Musapınarı
| Musapınarı | |
|---|---|
 | |
 Tokat'ın Türkiye'deki konumu | |
  Musapınarı Musapınarı'nın Tokat'taki konumu | |
| Ülke |  Türkiye |
| İl | Tokat |
| İlçe | Niksar |
| Coğrafi bölge | Karadeniz Bölgesi |
| Rakım | 622 m |
| Nüfus (2021) | |
| • Toplam | 42 |
| Zaman dilimi | UTC+03.00 (TSİ) |
| İl alan kodu | 0356 |
| İl plaka kodu | 60 |
| Posta kodu | 60602 |
Musapınarı, Tokat ilinin Niksar ilçesine bağlı bir köydür.
Tarihçe[değiştir | kaynağı değiştir]
Musapınarı, bu yerleşimin bilinen en eski adıdır. Nitekim 1906 tarihli Osmanlı haritasında ve 1928 tarihli Osmanlıca köy listesinde "Musa Pınarı" (موسی پیكاری) olarak geçer.[3][4]
Musapınarı halkının geçmişi, 1877-1878 Osmanlı-Rus Savaşı'nın ardından 1879 yılında imzalanan İstanbul Antlaşması uyarında, Rus idaresindeki Şavşet-İmerhevi kazasından göç etmiş Gürcülere dayanmaktadır. Nüfusun çoğu, İmerhevi vadisinde yer alan İveti (ივეთი) ile Surevani (სურევანი) köylerinden ve Cvarishevi köyünün Othklde (ოთხკლდე) mahallesinden gelmiştir. Köyün ilk yerleşim yeri Karasu mevkii olarak bilinir. Köyde yaşlıların dışındaki Gürcü nüfusu Gürcü dilini neredeyse tamamen unutmuştur.[5][6]
1916 yılı verilerine göre Musapınarı köyünün nüfusu, tamamı Müslüman olmak üzere, 21 hanede yaşayan 102 kişiden oluşuyordu. "Yerli" statüsü verilmiş olan bu nüfus içinde, 55 kişi erkek ve 47 kişi kadın olarak kaydedilmiştir.[7]
Musapınarı, 1928 tarihli Osmanlıca köy listesinde de "Musa Pınarı" (موسی پیكاری) adıyla, Tokat vilayetinin Niksar kazasının Ladik nahiyesine bağlıydı.[4] 1940 genel nüfus sayımında aynı idari konuma sahip olan köyün nüfusu 91 kişiden oluşuyordu.[8] 1942 Niksar-Erbaa depreminden sonra köyün yeri değiştirilmiştir. 1965 genel nüfus sayımında Musapınarı köyünün nüfusu 130 kişiye ulaşmıştı ve bu nüfus içinde sadece 13 kişi okuma yazma biliyordu.[9]
Coğrafya[değiştir | kaynağı değiştir]
Köy, Tokat il merkezine 39 km, Niksar ilçe merkezine 15 km uzaklıktadır.[10]
Musapınarı köyü, deniz seviyesinden 622 metre yükseklikte yer alır. Sulama ve içme suyu sıkıntısı olan köyde, buğday ve mısır tarımı yapılır. Meyve ağaçlarının başında vişne, dut, armut ve elma gelir.[11]
Nüfus[değiştir | kaynağı değiştir]
| Yıllara göre köy nüfus verileri | |
|---|---|
| 2021 | 42[2] |
| 2020 | 52[2] |
| 2019 | 70[2] |
| 2018 | 85[2] |
| 2017 | 24[2] |
| 2016 | 24[2] |
| 2015 | 32[2] |
| 2014 | 36[2] |
| 2013 | 47[2] |
| 2012 | 39[2] |
| 2011 | 36[2] |
| 2010 | 33[2] |
| 2009 | 37[2] |
| 2008 | 35[2] |
| 2007 | 37[2] |
| 2000 | 41[10] |
| 1990 | 96[10] |
| 1985 | 125[10] |
Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]
- ^ "Musapinari, Turkey Page" (İngilizce). Fallingrain.com. 23 Aralık 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Eylül 2021.
- ^ a b c d e f g h i j k l m n o p "Tokat Niksar Musapınarı Köy Nüfusu". nufusune.com. 27 Temmuz 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Eylül 2021.
- ^ ""Reşadiye" (Harita), Erkan-ı Harbiye-i Umumiye, 1322". 21 Temmuz 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Nisan 2023.
- ^ a b Son Teşkilat-i Mülkiyede Köylerimizin Adları (Osmanlıca), İstanbul, 1928, s. 516.
- ^ Mamia Pağava, Göçmenlerin Torunları Arasında (Gürcüce: მუჰაჯირთა შთამომავლებთან), Batum, 2016, s. 446-447 26 Şubat 2021 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. ISBN 978-9941-460-25-8
- ^ Orhan Özen, Niksar Kazasında Muhacirin İskânı: Batum Muhacirleri Örneği (1877-1923), Nevşehir, 2021, s. 117. 8 Nisan 2023 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. Yüksek lisans tezi
- ^ Açıkel, Ali; Mercan, Mehmet (2002). "Niksar Kazasının İdari Durumu ve Nüfus Yapısının Dini ve Etnik Açıdan Analizi (1880-1916)". Hacettepe Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Dergisi. 19 (2). DergiPark. s. 253. 5 Ağustos 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Nisan 2023.
- ^ 1940 Genel Nüfus Sayımı, Ankara, 1946, s. 611.
- ^ 1965 Gelen Nüfus Sayımı, Ankara, 1968, s. 598.
- ^ a b c d "Musapınarı Köyü". YerelNet.org.tr. 5 Temmuz 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Eylül 2021.
- ^ Mamia Pağava, Göçmenlerin Torunlarıyla (Gürcüce: მუჰაჯირთა შთამომავლებთან), Batum, 2016, s. 446 26 Şubat 2021 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. ISBN 978-9941-460-25-8