Makine Tanımlama Kodu
Renkli yazıcı işareti, sarı noktalar, izleme noktaları veya gizli noktalar olarak da bilinen Makine Tanımlama Kodu ya da İngilizce ifadeyle Machine Identification Code (kısaca MIC), belirli renkli lazer yazıcılar ve fotokopi makineleri tarafından yazdırılan her sayfaya uygulanan dijital bir filigrandır.
Kod, bir kopyanın veya basılı öğenin oluşturulduğu cihazı tanımlamayı mümkün kılabilir ve böylece belgenin yaratıcısı hakkında bilgi sağlayabilir.
Teknik Uygulama[değiştir | kaynağı değiştir]
İşaretleme, tüm baskı alanı boyunca dağıtılmış bir nokta dizgesinden oluşur. Noktalar sarı renkte, milimetrenin onda biri çapında ve yaklaşık bir milimetre aralıklıdır. Çıplak gözle zorlukla fark edilebilirler. Bunların düzeninde cihazın seri numarası, baskı işleminin tarih ve saati ve hata düzeltme verileri bulunur.
Örneğin; sözkonusuydu kod 8 × 16 noktadan meydana gelen kare veya altıgen bir dizilimde oluşuyorsa, yaklaşık dört santimetrekarelik bir alanı kaplar. Bir A4 kağıt üzerinde yaklaşık 150 kez görünür. Bu, basılı sayfanın yalnızca bölümleri veya parçaları mevcut olsa bile okunabileceği anlamına gelir.
Bazı yazıcılar, sarı noktaları rastgele nokta bulutları şeklinde de düzenler.
2005 yılında Chaos Computer Club, renkli fotokopi makinelerinin 32 × 16 noktalı bir matriste işaretleme yapabildiğini ve böylece 64 baytlık bir veri hacmini barındırabildiğini açıkladı.[1]
her sayfaya küçük sarı noktaların eklendiği veri içinde veriyi gizleme[2] biçiminde bir steganografi türüdür. Noktalar ancak görülebilir ve kodlanmış yazıcı seri numaraları ve zaman damgaları içerir. Birçok steganografi biçiminden farklı olarak, gizli bilgilerin bir bilgisayar dosyasından alınması amaçlanmaz ama seri bir numara ve bir baskının incelenmesiyle belirlenecek baskı zamanına izin verir.
Elektronik Sınır Vakfı, 2015 yılında "daha önce aldığımız belgeler, önde gelen renkli lazer yazıcı üreticilerinin hükümetlerle gizli anlaşmalara girerek bu yazıcıların çıktılarının adli olarak izlenebilir olmasını sağlamak için bir öneri aldığını belgeliyor. Tüm modern renkli lazer yazıcıların, dokümanları yazıcının seri numarası ile ilişkilendiren bir takım izleme bilgileri içerdiğini varsaymak büyük olasılıkla güvenlidir"[3] şeklinde belirtti.
Tarih[değiştir | kaynağı değiştir]
Xerox ve diğer şirketler 1990'lı yıllarda hükûmetlere, yazıcılarının sahtecilik için kullanılmayacağına dair güvence vermeye çalıştılar. Kimlik, her sayfanın çıktısında gömülü bir filigran aracılığıyla, çoğunlukla sarı-beyaz kullanılarak yapılmaktadır ve orijinal olarak geniş bir yelpazede herhangi bir belgeyi basmak için kullanılan popüler yazıcıyı tanımlamak için kullanılabilir. Büyük üreticilerden gelen tek renkli yazıcıların ve fotokopi makinelerinin de işaretlemeleri içerdiği bildirilmiştir. Bu gerçek bir metin olabilir veya sayfa boyunca tekrarlanan muntazam bir desen olabilir, mavi ışık veya büyüteçle daha kolay görülebilir ve çıktıda en az gözle görülür değişiklik üretmesi, ideal olarak çıplak gözle görülemez olması amaçlanmaktadır.
2005 yılında Elektronik Sınır Vakfı, Xerox DocuColor yazıcılarının kullandığı kodları kırdı ve bu kodların tespit edilebilmesi için çevrimiçi bir rehber yayımladı.[4] Kodlama yapısı ve yazıcı seri numara kodlaması DocuColor ve Epson Aculaser C1100/C1100N/A'da aynı olmasına rağmen çoğu yazıcının kodları çözülmedi.
Ayrıca bakınız[değiştir | kaynağı değiştir]
Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]
- ^ "Die Datenschleuder : das wissenschaftliche Fachblatt für Datenreisende ; ein Organ des Chaos-Computer-Club". Frank Rosengart: Datenspur Papier. Chaos Computer Club. 2005. Erişim tarihi: 14 Nisan 2024.
- ^ Artz, D (May–Jun 2001). "Digital steganography: hiding data within data". IEEE Xplore. 5 (3). ss. 75, 80. 15 Mayıs 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Nisan 2013.
- ^ "List of Printers Which Do or Do Not Display Tracking Dots". Electronic Frontier Foundation. 20 Ocak 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Aralık 2016. Retrieved 11 March 2011.
- ^ "DocuColor Tracking Dot Decoding Guide". EFF. 24 Ekim 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Mayıs 2011.