Brégence ve Rinegg'deki malların onayından; 1223 yılında Esterwege'deki Bentheim mallarından Kont Baudouin'den aldılar.[4]
1208'de Burgonya Dükü III. Eudes, 1190'da Kutsal Topraklarda kalışının anısına bir dizi bağışta bulundu; Milon de Saint-Florentin onlara 26 Haziran 1220'de Villiers-Vineux'da arazi verdi; 18 Ekim 1221'de Canet, Frontignan, Bastide-Pradines, Canabières ve Bouloc şehri Rodez'li I. Henri; 17 Şubat 1224'te Béarn Guillaume-Raymond de Moncade'nin Macied kalesinin vikontu; Haziran 1225'te IV. Archambaud Buys evini verdi.[4]
Beşinci Haçlı Seferi[değiştir | kaynağı değiştir]
Beşinci Haçlı Seferi'nin ilk birlikleri, Papa III. Innocentius'un çabaları sayesinde 1217 yazının sonlarında Akka'ya ulaştı. Avusturya Kralı VI. Leopold, Kıbrıs Kralı I. Hugh ve Macaristan Kralı II. András, papanın isteği üzerine Montaigu tarafından Kıbrıs'a getirildi. Kudüs Kralı Jean de Brienne, askeri emirlerin üç büyük üstadının huzurunda bir savaş konseyi oluşturmak ve atılacak adımın gidişatını belirlemek için hepsini bir araya topladı. Terk edilmesi gereken Tabor Dağı kalesine saldırdılar ve Sayda'yı kuşatarak yarısını tamamladılar. Bunlar, Kasım'dan Aralık 1217'ye kadar gerçekleştirilen yalnızca iki eylemdi. Haçlılar Akka'ya döndüler ve Macaristan kralı, cesaretsizliğine yenik düşerek Ocak 1218'de Macaristan'a döndü.[8]
Frizya'dan ve Almanya'nın kuzeyinden yeni hacıların gelişi Haçlı Seferi'ni yeniden canlandırdı. 1218 kışından önce Hospitalier yardımıyla Caesarea'nın surlarını ve Tapınakçılarla birlikte Château Pèlerin'i yeniden kurdular. Ancak bu herkesi oyalamaya yetmedi ve Mısır'a sefer yapılmasına karar verildi. Haçlılar, Kudüs'ün Latin patriği, Kutsal Toprakların piskoposları ve büyük efendiler, hepsi Kudüs kralının emri altındaydı. Haziran 1218'de yatırım yaptıkları Dimyat'ın huzuruna çıkmak için Mayıs ayında Akka'ya doğru yola çıktılar. 22 Ağustos 1219'da Fariskur'da padişahın kampına karşı çıkan çatışma sırasında Hospitalier Mareşali Aymar de Lairon, otuz iki arkadaşıyla birlikte düştü. Damietta şehri Kasım 1219'da ve son olarak Ocak 1220'de Damietta kalesi ele geçirildi. Kritik bir duruma düşürülen onlar, 30 Ağustos 1221'de Müslümanlarla Dimyat'ın tahliyesi ve Akka'ya dönüş konusunda müzakerelerde bulundular. Böylece Beşinci Haçlı Seferi başarısızlıkla sonuçlandı.[9]
Macaristan Kralı II. András'un Hospitalier'e gösterdiği cömertliğe dikkat etmek önemlidir. Drave ile Csurgó arasındaki bir arazi parçası olan Sopron'daki Bobeth'in geçiş ücretinin gelirlerini, Szalacs tuzhanelerinden yıllık 500 gümüş marklık kira artı Krak des Chevaliers için 100 mark daha ve Margat için de 100 mark daha verdi.[4]
Batıya Yolculukları[değiştir | kaynağı değiştir]
İmparator II. Friedrich, Haçlı Seferi'ne çıkma sözünü görüşmek üzere Jean de Brienne, Merencourt'lu Raoul, Kudüs'ün Latin patriği, legate Pelagius Galvano ve askeri tarikatların büyük ustaları için Akka'ya dört gemi gönderdi. (Tapınakçılar, Büyük Preceptor Guillaume Cadel tarafından temsil ediliyordu.) Eylül 1222'de Brindisi'ye doğru yola çıktılar ve Ocak 1223'te Roma'da papayla buluştular. 17 Şubat - 26 Mart 1223 tarihleri arasında Ferentino'da II. Friedrich ile bir görüşme yaptılar, burada Friedrich 1225'te Kutsal Topraklara gitmeyi taahhüt etti. Jean de Brienne ve Montaigu, yardım istemek için Fransa ve İngiltere'ye yolculuklarına ne yazık ki hiçbir sonuç alamadan devam ettiler. Daha sonra ikisi ayrılan Montaigu, 15 Nisan 1224'te Bordeaux'ya, Haziran'da Paris'e, muhtemelen 10 Ağustos'ta Orange'a, 25 Aralık'ta Palermo'ya gitti ve muhtemelen Haziran 1225'te Tarsus'ta bulunduğu için Ermenistan üzerinden tarikatın karargâhına döndü.[10]
Sonraki yıllar[değiştir | kaynağı değiştir]
Montaigu, Anadolu Selçuklu sultanı II. Süleyman Şah'a karşı Hristiyan nüfusa yardım etmek için Ermenistan'a müdahale etmiştir. Şam Sultanı'nın Akka kuşatmasını kaldırılmasına yardım etmiştir. Beşinci Haçlı Seferi sırasında Dimyat'n ele geçirilmesiyle öne çıktı ve ardından destek bulmak için Avrupa ülkelerini gezmiştir. Filistin'e döndüğünde kargaşayla karşılaşmış; Hospitalier ile Tapınakçıları barıştırmak için boşuna çabalamıştır. 1228'de Papa IX. Gregorius'u Hristiyan ve Müslüman güçler arasındaki ateşkesi bozmaya ikna etmiş, ancak aforoz edilen II. Friedrich'in komutasındaki orduda hizmet etmeyi reddetmiştir. Guérin de Montaigu 1228'de Filistin'de ölmüş ve yerine Bertrand de Thessy geçmiştir.[4]
Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]
- Özel
- ^ Vann 2006, s. 604, Table: Masters of the Order of St. John.
- ^ Chisholm, Hugh, ed. (1911). "St John of Jerusalem, Knights of the Order of the Hospital of". Encyclopædia Britannica. 24. (11th ed.). Cambridge University Press. pp. 12–19.
- ^ Flavigny 2006, ss. 317–319.
- ^ a b c d e f g Delaville Le Roulx 1904, ss. 137–146.
- ^ Hardwicke, Mary Nickerson (1969). "The Crusader States, 1192–1243" 28 Mart 2024 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.. In Setton, Kenneth M.; Wolff, Robert Lee; Hazard, Harry (eds.). A History of the Crusades, Volume II: The Later Crusades, 1189–1311. The University of Wisconsin Press. pp. 522–554.
- ^ Hardwicke, Mary Nickerson (1969). "The Crusader States, 1192–1243". pp. 544–549.
- ^ Runciman 1954, ss. 197–198.
- ^ Van Cleve, Thomas C. (1977). "Chapter X. The Fifth Crusade 26 Mart 2023 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.". In Wolff, Robert L. and Hazard, H. W. (eds.). A History of the Crusades: Volume II, The Later Crusades 1187-1311. Madison: The University of Wisconsin Press. pp. 343-376.
- ^ Van Cleve, Thomas C. (1977). "The Fifth Crusade". In Setton, K., A History of the Crusades: Volume II. pp. 343-376.
- ^ Van Cleve, Thomas C. (1977). "Chapter XI. The Crusade of Frederick II 13 Ocak 2024 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.". In Wolff, Robert L. and Hazard, H. W. (eds.). A History of the Crusades: Volume II, The Later Crusades 1187-1311. Madison: The University of Wisconsin Press. pp. 377-448.
- Genel
- Barber, Malcolm (2012). The New Knighthood. A History of the Order of the Temple. Cambridge University Press. ISBN 978-1107604735.
- Bronstein, Judith (2005). The Hospitallers and the Holy Land: Financing the Latin East, 1187-1274. Boydell Press. ISBN 9781843831310.
- Delaville Le Roulx, Joseph (1904). Les Hospitaliers en Terre Sainte et à Chypre (1100-1310). E. Leroux, Paris.
- Demurger, Alain (2013). Les Hospitaliers, De Jérusalem à Rhodes 1050-1317. Tallandier, Paris. ISBN 979-1021000605.
- Flavigny, Bertrand Galimard (2006). Histoire de l'ordre de Malte. Perrin, Paris. ISBN 978-2262021153.
- Harot, Eugène (1911). Essai d'armorial des grands maîtres de l'Ordre de Saint-Jean de Jérusalem. Collegio araldico.
- Josserand, Philippe (2009). Prier et combattre, Dictionnaire européen des ordres militaires au Moyen Âge. Fayard, Paris. ISBN 978-2213627205.
- Lock, Peter (2006). The Routledge Companion to the Crusades. Routledge. doi:10.4324/9780203389638. ISBN 0-415-39312-4.
- Murray, Alan V. (2006). The Crusades—An Encyclopedia. ABC-CLIO. ISBN 978-1-57607-862-4.
- Nicholson, Helen J. (2001). The Knights Hospitaller. Boydell & Brewer. ISBN 978-1843830382.
- Runciman, Steven (1954). A History of the Crusades, Volume Three: The Kingdom of Acre and the Later Crusades. Cambridge University Press. ISBN 9780521347723.
- Setton, Kenneth M. (1969). A History of the Crusades. University of Wisconsin Press.
- Tyerman, Christopher (2006). God's War: A New History of the Crusades. Belknap Press. ISBN 978-0-674-02387-1.
- Vann, Theresa M. (2006). Order of the Hospital. The Crusades––An Encyclopedia, pp. 598–605.
Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir]
- Garin de Montaigu. French Wikipedia.
- Liste des grands maîtres de l'ordre de Saint-Jean de Jérusalem. French Wikipedia.
- Eugène Harot, Essai d’armorial des Grands-Maîtres de l’Ordre de Saint Jean de Jérusalem.
- Seals of the Grand Masters. Museum of the Order of St John.
- Charles Moeller, Hospitallers of St. John of Jerusalem. Catholic Encyclopedia (1910) 7. New York: Robert Appleton Company.
- Knights of the Order of the Hospital of St John of Jerusalem, Encyclopædia Britannica. 20. (11th ed.). Cambridge University Press. pp. 12–19.
- Coat of arms
- With picture of his seal 7 Kasım 2007 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.