The Civic Culture

Vikipedi, özgür ansiklopedi
The Civic Culture
YazarlarGabriel Almond, Sidney Verba
TürSiyaset bilimi
Yayım1963
YayımcıPrinceton University Press (1963)
ISBN0803935587

The Civic Culture (Sivil Kültür) ya da tam adıyla The Civic Culture: Political Attitudes and Democracy in Five Nations (Sivil Kültür: Beş Ülkede Siyasi Tutumlar ve Demokrasi), Gabriel Almond ve Sidney Verba tarafından yazılan 1963 tarihli bir siyaset bilimi kitabıdır.[1][2] Kitap, siyasal kültür alt alanını popülerleştirmesiyle tanınır ve bu alandaki ilk sistematik çalışma olarak kabul edilir.[3][4]

Ana konusu[değiştir | kaynağı değiştir]

Metinde Almond ve Verba beş ülkedeki (Amerika Birleşik Devletleri, Almanya, Meksika, İtalya ve Birleşik Krallık) demokratik sistemleri incelemiştir. Her ülkeden yaklaşık bin kişiyle hükümete ve siyasi hayata ilişkin görüşleri üzerine röportaj yapan düşünürler, bu şekilde birey ile içinde yaşadığı siyasi yapı arasındaki bağlantıların nasıl kurulduğunu anlamaya çalışmıştır.

Kendi tanımladıkları şekliyle, "yurttaşlık kültürü" ya da "sivil kültür", "iletişime ve iknaya dayalıdır; fikir birliği ve çeşitliliğe dayalı bir kültürdür, değişime [izin veren] ancak onu [ılımlılaştıran] bir kültürdür" (Almond ve Verba 1963, 8). Siyasi kültürü, bireysel tutumları genel siyasi sistem yapısına bağlayan unsur olarak görmüşlerdir.[5]

Çalışmalarında siyasi yapıları üç şekilde gruplamışlardır: katılımcı, teba ve dar görüşlü.[6]

  • Kabile toplumlarında görülen dar görüşlü kültürlerde uzmanlaşmış siyasi roller çok azdır veya hiç yoktur ve üyelerin siyasi değişim konusunda düşük beklentileri vardır. Üyeler siyasi rollerini aileci terimlerle algılarlar ve takip edilecek ana hedefin ailelerinin hedefleriyle ilgili olduğunu düşünürler. Üyelerin siyasi sistem içinde duygusal ve değerlendirme yönelimi düşüktür.
  • Teba kültürleri, siyasi sisteme ve politika çıktılarına yönelik yüksek bilişsel, duygusal ve değerlendirme yapan bir yönelime sahip vatandaşlara sahiptir, ancak onlarla görece pasif bir etkileşimi vardır. Siyasi gruplarla ilişkisi zayıftır ve aktif bir katılım konusunda çok az eğilimi vardır. Kararlara katılmaktan ya da değiştirmekten ziyade uygulamak yönünde eğilimleri vardır. Teba kültürleri en çok otoriter siyasi yapılarla uyumludur.
  • Katılımcı kültürlerde hukuku pasif bir şekilde uyulması gereken bir şey olarak değil, şekillenmesine yardımcı olan bir şey olarak gören vatandaşlar vardır. Üyeler, politik sistem içindeki dört tür nesnenin tümüne yönelik yüksek bilişsel, duygusal ve değerlendirme yönelimine sahiptir.[7]

Güçlü yurttaşlık kültürleri, siyasi homeostazın (dengenin) sağlanmasına yönelik güçlü vurguyla ayırt edilirler: Bireysel haklara saygı ile ortak iyiye vurgu yapan gruplar arasında ya da hükümetin etkin çalışması ile çıkarları dikkate alması gibi gerginliklerde optimal dengeyi sağlamak.[8]

Almond ve Verba, "etkili bir demokrasi"nin arka planı olarak gördükleri "topluluk hissi ve sivik (birlikte yaşam) kültürünün" gelişim potansiyellerini olumsuz etkilediği için, İtalyan kültüründe olduğu gibi, ailevi etkileri sorunlu olarak görmüşlerdir.

Yorumlar ve eleştiriler[değiştir | kaynağı değiştir]

Seymour Lipset, The Democratic Century (Demokratik Yüzyıl) kitabında Almond ve Verba'nın "yurttaşlık kültürünün kapsamının yapısal ve tarihsel faktörler tarafından belirlendiğini, ikna edici bir şekilde savunduklarını" ancak aynı zamanda "yurttaşlık kültürünün bazı yönlerinin ulusal çaptaki eğitim düzeyleriyle ilişkili olduğuna dair güçlü kanıtlar bulunduğunu" yazmıştır.[9]

Kimi yorumlar, yalnızca Birleşik Krallık ve Amerika Birleşik Devletleri'nin uzun vadeli demokratik istikrar sağlama kapasitesine sahip olduğunu belirterek, kitabı "Anglo-Amerikan önyargısına" sahip olduğu için eleştirdi.[10] Eleştirmenler[11] ayrıca bireysel görüşmelere dayanarak bir kültürü tasvir etmenin doğruluğu konusundaki şüphelerini ve yaklaşımın "nesnel ve ampirik olmaktan çok etnosentrik ve kuralcı" olduğunu ifade etti.[12] Verba, kültürleri aynı kalıba koyma, diğer ülkelerdeki bağlam ve kurumsal yapılara çok az dikkat etme yönündeki eleştirilerle hemfikir olduğunu belirtmiştir.[13]

2015'teki geriye dönük incelemesinde Verba, çalışmalarına yönelik bazı ek eleştirilerde bulundu; bunlardan en önemlisi, eğitimin sivil kültür üzerindeki etkisine ilişkin hatalı iyimserlikti. Son 50 yılda çürütülen bu varsayım, daha eğitimli bir nüfusta dinsel, ırksal ve etnik farklılıklara dayalı çatışmaların önemli ölçüde azalacağı ve eğitimin daha laik, rasyonel bir dünyaya yol açacağı yönündeydi. Metodolojiyle ilgili olarak, çok sayıda başka çalışma bulgularını tekrarlasa da Verba, veri toplama ve analiz tekniklerinin güncel çalışmalarla karşılaştırıldığında ilkel olduğuna dikkat çekmiştir. Bu eksiklik yalnızca teknolojide değil, aynı zamanda farklı dillerde karşılaştırılabilir sorular hazırlamaya özen gösteren anket metodolojisinde de geçerlidir.[14]

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]

  1. ^ Almond, Gabriel; Verba, Sidney (1989). The Civic Culture: Political Attitudes and Democracy in Five Nations (İngilizce). Newbury Park. ISBN 978-0-8039-3558-7. 
  2. ^ Baker, Kendall (1981). Germany Transformed: Political Culture and the New Politics. Harvard University Press. s. 320. ISBN 0674353153. 
  3. ^ Wilson, Catherine (2008). The Politics of Latino Faith. NYU Press. ss. 17-18. ISBN 978-0814794135. 
  4. ^ Caramani, Daniele (2008). Comparative Politics. Oxford University Press. s. 420. ISBN 978-0199298419. 
  5. ^ Franklin, Daniel (2006). Politics and Film: The Political Culture of Film in the United States. Rowman & Littlefield Publishers. s. 4. ISBN 0742538095. 
  6. ^ Crothers, Lane (2000). Culture and Politics: A Reader. Palgrave Macmillan. s. 51. ISBN 0312233000. 
  7. ^ Pavone, Tammaso (2014). "Political Culture and Democratic Homeostasis: A Critical Review of Gabriel Almond and Sidney Verba's The Civic Culture" (PDF). Princeton University. s. 2. 1 Temmuz 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 30 Haziran 2022. 
  8. ^ Wickham, Carrie Rosefsky (2020). "Rethinking the Origins of Civic Culture and Why it Matters for the Study of the Arab World". Government and Opposition. 55 (1). doi:10.1017/gov.2019.12. 19 Şubat 2024 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Şubat 2024. 
  9. ^ Lipset, Seymour (2004). The Democratic Culture. University of Oklahoma Press. s. 201. ISBN 0806136189. 
  10. ^ Axleford, Barry (1997). Politics: An Introduction. Routledge. ss. 58-63. ISBN 0415110750. 
  11. ^ "Siyasal Kültür Teorisi: 'The Civic Culture' ve Eleştirisi" (PDF). Amme İdaresi Dergisi, Cilt 50 Sayı 1, s. 27-66. 2017. 19 Şubat 2024 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 19 Şubat 2024. 
  12. ^ Barrington, Lowell (2009). Comparative Politics: Structures and Choices. Wadsworth Publishing. s. 108. ISBN 978-0618493197. 
  13. ^ Verba, Sidney (2015). "The 50th Anniversary of The Civic Culture". German Politics. 24 (3): 238. doi:10.1080/09644008.2015.1021794. 
  14. ^ Verba 2015.
"https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=The_Civic_Culture&oldid=32620605" sayfasından alınmıştır