Sînekemanı

Sînekemanı

Sînekemanı, XVIII. yüzyıla kadar Batı Avrupa’da kullanılan, viol ailesinden bir çalgıdır. Muhtemelen Avrupalı diplomatlar tarafından İstanbul’da getirilmiştir. O zamana kadar ise Türk müziğinin tek yaylı çalgısı kemândı (veya kemânçe). Viola d’amore (İtalyanca “aşk kemanı”) göğse (yani sîneye) dayanarak çalınmasından dolayı Türkler tarafından çalgıya sînekemanı adını verilmiştir. Sinekemanı kısa zamanda benimsenmiştir. Osmanlı müziğinin altın çağı olan III. Selim döneminin en gözde yaylı çalgısı sînekemanı olmuştur. XIX. yüzyılda Avrupa kemanının (violon), Türk müziği çevrelerinde yaygınlaşmasıyla gözden düşen sînekemanı, XX. yüzyıla kadar, çok az müzisyen tarafından yaşatıldı.

Barok dönemine ait bir çalgı olması sebebiyle oldukça süslü ve işlemeli bir çalgıdır. Esas telleri ve ahenk telleri ile birlikte 12 veya 14 tellidir. Türk müziği icrasında keman çalgısından önce kullanılan, ses sahası ile ses rengi sebebiyle daha çok tercih edilen Sine kemanı daha sonraları unutulmaya yüz tutmuştur.