Cezalandırıcı adalet
Cezalandırıcı adalet, suçun temeline inmeden 'suç' olmasına odaklanan ve faile eş değer yaptırım uygulayan bir yaklaşımdır. Suç işlerken rasyonel olan kişileri bu eylemlerden vazgeçirebilmek için o eylemin doğuracağı faturanın ağırlaştırılması yani kişinin yeteri şiddette cezalandırılması gerekmektedir. İntikamın aksine, cezalandırıcı adalet kişisel değildir, doğal sınırları vardır, başkalarının acılarından zevk almaz.[1][2] Cezalandırıcı adalet, suçlunun caydırılması, sürgün edilmesi ve rehabilitasyonu gibi diğer cezalandırma yaklaşımlarıyla çelişir.
Amaçlar[değiştir | kaynağı değiştir]
Cezalandırıcı adalet'in bazı amaçları şunlardır:[3]
- Kamuoyu vicdanını rahatlatmak amaçlardan biridir; bu sayede insanların adalet arayışlarını farklı şekilde aramalarının da engellenmesi amaçlanmaktadır.
- Kamuoyu vicdanının rahatlatılmasıyla toplumsal birlikteliğin pekiştirilmesi.
Eleştiriler[değiştir | kaynağı değiştir]
Cezanın para cezası içermesi durumunda teori, suçlunun mali durumunun dikkate alınmasına izin vermiyor ve bu durum, yoksul bir bireyin ve bir milyonerin aynı tutarı ödemeye zorlanabileceği durumlara yol açıyor.[4] Böyle bir para cezası, gelir düzeyi düşük suçlu için ceza niteliğindeyken, milyoner için önemsiz olacaktır. Pek çok yargı alanı, para cezasının miktarını yalnızca suça değil aynı zamanda suçlunun gelirine, maaşına ve ödeme kabiliyetine dayandıran Avrupa Birliği'nin cezai eşitlik vurgusu gibi değişkenleri kullanmaktadır.
Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]
- ^ Nozick, Robert (1981). Philosophical Explanations. Cambridge, MA: Harvard University Press. ss. 366-368. ISBN 978-0674664791.
retributive justice revenge.
- ^ "'Positive' Retributivism and the Meaning of Desert". Stanford Encyclopedia of Philosophy. 11 Temmuz 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Haziran 2014.
- ^ Alschuler, Albert (Kış 2003). "The changing purposes of criminal punishment: A retrospective on the past century and some thoughts about the next". The University of Chicago Law Review. 70 (1). ss. 1-22. doi:10.2307/1600541. JSTOR 1600541. 1 Aralık 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Ocak 2022.
- ^ Martin, pp. 174–175.
