1550-1562 Osmanlı-Alman Savaşı: Revizyonlar arasındaki fark

Vikipedi, özgür ansiklopedi
[kontrol edilmiş revizyon][kontrol edilmiş revizyon]
İçerik silindi İçerik eklendi
29. satır: 29. satır:


=== 1553 ===
=== 1553 ===
1553 yılı [[Macaristan]] cephesindeki savaşın bir süreliğine durduğu bir sene oldu. Bunun birinci sebebi, [[Kutsal Roma İmparatorluğu]]'nun barış teklifinde bulunmasıydı. [[V. Karl]] ve Kral Ferdinand tarafından görevlendirilen elçiler François Zay ile Verantius'un Osmanlı topraklarına girişlerini teminen Osmanlı Sarayı tarafından altı aylık ateşkes ilan edildi. 25 Ağustos 1553'te [[İstanbul]]'a varan elçiler 28 Ağustos'ta ise Kanuni Sultan Süleyman'ın huzuruna çıktılar ve (Osmanlıların elindeki) Macar toprakları için 140.000, [[Doğu Macaristan Krallığı|Doğu Macaristan]] (''Erdel'') ve (Almanların elindeki) Orta Macaristan için ise 40.000 düka altını vergi teklif ettiler. Osmanlılar ise ellerindeki Macar toprakları bir yana, Erdel'in dahi müzakere edilemeyeceği karşılığını vererek barış için Erdel'in tahliyesini şart koştular<ref>[https://vdocuments.mx/hammer-bueyuek-osmanli-tarihi-6cilt.html "Büyük Osmanlı Tarihi", Hammer, c.6, s. 58]</ref>. Bu temelde beş yıl süreli bir antlaşma taslağı hazırlandıysa da, 1554 Mayıs ayında [[Viyana]] Osmanlıların Erdel üzerindeki ''kılıç hakkı''nı kabul etmeyerek, buranın tahliyesi talebini reddetti.
1553 yılı Osmanlıların [[Macaristan]] cephesinde hareketsiz kaldıkları bir yıl oldu. Bunun birinci sebebi, bir yıl önce ele geçirilmiş geniş toprakların idarî düzenlemelerinin yapılması ve ele geçirilen çok sayıdaki kalenin berkitilmesiyidi. İkinci ve daha önemli sebep ise, [[Kanuni Sultan Süleyman]]'ın aynı yıl (1554 sonbaharaına kadar sürecek) üçüncü [[Nahcıvan Seferi|İran seferine]] çıkması ve Rumeli ordusunun da sefere katılmasıydı. Bunun neticesinde sınır birliklerine teslim edilen [[Macaristan]] cephesinde sadece [[Gyula]] ve [[Zigetvar]]'a akınlarla yetinilirken, [[Kutsal Roma Cermen İmparatorluğu]] da gerek bir yıl önce uğradığı ağır kayıpların etkisiyle gerek [[Lutherci|Lutherciler]] ile [[Katolikler]] arasındaki 30 yıla yaklaşan iç savaşın yarattığı yıpranmışlıkla Osmanlılara karşı taarruza geçmeye cesaret edemedi. Nitekim 1552 yılında [[Lutherci]] prensler [[Saksonya Elektörlüğü]], [[Hessen]], [[Prusya Dükalığı]] ve [[Brandenburg]] Kutsal Roma İmparatorluğu'na isyan etmişler, [[Kanuni Sultan Süleyman]] da 10 Mayıs 1552 tarihli name-i hümayunuyla bu prensliklerin hükümdarlarına İmparator [[V. Karl]]'dan korkmamaları için teminat ve takip etmeleri gereken siyaset konusunda tavsiyeler vermişti<ref>"Kanuni Sultan Süleyman", Yılmaz Öztuna, Ötüken Neşriyat, İstanbul (2014) </ref>. (Benzeri bir desteği [[II. Selim]] de 1566 yılından itibaren [[İspanya Krallığı]]'nın egemenliğine karşı ayaklanan [[Hollanda]]'daki prenslere de askerî yardım taahhüdünde bulunmak suretiyle vermeye çalışmıştı<ref>"The Ottoman State and Its Place in World History", Kemal Karpat, Brill (1974), s.53</ref><ref>"The Mediterranean World: From the Fall of Rome to the Rise of Napoleon", Monique O'Connell & Eric R Dursteler, John Hopkins University Press, Baltimore (2016), s. 232</ref>).


Osmanlıların da bu dönemde barış müzakerelerine meyletmelerinin nedeni [[Kanuni Sultan Süleyman]]'ın doğudaki [[Safevîler|Safevî]] tehlikesine karşı bizzat sefer kararı almış olması ve iki cephede savaş istememesiydi. Nitekim, Alman elçilerinin ayrılmasından sonra (1554 sonbaharaına kadar sürecek) üçüncü [[Nahcıvan Seferi|İran seferine]] çıktı. Sefere Rumeli ordusu da katıldığından, [[Macaristan]] cephesi sınır birliklerine teslim edildi. Bu çerçevede, Alman elçilerin yanıtına kadar ateşkes hali uzatılırken, karşılıklı bazı akınlar haricinde ateşkese riayet edildi.
1553 yılında [[Akdeniz]]'deki mücadele daha hareketli geçti. [[Sinan Paşa]] ve [[Turgut Reis]] komutasındaki Osmanlı donanması; Antoine Escalin des Aimars komutasındaki [[Fransız Donanması]]yla birleşerek [[Napoli]], [[Sicilya]] ve [[Korsika]] kıyılarını vurduktan sonra, Ağustos ve Eylül aylarında [[Korsika'nın Fethi|Korsika'yı ele geçirdi]].

Esasen, [[Kutsal Roma Cermen İmparatorluğu]] da gerek bir yıl önce uğradığı ağır kayıpların etkisiyle gerek [[Lutherci|Lutherciler]] ile [[Katolikler]] arasındaki 30 yıla yaklaşan iç savaşın yarattığı yıpranmışlıkla ateşkesi bozarak Osmanlılara karşı taarruza geçmeye cesaret edemedi. Nitekim 1552 yılında [[Lutherci]] prensler [[Saksonya Elektörlüğü]], [[Hessen]], [[Prusya Dükalığı]] ve [[Brandenburg]] Kutsal Roma İmparatorluğu'na isyan etmişler, [[Kanuni Sultan Süleyman]] da 10 Mayıs 1552 tarihli name-i hümayunuyla bu prensliklerin hükümdarlarına İmparator [[V. Karl]]'dan korkmamaları için teminat ve takip etmeleri gereken siyaset konusunda tavsiyeler vermişti<ref>"Kanuni Sultan Süleyman", Yılmaz Öztuna, Ötüken Neşriyat, İstanbul (2014) </ref>. (Benzeri bir desteği [[II. Selim]] de 1566 yılından itibaren [[İspanya Krallığı]]'nın egemenliğine karşı ayaklanan [[Hollanda]]'daki prenslere de askerî yardım taahhüdünde bulunmak suretiyle vermeye çalışmıştı<ref>"The Ottoman State and Its Place in World History", Kemal Karpat, Brill (1974), s.53</ref><ref>"The Mediterranean World: From the Fall of Rome to the Rise of Napoleon", Monique O'Connell & Eric R Dursteler, John Hopkins University Press, Baltimore (2016), s. 232</ref>).

1553 yılında [[Akdeniz]]'deki mücadele daha hareketli geçti. [[Sinan Paşa]] ve [[Turgut Reis]] komutasındaki Osmanlı donanması; Antoine Escalin des Aimars komutasındaki [[Fransız Donanması]]yla birleşerek [[Napoli]], [[Sicilya]] ve [[Korsika]] kıyılarını vurduktan sonra, Ağustos ve Eylül aylarında [[İspanya Krallığı]]'nın müttefiki [[Ceneviz Cumhuriyeti|Cenevizliler]]in idaresindeki [[Korsika'nın Fethi|Korsika'yı ele geçirdi]].


=== 1554 ===
=== 1554 ===

Sayfanın 07.15, 21 Ekim 2021 tarihindeki hâli

1550-1562 Osmanlı-Alman Savaşı, Osmanlı İmparatorluğu ve Kutsal Roma Cermen İmparatorluğu arasında Macaristan ve Erdel'in hakimiyeti konusundaki çekişme nedeniyle başlayan ve gerek Macaristan gerek Akdeniz'de büyük bir mücadeleye dönüştükten sonra karada ve denizdeki Osmanlı zaferleri üzerine 1555 ve 1559'daki iki ateşkesin ardından 1562 yılında İstanbul Antlaşması'yla sonuçlanan savaştır.

Savaşın öncesi ve başlangıcı

Osmanlı İmparatorluğu 19 Haziran 1547 tarihinde İstanbul Antlaşmasıyla Kutsal Roma Cermen İmparatorluğu'yla 1540'tan beri süren savaş halini sonlandırmış; bu suretle doğudaki hasımı olan Safevi Devleti'ne yönelme olanağı bulmuştu. Kanuni Sultan Süleyman 29 Mart 1548'de bir yıl sürecek olan ve Tebriz (geçici olarak) ile Van'ın alınmasıyla sonuçlanacak ikinci İran seferi'ne çıktı. Eşzamanlı olarak İkinci Vezir Kara Ahmed Paşa komutasındaki ikinci bir Türk ordusu ise Gürcistan üzerine yürüyerek Samtshe Atabeyliği'nin topraklarının büyük bölümünü fethetmeyi başardı.

Bununla birlikte, 1549 yılında doğu cephesine odaklanmış olan Osmanlı İmparatorluğu ile Kutsal Roma Cermen İmparatorluğu arasında 1547'de sağlanan barış hali çok uzun sürmedi. İspanya Krallığı'nın 1550 Haziran'ında bir donanma göndererek Tunus'taki Osmanlı kalesi Mehdiye'yi ele geçirmesi ve Kral Ferdinand'ın György Martinuzzi aracılığıyla Macaristan ve Erdel'i yeniden ele geçirmeye çabaları 1562 yılına kadar sürecek yeni bir savaşın başlamasına neden oldu.

Osmanlıların (çocuk yaştaki Yanoş Zigismund reşit olana kadar) Doğu Macar Krallığı'nın idaresini verdiği György Martinuzzi ve Temesköz bölgesinin idaresini verdiği Peter Petroviç Avusturya Kralı Ferdinand'a meyletmeye başladılar ve Martinuzzi 1 Ağustos 1549'da Ferdinand'la imzaladığı Nyirbator Antlaşması'yla Doğu Macar Krallığı'nın da Avusturya Arşidüklüğü'ne bağlanmasını taahhüt etti (bu şekilde Avusturya işgalindeki Orta Macar Krallığı ile Doğu Macar Krallığı tek bir çatı altında birleşebilecekti).

Yanoş Zigismund'un annesi Kraliçe Izabela Jagiellonka Polonya Kralı kardeşi II. Zigismund'dan yardım alamayınca bu antlaşmadan derhal Osmanlı Sarayını haberdar etti. Kanuni, Martinuzzi’nin Doğu Macar Krallığı'nı Ferdinand’a sattığını 1550 Mart ayında öğrendi ve Krallığın başkenti Alba Iulia'ya Temmuz ayında ulaşan fermanıyla Kraliçe Izabel'e itaat edilmesi buyruğunu gönderdi.

Bununla birlikte, Kral Ferdinand çoktan askerî faaliyetlerina başlamış, 11 Mart 1550'de Osmanlı topraklarına tecavüz ederek Szolnok kalesinin karşısındaki Türk tahkimatını yıktırdığı gibi, 10 Eylül'de ise Szolnok kalesini bir Alman-Macar birliğiyle işgal etmişti. Keza Eylül ayında Martinuzzi’nin komutanı Miklós Cserpovics komutasındaki birlikler Doğu Macaristan'ın önemli kalelerini işgal etti.

Bunun üzerine, 1549 yılındaki seferiyle doğudaki Safevî tehdidini tamamen bertaraf edememiş olan Kanuni Sultan Süleyman iki cephede savaş riskini kabullenerek Kutsal Roma Cermen İmparatorluğu'na savaş kararı aldı. Bununla birlikte, doğudaki tehdit nedeniyle (1541 ve 1543 seferlerinin aksine) başkentinden ayrılmayıp Rumeli Beylerbeyi Sokullu Mehmed Paşa komutasında Rumeli ordusunu Macaristan üzerine göndermeye karar verdi. Eşzamanlı olarak Osmanlı donanması da 1551 yazı için sefere hazırlanarak Akdeniz'de de harekata karar verildi.

Savaş

1551

1551 yılının ilkbaharında Kral Ferdinand 1540-45 Savaşındaki stratejisinin benzerini uygulamaya çalıştı. Nisan ayında bir taraftan Doğu Macaristan'ı 5.000 kişilik bir orduyla işgal ederken diğer taraftan İstanbul'a elçi göndererek işgalinin tanınmasına karşılık yıllık 30.000 altın vergi önerdi. Sözkonusu teklifler kesin suretle reddedildikten sonra, Haziran ayında Kaptanıderya Sinan Paşa komutasındaki ve Salih ile Turgut Reislerin de katıldığı Osmanlı donanması Akdeniz'e açılırken, Temmuz ayında da Sokullu Mehmed Paşa komutasındaki Rumeli ordusu (yaklaşık 50.000 kişi) cepheye doğru harekete geçti. 11 Eylül'de sınırı teşkil eden Tisa nehrini aşan ordu sırasıyla Aracs, Horogszeg, Gyala, Csak, Gilad, Varsomlyo, Illyed, Obesenyo, Naglyak ve Egres kalelerini teslim aldı ve 28 Eylül'de Çanad'ı fethetti. Mureș Nehri'ni aşan ordu Temeşvar'a yönelirken Lipva teslim oldu. Bununla birlikte, 17 Ekim'de başlayan Temeşvar kuşatması başarılı olamayıp 26 Ekim'de kuşatma kaldırıldığı gibi, 3 Kasım'da da Macarlar Lipva'yı kuşattı ve 29 Kasım'da ele geçirdiler.

Osmanlı Donanmasının Fransa Krallığı ile ittifak halinde Kutsal Roma Cermen İmparatorluğu'na karşı Akdeniz'de icra ettiği harekat da 1559'a kadar sürecek İtalya Savaşı'nın başlamasına neden oldu. Osmanlı Donanması Kutsal Roma İmparatorluğu müttefiklerinden Malta Şövalyeleri'ne bağlı Gozo adasını Temmuz ayında istila ettikten sonra 14-15 Ağustos'taki kuşatma sonucunda Libyalı Arapların da karadan desteğiyle Trablus'u fethetti.

1552

Kanunî Sultan Süleyman doğudaki tehlikenin giderek büyümesi nedeniyle başkentinde 3. İran seferinin hazırlıklarına odaklanırken, 1551 seferinde Temeşvar'ı fethetmeyi başaramayan Sokullu Mehmed Paşa'nın yerine Kara Ahmed Paşa'yı tayin etti ve Budin Beylerbeyi Hadım Ali Paşa komutasındaki eyalet askerlerini takviye etmekle görevlendirdi. Bununla birlikte, Mihály Tóth komutasındaki Alman-Macar ordusu 1552 baharından önce Osmanlı ordusu cepheye ulaşmadan karşı taarruzunu ilerletmek istedi ve 19 Şubat'ta Segedin'i kuşattı. 1 Mart'ta kaleye yetişen Hadım Ali Paşa komutasındaki eyalet ordusu Segedin Muharebesi'nde Alman-Macar ordusunu ağır bir yenilgiye uğrattı. Bu zaferin ardından yeniden batıya yönelen Ali Paşa 20 Mayıs'ta kuşattığı Bespirim'i 1 Haziran'da fethetmeyi başardı.

Kara Ahmed Paşa komutasındaki Rumeli ordusu (yaklaşık 50.000 kişi) ise Haziran başında Virşaç'ı zaptettikten sonra 25 Haziran'da Temeşvar'ı kuşattı ve 25 Temmuz'da fethetti. Hadım Ali Paşa ise 9 Temmuz'da (3 günlük bir kuşatmadan sonra) Drégely'yi, 13 Temmuz'a kadar Seçen, Holökkö ve Salgotaryan'ı, 19 Temmuz'da ise Boyak'ı ele geçirdi. Temeşvar'ın zaptından sonra 27 Temmuz'dan itibaren bölgeye dağılan Türk birlikleri Arad, Muhadiye ve Pançevo dahil tüm Banat yaylasını fethetti ve 30 Temmuz'da Alman-Macar birliklerince metruk halde bırakılmış Lipva'yı yeniden ele geçirdi. Hadım Ali Paşa komutasındaki eyalet ordusu ise Erasmus von Teufel komutasındaki 10.000 kişilik Alman-Macar ordusunu 11 Ağustos'ta Palast Muharebesi'nda imha etti. İki ordu birleşerek kuzeydoğuya doğru ilerledi ve 26 Ağustos'ta Lugoj ve Karansebeş, 4 Eylül'de ise (11 günlük kuşatmadan sonra) Szolnok alındı. Ancak, 9 Eylül'de başlanan 40 günlük Eğri Kuşatması başarılı olamadı. Bununla birlikte, sonbaharda Doğu Macar Krallığı da Osmanlı Devleti'ne yeniden itaat etti. Bu suretle, Osmanlılar 1540-45 savaşında elde ettiklerine yakın genişlikte bir bölgeyi tek sefer mevsiminde ele geçirmeyi başardılar.

1552 yılında Osmanlı donanması da Batı Akdeniz'e açılarak Napoli Krallığı'na bağlı Calabria'yı istila etti ve Ponza muharebesinde Andrea Doria komutasındaki Ceneviz donanmasını yenilgiye uğrattı.

1553

1553 yılı Macaristan cephesindeki savaşın bir süreliğine durduğu bir sene oldu. Bunun birinci sebebi, Kutsal Roma İmparatorluğu'nun barış teklifinde bulunmasıydı. V. Karl ve Kral Ferdinand tarafından görevlendirilen elçiler François Zay ile Verantius'un Osmanlı topraklarına girişlerini teminen Osmanlı Sarayı tarafından altı aylık ateşkes ilan edildi. 25 Ağustos 1553'te İstanbul'a varan elçiler 28 Ağustos'ta ise Kanuni Sultan Süleyman'ın huzuruna çıktılar ve (Osmanlıların elindeki) Macar toprakları için 140.000, Doğu Macaristan (Erdel) ve (Almanların elindeki) Orta Macaristan için ise 40.000 düka altını vergi teklif ettiler. Osmanlılar ise ellerindeki Macar toprakları bir yana, Erdel'in dahi müzakere edilemeyeceği karşılığını vererek barış için Erdel'in tahliyesini şart koştular[1]. Bu temelde beş yıl süreli bir antlaşma taslağı hazırlandıysa da, 1554 Mayıs ayında Viyana Osmanlıların Erdel üzerindeki kılıç hakkını kabul etmeyerek, buranın tahliyesi talebini reddetti.

Osmanlıların da bu dönemde barış müzakerelerine meyletmelerinin nedeni Kanuni Sultan Süleyman'ın doğudaki Safevî tehlikesine karşı bizzat sefer kararı almış olması ve iki cephede savaş istememesiydi. Nitekim, Alman elçilerinin ayrılmasından sonra (1554 sonbaharaına kadar sürecek) üçüncü İran seferine çıktı. Sefere Rumeli ordusu da katıldığından, Macaristan cephesi sınır birliklerine teslim edildi. Bu çerçevede, Alman elçilerin yanıtına kadar ateşkes hali uzatılırken, karşılıklı bazı akınlar haricinde ateşkese riayet edildi.

Esasen, Kutsal Roma Cermen İmparatorluğu da gerek bir yıl önce uğradığı ağır kayıpların etkisiyle gerek Lutherciler ile Katolikler arasındaki 30 yıla yaklaşan iç savaşın yarattığı yıpranmışlıkla ateşkesi bozarak Osmanlılara karşı taarruza geçmeye cesaret edemedi. Nitekim 1552 yılında Lutherci prensler Saksonya Elektörlüğü, Hessen, Prusya Dükalığı ve Brandenburg Kutsal Roma İmparatorluğu'na isyan etmişler, Kanuni Sultan Süleyman da 10 Mayıs 1552 tarihli name-i hümayunuyla bu prensliklerin hükümdarlarına İmparator V. Karl'dan korkmamaları için teminat ve takip etmeleri gereken siyaset konusunda tavsiyeler vermişti[2]. (Benzeri bir desteği II. Selim de 1566 yılından itibaren İspanya Krallığı'nın egemenliğine karşı ayaklanan Hollanda'daki prenslere de askerî yardım taahhüdünde bulunmak suretiyle vermeye çalışmıştı[3][4]).

1553 yılında Akdeniz'deki mücadele daha hareketli geçti. Sinan Paşa ve Turgut Reis komutasındaki Osmanlı donanması; Antoine Escalin des Aimars komutasındaki Fransız Donanmasıyla birleşerek Napoli, Sicilya ve Korsika kıyılarını vurduktan sonra, Ağustos ve Eylül aylarında İspanya Krallığı'nın müttefiki Cenevizlilerin idaresindeki Korsika'yı ele geçirdi.

1554

1554 yılında Kanuni Sultan Süleyman komutasındaki Türk ordusunun İran seferi sürerken, Macaristan cephesi bir önceki yılda olduğu gibi Eyalet askerlerine bırakılmıştı. Bununla birlikte, 1553'e oranla daha faal bir sefer mevsimi geçiren Budin eyalet ordusu Haziran'a kadar Papa, Zigetvar ve Eğri civarına akınlar düzenlerken, 16 Haziran'da (bugün Slovakya'daki) Filek kalesini, Eylül'de (elden çıkmış bulunan) Salgotaryan'ı ve 7 Ekim'de Balaton Gölü civarında Vazsoly’yi fethetti.

1555

1555 Ocak ayında diplomatik müzakerelere fırsat tanımak amacıyla altı aylık bir ateşkes yapıldı. Kral Ferdinand Osmanlı Devleti'yle barış yapabilmek umuduyla, 1555'in ilk çeyreğinde Elçi Busbecq'i İstanbul'a gönderdi. Alman elçisi, Kanuni Sultan Süleyman'ın Nisan ayında Safevî Devleti'yle süren barış müzakerelerini takip etmek için konakladığı Amasya'da huzuruna çıktı ve Macaristan üzerindeki Alman egemenliğinin tanınması karşılığında yılda 140.000 flori ödenmesi teklifini iletti. Bununla birlikte, 29 Mayıs'ta İran'la akdedilen Amasya Antlaşması'yla eli rahatlayan Kanuni teklifi reddederken, Kasım ayına kadar da Erdel'deki tüm işgal birliklerinin çekilmesi ültimatomunu verdi. Busbecq Viyana'ya dönerken Temmuz'da altı aylık ateşkes fiilen biterken, Hırvatistan Banı Zrinyi'nin Ağustos'ta Klis'e saldırmasıyla da savaş yeniden başladı. Zrinyi komutasındaki Alman-Hırvat birliklerine dönüş yolunda yetişen Bosna Eyaleti birliklerine komuta eden Hasan ve Mehmed Beyler Zrinyi ve Ivan Höjszek’i yenilgiye uğrattılar. Ardından da Budin Valisi Toygun Paşa 8 Eylül'de kuşattığı Kapoşvar'ı 17 Eylül'de, Eylül sonuna doğru ise Babofça ve Berzence'yi fethetti. 4 Ekim'de ise Eğri civarında taarruza geçen Gergely Bornemisza komutasındaki Macar-Alman ordusu da Panto civarında Veli Paşa'ya mağlup oldu. Bununla birlikte, Osmanlı birliklerinin 4 Ekim'de Zigetvar'a, 23 Ekim'de de Papa üzerine akınları sonuçsuz kaldı.

1556

1557

1558

1559

1560

1561

1562

Savaşın sonu

Kaynakça

  1. ^ "Büyük Osmanlı Tarihi", Hammer, c.6, s. 58
  2. ^ "Kanuni Sultan Süleyman", Yılmaz Öztuna, Ötüken Neşriyat, İstanbul (2014)
  3. ^ "The Ottoman State and Its Place in World History", Kemal Karpat, Brill (1974), s.53
  4. ^ "The Mediterranean World: From the Fall of Rome to the Rise of Napoleon", Monique O'Connell & Eric R Dursteler, John Hopkins University Press, Baltimore (2016), s. 232