Yasal ödeme aracı

Yasal ödeme aracı, mahkemelerin herhangi bir parasal borcun ödenmesinde geçerli ve yeterli ödeme olarak kabul etmek zorunda olduğu bir para türüdür.[1] Her bir yargı bölgesi neyin yasal ödeme aracı olduğunu kendi belirler; ancak özünde bu kavram, bir borcun ödenmesinde teklif edildiğinde ("tedarik edildiğinde") borcu ortadan kaldıran herhangi bir şeyi ifade eder. Alacaklının bu ödeme aracını kabul etme zorunluluğu yoktur; fakat borçlunun yasal ödeme aracı ile ödeme teklifinde bulunması, borcu hukuken ortadan kaldırır.
Yasal ödeme aracının tanınması genellikle yalnızca bir borçlunun alacaklıya olan parasal borcunu ödemesi durumunda zorunludur.[2] Bir malın satışı gibi sözleşmeye dayalı ilişkilere girmeyi teklif eden satıcılar, yasal ödeme aracını kabul etmek zorunda değildir ve bunun yerine elektronik ödeme yöntemleri, yabancı para birimleri veya yasal olarak tanınan başka bir değerli nesne ile ödeme yapılmasını sözleşme ile şart koşabilirler.[1][3][4][5]
Birçok ülkede madenî paralar ve banknotlar yasal ödeme aracı olarak tanımlanır; ancak kişisel çekler, kredi kartları ve benzeri nakit dışı ödeme yöntemleri genellikle bu kapsamda değildir. Bazı yargı bölgeleri, belirli bir yabancı para birimini yasal ödeme aracı olarak kabul edebilir; bu para birimi bazen tek geçerli para birimi olabilir ya da ülkenin yerel para birimiyle birlikte kullanılabilir.
Kaynakça
[değiştir | kaynağı değiştir]- ^ a b "Legal Tender Guidelines". Royal Mint. 2 Mart 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Temmuz 2022.
- ^ Paul M. Horvitz, Monetary Policy and the Financial System, s. 14, Prentice-Hall, 3. ed. (1974).
- ^ "Legal Tender". Avustralya Rezerv Bankası. 13 Aralık 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Nisan 2024.
- ^ "The euro as legal tender" (İngilizce). Avrupa Komisyonu. Erişim tarihi: 30 Nisan 2024.
- ^ "legal tender". Legal Information Institute (İngilizce). Cornell Hukuk Fakültesi. Haziran 2020. 6 Nisan 2024 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Nisan 2024.