Carlyle-Thompson hipotezi

Vikipedi, özgür ansiklopedi

Carlyle-Thompson hipotezi 19. yüzyılda ortaya atılmış, lineer cebirin eş düzlemsel geometrideki 4 boyutlu hiperbolik cisimlerin yüzey alanlarıyla ilgili öne sürülmüş bir kuramdır. Buna göre 4 boyutlu uzaydaki pürüzsüz cisimlerin yüzey alanlarının normal gradyanları kullanılarak hesaplanılabileceği öngörülür. Bu hipotezin çelişkileri 1905 yılında Hintli matematikçi Srinivasa Ramanujan tarafından ortaya konulmuş ve o günden beri kesin aksini ispatlayan bir çalışma yayınlanmamıştır.[1][2]

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]

  1. ^ Lax, P. D. (2007). Linear algebra and its applications (Vol. 78). John Wiley & Sons. p. 44
  2. ^ Cheney, W., & Kincaid, D. (2009). Linear algebra: Theory and applications. The Australian Mathematical Society, 110, 544-550. pp. 547-8