Papirüs 64

Papirüs Bodmer II ( ${\mathfrak {P}}^{66}$ ), M.S. 2. yüzyıl

1 - 2 - 3 - 4 - 5 - 6 - 7 - 8 - 9 - 10 - 11 - 12 - 13 - 14 - 15 - 16 - 17 - 18 - 19 - 20 - 21 - 22 - 23 - 24 - 25 - 26 - 27 - 28 - 29 - 30 - 31 - 32 - 33 - 34 - 35 - 36 - 37 - 38 - 39 - 40 - 41 - 42 - 43 - 44 - 45 - 46 - 47 - 48 - 49 - 50 - 51 - 52 - 53 - 54 - 55 - 56 - 57 - 58 - 59 - 60 - 61 - 62 - 63 - 64 - 65 - 66 - 67 - 68 - 69 - 70 - 71 - 72 - 73 - 74 - 75 - 76 - 77 - 78 - 79 - 80 - 81 - 82 - 83 - 84 - 85 - 86 - 87 - 88 - 89 - 90 - 91 - 92 - 93 - 94 - 95 - 96 - 97 - 98 - 99 - 100 - 101 - 102 - 103 - 104 - 105 - 106 - 107 - 108 - 109 - 110 - 111 - 112 - 113 - 114 - 115 - 116 - 117 - 118 - 119 - 120 - 121 - 122 - 123 - 124 - 125 - 126 - 127 - 128 - 129 - 130 - 131 - 132 - 133 - 134 - 135 - 136 - 137 - 138 - 139 - 140 - 141

Papirüs 64 ve Papirüs 67 (Gregory-Aland listesine göre: ${\mathfrak {P}}^{64}$ ve ${\mathfrak {P}}^{67}$ ) Yunanca Kutsal Yazıların (Yeni Ahit) Grekçede yazılan eski bir kopyasıdır. Bu papirüs el yazması Magdalen Papirüsü de adlandırılır ve Matta İncili'nin birçok ayeti içermektedir. Papirüs bugün Montserrat Manastırı'nda (paraf: P. Mont. Roca 1) bulunur.^[1]

Tarih[değiştir | kaynağı değiştir]

Bazı parçalar 1901'de Mısır'daki Luksor'da Anglikan rahip Charles Bousfield Huleatt (1863-1908) tarafından elde edildi. Onları Matta İncili'nin parçaları olarak tanımladı. Onları Oxford'daki Magdalen Koleji'ne verdi ve burada P. Magdalen Greek 17 olarak kataloglandılar. Böylece isimlerini aldılar.

1953'te ilk yayın Colin H. Roberts tarafından fragmanların bazı fotoğraflarıyla yapıldı. O, el yazmasını, 2. yüzyılın sonlarına doğru gelişmeye başlayan "Kutsal Kitap'ın onsiyal el yazmasının erken öncüsü" olarak nitelendirdi. Bu onsiyal üslup, daha sonraki Kodeks Vaticanus ve Kodeks Sinaiticus tarafından belirlenir. Fragmanlar her iki tarafa da yazılmıştır, bunun için onlar bir tomardan değil, bir kodekstendir.

1956'da diğer fragmanlar İspanyol ilahiyatçı Ramón Roca-Puig tarafından, ilk olarak P. Barc. Inv. 1 olarak yayınlandı (Gregory-Aland listesine göre: ${\mathfrak {P}}^{67}$ ). Roca-Puig ve Roberts sonunda onları Magdalen parçalarıyla aynı kodekse yerleştirebildiler. Bu fragmanlar şimdi Montserrat Manastırı'nda bulunmaktadırlar.

İlk olarak ${\mathfrak {P}}^{64}$ Charles Huleatt tarafından 3. yüzyıla tarihlendi. O, el yazmasını Magdalen Koleji'ne vermişti. Daha sonra papirolog A.S. Hunt el yazmasını inceledi ve onu dördüncü yüzyılın başlarına tarihlendirdi. Colin Roberts bu tarihi çok geç olarak değerlendirdi, 200 civarına tarihlendirdi ve metni yayınladı. Bu görüş diğer üç önde gelen papirolog tarafından desteklendi: Harold Bell, T.C. Skeat ve E.G. Turner^[2] ve o zamandan beri bu, ${\mathfrak {P}}^{64}$ için genel olarak kabul edilen tarihleme oldu. Buna karşıt olarak, edebiyat bilgini, tarihçi ve papirolog Carsten Peter Thiede, 1994 yılında bu papirüsü 40 ile 70 yılları arasında birinci yüzyıla tarihlendirdi. 1995'te Papiroloji ve Epigrafi Dergisi'nde Thiede'den bir makale yayınlandı. Thiede'nin papirüsü yeniden tarihlenmesi, Mısır ve Filistin'den seçilmiş metinlerle karşılaştırmalı analizine dayanıyordu. Magdalen papirüsünün yazısı ile MS 1. yüzyıldan kalma P. Oxy II 246 (M.S. 66) gibi tarihli belgelerin yazımı arasında benzerlikler gördüğünü iddia etti. Thiede'nin hipotezi, neredeyse tüm yerleşik papirologlar ve Kutsal kitap bilginleri tarafından şüpheyle karşılandı.^[3]

Metin[değiştir | kaynağı değiştir]

Kodeksin Grekçe metni İskenderiyeli metin türünü yansıtır. Aland tarafından kategori II'ye sıralandı.^[1] Bu beş fragman 20×14 cm boyutlarındadır ve 38-39 satırlık iki sütun halinde yazılmıştır.

İçerik[değiştir | kaynağı değiştir]

Matta 3:9, 15; 5:20–22, 25–28; 26:7, 8, 10, 14, 15, 22, 23, 31–33.

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]

^ ^a ^b Kurt und Barbara Aland: Der Text des Neuen Testaments. Einführung in die wissenschaftlichen Ausgaben sowie in Theorie und Praxis der modernen Textkritik. Deutsche Bibelgesellschaft, Stuttgart 1989, S. 110. ISBN 3-438-06011-6
^ Colin Roberts, An Early Papyrus S. 233–237 Colin Roberts, An Early Papyrus S. 233–237
^ See Head, Peter M. "The Date of the Magdalen Papyrus of Matthew (P. Magd. Gr. 17 = P64): A Response to C. P. Thiede" Archived 2010-11-25 at the Wayback Machine, (1995) Tyndale Bulletin 46. Retrieved on 25 October 2013

Edebiyat[değiştir | kaynağı değiştir]

C. H. Roberts: An early papyrus of the first gospel, in: Harvard Theological Review 46 (1953), S. 233–237.
Ramón Roca-Puig: P. Barc. Inv. Nr. 1, in: Studi in onore di Aristide Calderini e Roberto Paribeni II, Mailand-Varese 1957, S. 87–96.
S. D. Charlesworth: T. C. Skeat, P64+67 and P4, and the Problem of Fibre Orientation in Codicological Reconstruction, in: New Testament Studies 53 (2007), S. 582–604. doi:10.1017/S002868850700029X
T. C. Skeat: The Oldest Manuscript of the Four Gospels?, in: New Testament Studies 43, S. 1–34. doi:10.1017/S0028688500022475
Carsten Peter Thiede: Papyrus Magdalen Greek 17 (Gregory–Aland P64). A Reappraisal. In: Zeitschrift für Papyrologie und Epigraphik 105 (1995), S. 13–20, online (PDF; 484 kB). Abgerufen am 13. Dezember 2006.
Klaus Wachtel: P64/67: Fragmente des Matthäusevangeliums aus dem 1. Jahrhundert?, in: Zeitschrift für Papyrologie und Epigraphik 107 (1995), S. 73–80 (online).
Harald Vocke: Papyrus Magdalen 17 – weitere Argumente gegen die Frühdatierung des angeblichen Jesus-Papyrus, in: Zeitschrift für Papyrologie und Epigraphik 113 (1996), S. 153–157 (online).

Ayrıca bakınız[değiştir | kaynağı değiştir]

[Aland-1] Kurt und Barbara Aland: Der Text des Neuen Testaments. Einführung in die wissenschaftlichen Ausgaben sowie in Theorie und Praxis der modernen Textkritik. Deutsche Bibelgesellschaft, Stuttgart 1989, S. 110. ISBN 3-438-06011-6

[2] Colin Roberts, An Early Papyrus S. 233–237 Colin Roberts, An Early Papyrus S. 233–237

[3] See Head, Peter M. "The Date of the Magdalen Papyrus of Matthew (P. Magd. Gr. 17 = P64): A Response to C. P. Thiede" Archived 2010-11-25 at the Wayback Machine, (1995) Tyndale Bulletin 46. Retrieved on 25 October 2013

[1]

[2]

[3]