Verres'e Karşı

Vikipedi, özgür ansiklopedi
Cicero Büstü, MÖ 1. yy.

Verres'e Karşı (Latince: in VerremMarcus Tullius Cicero tarafından MÖ 70 yılında soylu ancak yolsuzlukları bilinen Sicilya valisi Gaius Verres'e yönelik yaptığı meşhur konuşmasının adıdır.

Davada kazandığı başarısı ile kısa süre önce MÖ 69 yılı için Aedilis seçilmiş olan homo novus Cicero kamu itibarını kazanmayı başarmıştır. Bu zamana kadar Roma'nın en iyi hatibi olarak bilinen ve Verres'i savunan Quintus Hortensius Hortalus'a karşı başarılı olduğu için bu konuşmasından sonra en önemli Romalı hatip konumuna yükselmiştir.

Arka plan[değiştir | kaynağı değiştir]

MÖ 73 ve 71 yılları arasında Verres Sicilya'da Promagistratus olarak görev yapmaktaydı. Bu yıllarda Roma'da Spartaküs isyanı yaşanmaktaydı. Yaşanan bu isyan nedeniyle Verres bir yıl daha fazla bu görevini sürdürdü. İsyan olmasaydı onun makamı MÖ 72 yılında Quintus Arrius tarafından devralınacaktı.[1] Görev sürdüğü bu 3 yıl içerisinde Verres çeşitli şekillerde Roma hukukuna aykırı davranıyor, Publicaniler ile birlikte çalışıyor ve Sicilya'yı finansal anlamda baskı altına alıyordu.[2]

Cicero MÖ 75 yılında Sicilya'da Quaestor olarak görev yapmış ve burada yaşayan halk ile iyi ilişkilere sahipti. Burada sahibi olduğu bağlantılar daha sonra konuşmasına temel oluşturacak birçok bilgiyi edinmesine de vesile olmuştur.[3]

Üzerinde Verres'in hırsızlıklarının gösterildiği Sicilya haritası

MÖ 69 yılı Verres için nispeten şanslıydı. Zira bu yılda yakın olduğu arkadaşları Hortensius, Quintus Caecilius Metellus Creticus ve onun kardeşi Marcus Caecilius Metellus politik anlamda önemli önemli konumlara geldiler ve dava sürecini geciktirmeye çalıştılar.[4]

Cicero Praetor Manlius Acilius Glabrio'dan Verres davasına hazırlanmak üzere 110 gün müddet aldı. Bu amaçla MÖ 70 yılının şubatında iki buçuk ay için Sicilya'ya giden Verres, bölgede bilgi topladı. Burada geçirdiği süre içerisinde argümanlarını destekleyecek kanıtlar topladı ve bölge halkını Roma'daki davaya katılmak üzere tanıklar göndermeleri konusunda teşvik etti. Cicero'nun çalışmalarını durdurmak isteyen yeni vali Lucius Caecilius Metellus, girişimlerinde başarısız oldu.[5]

Süreç[değiştir | kaynağı değiştir]

Verres'i savunma planına karşı olarak, 5 Ağustos 70 tarihinde yaklaşık bir saat süren bir konuşma yapan Cicero, direkt olarak kanıtlarını öne sürmek istediğini ve sürecin uzatılmaması gerektiğini ileri sürdü. 13 Ağustos'ta Cicero, Verres'in valilik döneminde görev yaptığı Sicilya'da halktan 40 milyon Sestertius aldığını kanıtladı. Cicero'nun süreci Hortensius'un beklediğinden daha önce bitirmesi ve hızlandırması sebebiyle davanın ikinci günü 20 Eylül olarak belirlendi. Bu tarihte Verres çoktan Marsilya'ya gitmişti. Dava sonucunda Verres suçlu bulundu ve 3 milyon Sestertius ödenmesine karar verildi.[6]

Konuşma[değiştir | kaynağı değiştir]

Cicero kazandığı dava sonrası konuşmalarını yayınladı. Metinler aynı konuşma tarzında yazılmış söylevlerdi. Cicero çoğunlukla hakimlere, Praetora ve sanığa hitaben konuşuyor, sık sık retorik metodların yardımına başvuruyor ve ironi yapıyordu. Hayali dinleyici kitlesini sanığın suçuna inandırmaya yönelik hazırlanan bu metinler Egidius Schmalzriedt'in iddia ettiğine göre Cicero'nun tamamen edebi bir yanı olan ilk eseridir.[7]

Dipnotlar[değiştir | kaynağı değiştir]

  1. ^ Manfred Fuhrmann: Cicero und die römische Republik. Eine Biographie. Patmos, Düsseldorf 2007, S. 63.
  2. ^ Marieluise Deißmann-Merten: Verres. In: Der Kleine Pauly. dtv, München 1979, Bd. 5, Sp. 1207 f.
  3. ^ Karl Christ: Krise und Untergang der römischen Republik. Wissenschaftliche Buchgesellschaft, Darmstadt 1979, S. 249 f.
  4. ^ Manfred Fuhrmann: Cicero und die römische Republik. Eine Biographie. Patmos, Düsseldorf 2007, S. 66 ff.
  5. ^ Manfred Fuhrmann: Cicero und die römische Republik. Eine Biographie. Patmos, Düsseldorf 2007, S. 67.
  6. ^ Manfred Fuhrmann: Cicero und die römische Republik. Eine Biographie. Patmos, Düsseldorf 2007, S. 68.
  7. ^ Egidius Schmalzriedt: Actio secunda in C. Verrem. In: Kindlers Literatur Lexikon. Taschenbuchausgabe, dtv, München 1986, Bd. 2, S. 751.