Taht-ı Süleyman Muharebesi

Vikipedi, özgür ansiklopedi
Taht-ı Süleyman Muharebesi
Osmanlı-Safevî Savaşı (1552-1554)

Kanuni Sultan Süleyman'ın Nahcıvan Seferi
Tarih22 Temmuz 1554
Bölge
Sonuç Kesin Osmanlı zaferi
Taraflar
Osmanlı Devleti Safevî Devleti
Komutanlar ve liderler
Sultan Hüseyin Bey Hamza Sultan
Güçler
?? ??
Kayıplar
Hafif Ağır

Taht-ı Süleyman Muharebesi, Osmanlı Padişahı Kanuni Sultan Süleyman'ın Safevîler üzerine açtığı Nahcıvan Seferi'nde evre.

İmâdiye Hâkimi Sultan Hüseyin Bey komutasındaki Osmanlı birliği 22 Temmuz 1554'te Taht-ı Süleyman'da Safevî birliğini mağlup etti.

Muharebe[değiştir | kaynağı değiştir]

Kanuni Sultan Süleyman komutasındaki Osmanlı ordusunun Revan, Karabağ ve Nahcıvan'ı ele geçirerek istila ettikten sonra (Safevî ordusunun meydan savaşını kabul etmemesi üzerine) Doğu Anadolu'ya doğru çekilmesinin ardından İmâdiye Hakimi Sultan Hüseyin Bey komutasındaki bir akıncı birliği İran topraklarına gönderildi.

Tebriz yakınlarından geçerek Meraga ve Serhend'i yıkıma uğratan bu birlikler 22 Temmuz 1554 tarihinde (bazı kaynaklara göre 2 Ağustos) Hamza Sultan komutasındaki Safevî kolordusuyla Taht-ı Süleyman denen bölgede çarpıştı ve büyük bir zafer kazandı.[1]

Osmanlı birliğinin mağlup ettiği Safevîlerden elde ettiği sancak, tuğ ve nakkareler 30 Temmuz'da Nahcıvan'dan dönmekte olan Kanuni Sultan Süleyman'a teslim edildi.[2]

Muharebe sonrası[değiştir | kaynağı değiştir]

Muharebe 1552-1554 Osmanlı-Safevî Savaşı'nın son askerî çarpışması oldu. Nitekim, kışlamak üzere Amasya'ya çekilen Kanuni Sultan Süleyman müteakip sefer mevsiminde Safevîlere son darbeyi vurmayı planlarken İran tarafının gönderdiği elçiyle başlayan barış müzakereleri 29 Mayıs 1555 tarihinde Amasya Antlaşması'nın imzalanmasıyla sonuçlandı.

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]

  1. ^ "Osmanlı Devleti ve Kafkasya", M. Sadık Bilge, Eren Yayınları, İstanbul (2005), s.43
  2. ^ "Kânunî Sultan Süleyman'ın Tebriz Seferi (1548-1549) ve Nahçıvan-Revan-Karabağ (1552-1554) Seferleri ve Sonuçları", Remzi Kılıç, Journal of Universal History Studies (JUHIS) sy.3, Ekim, 2020, s.209