II. Dünya Savaşı'nda Mihver Devletleri liderleri

Vikipedi, özgür ansiklopedi
1938'de üç ana Mihver devletinin siyasi liderleri olan Adolf Hitler, Fumimaro Konoe ve Benito Mussolini'yi gösteren Şova dönemine ait Japon propaganda afişi

II. Dünya Savaşı'nın Mihver liderleri, II. Dünya Savaşı sırasında Mihver Devletleri'nin önemli siyasi ve askeri figürleriydi. Mihver, 1940'ta Tripartite Paktı'nın imzalanmasıyla kuruldu ve güçlü bir şekilde militarist ve milliyetçi bir ideoloji izledi ve anti-komünist politikalar takip etti. Savaşın ilk evrelerinde işgal altındaki ülkelerde kukla hükümetler kuruldu. Savaş bittiğinde, bu liderlerin birçoğu savaş suçlarından yargılandı. Mihver Devletleri'nin ana liderleri Nazi Almanyası'ndan Adolf Hitler, Faşist İtalya'dan Benito Mussolini ve Japon İmparatorluğu'ndan Hirohito idi.[1][2] Müttefik Devletler'in aksine Mihver devletlerinin ana hükûmet başkanları hiçbir zaman ortak bir toplantı yapmasa da, Hitler ve Mussolini düzenli olarak bir araya geliyordu.

Bulgaristan Krallığı (1941–1944)[değiştir | kaynağı değiştir]

Çar III. Boris
Bogdan Filov

Üçüncü Reich (Nazi Almanyası)[değiştir | kaynağı değiştir]

Adolf Hitler, Nasyonal Sosyalist Alman İşçi Partisi'nin Avusturya doğumlu lideri ve Almanya Führer'i.
Dosya:HLHimmler.jpg
Heinrich Himmler, Reichsführer-SS ve İçişleri Bakanı.
  • Adolf Hitler, 1933'ten 1934'e kadar şansölye, 1934'ten 1945'te Berlin'de kendini öldürene kadar Führer olarak Nazi Almanyası'nı yönetti. Hitler, Almanya'nın I. Dünya Savaşı'ndan sonraki 1920'ler ve erken 1930'lar arası süren kriz döneminde iktidara geldi. Hitler'in iktidarı sırasında Almanya, Holokost'a yol açan anti-Semitizm politikasıyla faşist bir devlet haline geldi. Hitler, İkinci Dünya Savaşı'nı tetikleyen son derece agresif bir dış politika izledi. 30 Nisan 1945'te Hitler, intihar etmeden 40 saatten biraz daha kısa bir süre önce evlendiği metresi Eva Braun ile birlikte intihar etti.
  • Joseph Goebbels, 1933'ten 1945'e kadar Halkı Aydınlatma ve Propaganda Bakanıydı. Savaşın hevesli bir destekçisi olan Goebbels, Alman halkını geniş çaplı bir askeri çatışmaya hazırlamak için elinden gelen her şeyi yaptı. Hitler'in en yakın arkadaşlarından ve en adanmış takipçilerinden biriydi. Hitler'in intiharından sonra Goebbels ve eşi Magda, altı çocuklarını zehirledi ve ardından intihar etti. Goebbels, ölümünden bir gün önce şansölye olmuştu.
  • Hermann Göring, Reichsmarschall ve Prusya Başbakanıydı. Üçüncü Reich'ın kısa ömrü içinde Göring, Hitler tarafından kendisine yüklenen çeşitli kamu görevlerinde bulundu. Luftwaffe'nin başkomutanı, Reichstag Başkanı, Gestapo'nun ilk başkanı, Ekonomi Bakanı, Savaş Ekonomisinin En Üstün Şefi, Dört Yıllık Planın Başkanı, Büyük Alman Reich'ının Reichsmarschall'i, Savaş Bakanı, Orman Bakanı ve nihayet Nürnberg Davaları'nda 1 No.'lu sanık konumunda bulundu. Hitler, başarılı liderliği için Göring'i Demir Haç Büyük Haçı ile ödüllendirdi. Başlangıçta Göring, Hitler'in belirlenmiş halefi ve ikinci en yüksek rütbeli Nazi yetkilisi idi. Ancak 1942'de gücünün azalmasıyla Göring, Führer'in gözünden düştü ama Üçüncü Reich'ın yasal olarak ikinci en yüksek yetkilisi olmaya devam etti. Göring, Nürnberg Davaları'na getirilen en yüksek rütbeli Nazi yetkilisiydi. Göring, cezası infaz edilmeden önce siyanürle intihar etti.
  • Heinrich Himmler, Reichsmarschall'ın komuta ettiği Luftwaffe'nin art arda gelen başarısızlıkları sonucu Göring'in gözden düşüşünün ardından İç Ordu Yüksek Komutanı ve Reichsführer-SS olarak Nazi Almanyası'nın ikinci en yüksek yetkilisi oldu. Himmler, Schutzstaffel'in (SS) komutanı olarak Gestapo'nun genel komutasını da elinde tuttu. "Nihai Çözüm"ün baş mimarıydı ve SS aracılığıyla Nazi toplama kamplarının, imha kamplarının ve Einsatzgruppen ölüm mangalarının gözetmeniydi. Yaşamaya değmez olduğu düşünülen "alt insanları" yok etmek için nihai komuta sorumluluğunu üstlendi. Savaşın bitiminden kısa bir süre önce bir Nazi lideri olarak yargılanmaktan kurtulmak şartıyla Almanya'nın Müttefikler'e teslim olmasını teklif etti. Himmler, İngiliz Ordusu'nun esiri olduktan sonra siyanürle intihar etti.
  • Joachim von Ribbentrop, 1938'den 1945'e kadar Almanya Dışişleri Bakanı'ydı. Nürnberg'de idama mahkum edildi ve asıldı.
  • Karl Dönitz, 30 Ocak 1943'te Kriegsmarine'in Großadmiral'i oldu ve Hitler'in intiharından Almanya'nın teslim oluşuna kadar 23 gün boyunca Reichspräsident oldu. Dönitz'in komutası altındaki U-bot filosu, Atlantik Savaşı sırasında sınırsız denizaltı savaşı yürüttü. Savaştan sonra Nürnberg'de yargılandı ve on yıl hapis cezasına çarptırıldı.
  • Lutz Graf Schwerin von Krosigk, 1945'teki kısa süreli Flensburg hükümetinin şansölyesiydi.
  • Martin Bormann, Parti Şansölyeliği'nin (Parteikanzlei) başkanı ve Adolf Hitler'in özel sekreteriydi. Führer'e kimlerin erişebileceğini ve ona en yakın olanların çevrelerini yöneterek Hitler'in güvenini kazandı ve Üçüncü Reich içinde muazzam bir güç elde etti.
  • Rudolf Hess, Nazi Partisi'nde Hitler'in yardımcısıydı. Hess, Üçüncü Reich ile İngiltere arasında bir barış imzalayarak çarpıcı bir diplomatik zafer kazanmayı umuyordu. Barışı müzakere etmek için İskoçya'ya uçtu, ancak orada tutuklandı. Nürnberg'de yargılandı ve ömür boyu hapis cezasına çarptırıldı.
  • Robert Ley, 1933'ten 1945'e kadar Alman Emek Cephesi'ne başkanlık eden Nazi partisinin bir üyesiydi. Ayrıca Gauleiter, Reichsleiter (Nazi Partisi'nde Hitler'den sonraki ikinci en yüksek siyasi ve askeri rütbe) ve Reichsorganisationsleiter dahil olmak üzere birçok başka yüksek mevkide bulundu. Nürnberg'de insanlığa karşı suçlar ve savaş suçlarından yargılanmayı beklerken intihar etti.
  • Albert Speer, 1942'den savaşın sonuna kadar Almanya Silahlanma Bakanı ve Hitler'in baş mimarıydı. Speer, Silahlanma Bakanı makamında Almanya'nın savaş çabalarının lojistik yönlerinin çoğunu organize etmekten sorumluydu. Nürnberg'de yargılandı ve yirmi yıl hapis cezasına çarptırıldı.
  • Alfred Rosenberg bir Alman filozof ve Nazi Partisi'nin etkili bir ideologuydu. Irk teorisi, Yahudilere yönelik zulüm, Lebensraum, Versay Antlaşması'nın yürürlükten kaldırılması ve yozlaşmış modern sanata muhalefet dahil olmak üzere, kilit Nasyonal Sosyalist ideolojik inançların ana yazarlarından biri olarak kabul edilir. Savaş sırasında NSDAP Dışişleri Ofisi başkanlığı ve daha sonra Reich İşgal Altındaki Doğu Toprakları Bakanlığında bulundu. Savaştan sonra Nürnberg'de ölüme mahkum edildi ve asıldı.
  • Reinhard Heydrich SS-Obergruppenführer, Reich Güvenlik Ana Ofisi (Gestapo, Kripo ve SD dahil) şefi ve Bohemya ve Moravya'nın (günümüzde Çekya) Stellvertretender Reichsprotektor'u (Vekili Reich Koruyucusu) idi. Heydrich, ICPC'nin (Interpol'ün öncülü) başkanı olarak görev yaptı ve Holokost'un ana mimarlarından biriydi. 1942'de Prag'da bir suikast girişimi sonucu aldığı yaralardan öldü.
  • Ernst Kaltenbrunner bir SS-Obergruppenführer'di. Ocak 1943'te Heydrich'e yapılan suikastin ardından Himmler tarafından SD (Sicherheitsdienst), Gestapo (Geheime Staatspolizei), Kripo (Kriminalpolizei) ve RSHA'nın (Reichssicherheitshauptamt) birleşimi olan SiPo (Sicherheitspolizei) şefi olarak atandı. Kaltenbrunner, ayrıca Einsatzgruppen ölüm mangalarının komutanıydı. Nürnberg'de yargılanan ve idam edilen en yüksek rütbeli SS lideriydi.
  • Wilhelm Canaris, bir Alman amiral ve 1935'ten 1944'e kadar Alman askeri istihbarat servisi Abwehr'in şefiydi. II. Dünya Savaşı sırasında, Adolf Hitler ve Nazi rejimine karşı gizli muhalefete karışan subaylar arasında yer aldı. Vatana ihanet suçundan Flossenbürg toplama kampında idam edildi.
  • Wilhelm Keitel, savaş boyunca bir ordu generali ve OKW'nin (Oberkommando der Wehrmacht) şefiydi. Savaş suçlarından dolayı Nürnberg'de ölüme mahkum edildi ve asıldı.
  • Alfred Jodl, savaş boyunca bir ordu generali ve OKW'nin operasyon şefiydi. Şefi Keitel gibi o da Nürnberg'de asıldı.
  • Franz Halder, bir Alman general ve 1938'den Eylül 1942'ye kadar OKH'nin (Oberkommando des Heeres) başkanı idi. Hitler'le sık sık anlaşmazlıklar yaşadıktan sonra görevden alındı.
  • Kurt Zeitzler, bir Alman general ve Halder'in görevden alınmasından Temmuz 1944'e kadar OKH başkanıydı.
  • Walther von Brauchitsch, 1940'tan Hitler'in ordunun komutasını bizzat devraldığı Aralık 1941'e kadar Wehrmacht'ın başkomutanıydı.
  • Erich Raeder, 1 Nisan 1939'dan 30 Ocak 1943'e kadar Kriegsmarine'in Großadmiral'iydi.
  • Fedor von Bock, 1939'da Polonya'nın işgali sırasında Ordu Grubu Kuzey'in komutanı ve 1940'ta Fransa'nın işgali sırasında Ordu Grubu B'nin komutanı olarak görev yaptı. 1941'de Sovyetler Birliği'nin işgalinin ardından Ordu Grubu Merkez'in komutanlığına atandı ve 1941 kışında Moskova'yı ele geçirmek için başlatılan ancak başarısız olan Tayfun Operasyonu'na komuta etti. Hitler tarafından görevden alınmadan önceki son görevi, 1942'de Ordu Grubu Güney'e komuta etmekti. 4 Mayıs 1945'te İngiliz uçakları tarafından öldürüldü.
  • Albert Kesselring bir Alman Luftwaffe generaliydi. Savaşın başlarında Luftflotte 2'nin komutanı olarak görev yaptı, batı ve doğudaki hava harekâtlarına komuta etti, ardından savaşın çoğunluğu boyunca tutacağı bir mevki olan Akdeniz'deki Alman kuvvetlerinin başkomutanı olarak atandı ve İtalya'nın savunmasında Alman birliklerine liderlik etti. Mart 1945'te batıdaki son Alman başkomutanı oldu.
  • Robert Ritter von Greim bir Alman Generalfeldmarschall (feldmareşal) ve pilottu. Greim, Polonya Seferi, Norveç Seferi ve Britanya Muharebesi'ne katılan bir Luftflotte'nin (hava filosu) komutanıydı. En büyük taktiksel başarısı, Luftflotte'sinin Kursk Muharebesi'ne katılması ve Kutuzov Operasyonu sırasında uçaklarının Oryol çıkıntısını bombalamasıydı. Aynı zamanda Weserübung Harekatı, The Blitz, Batı Cephesi, Berlin Muharebesi ve Barbarossa Harekatı'nın baş komutanlarından biriydi. Savaşın sonunda, Göring vatana ihanetten dolayı görevden alındıktan sonra Luftwaffe'nin başkomutanı olarak atandı. Mayıs 1945'te Nazi Almanyası'nın teslim olmasının ardından Greim, Müttefikler tarafından ele geçirildi. 24 Mayıs 1945'te hapishanede intihar etti.
  • Gerd von Rundstedt, Alman ordusunda bir Generalfeldmarschall idi ve savaşın her aşamasında en yüksek saha komutanlıklarından bazılarını elinde tuttu. Polonya'nın işgali ve Fransa Muharebesi sırasında büyük oluşumlara komuta etti. Barbarossa Harekâtı sırasında Güney Ordu Grubu'nun komutanlığına getirildi. 1942'de OB West (Batı Cephesi başkomutanı) mevkiine atandı. Mart 1945'te Hitler tarafından görevden alınana kadar bu mevkii (birkaç kesinti ile) elinde tuttu.
  • Erich von Manstein, Fransa'nın Ardenler işgal planını hazırlamasıyla tanınır. Rusya seferi sırasında, 1942'de Sivastopol'u ele geçirdi ve ardından Generalfeldmarschall olarak 1944'te Hitler tarafından görevden alınana dek Güney Ordu Grubunun komutasını aldı. Sıklıkla II. Dünya Savaşı'nın en iyi Alman stratejistlerinden ve saha komutanlarından biri olarak kabul edilir.
  • Heinz Guderian, Blitzkrieg'in ana tasarımcısıydı. Savaşın ilk yıllarında, en önemlisi Barbarossa Harekâtı sırasında Panzergruppe Guderian olmak üzere birçok ön cephe ordusuna komuta etti. Guderian daha sonra Temmuz 1944'ten Mart 1945'e kadar genelkurmay başkanı olarak görev yaptı.
  • Erwin Rommel, namıdiğer "Çöl Tilkisi", Kuzey Afrika Cephesi'nde Afrika Kolordusu'nun komutanıydı. Rommel, savaş sırasında hem Mihver hem de Müttefik liderler tarafından bir taktik dehası olarak takdir edildi. Daha sonra Normandiya Muharebesi sırasında Alman kuvvetlerinin komutanlığını yaptı. 20 Temmuz'da Hitler'e karşı düzenlenen komploya karıştığı için 14 Ekim 1944'te intihar etmeye zorlandı.
  • Walter Model, Alman ordusunda hem Doğu hem de Batı cephelerinde savunma savaşının yetenekli bir uygulayıcısı olarak tanınan bir generaldi. Haziran 1944'te Normandiya'nın işgalinin ardından batıya yeniden atandı ve burada Ordu Grubu B'nin komutasını aldı. Aynı zamanda Ardenler Taarruzu'nun da baş mimarıydı. 21 Nisan 1945'te intihar etti.
  • Hans-Jürgen von Arnim bir Alman albay generali ve 9 Mart 1943'ten İngiliz Hint Ordusu'nun 14. Piyade Bölüğü tarafından esir alındığı 12 Mayıs 1943'e kadar Afrika Kolordusu'nun başkomutanı idi.

Macaristan Krallığı (1940–1945)[değiştir | kaynağı değiştir]

Macaristan Naibi Miklós Horthy
Ferenc Szálasi

İtalya Krallığı (1940–1943), İtalyan Sosyal Cumhuriyeti (1943–1945)[değiştir | kaynağı değiştir]

Dosya:Vitorioemanuel.jpg
İtalya Kralı III. Vittorio Emanuele
Benito Mussolini, başbakan, Duce ve Ulusal Faşist Parti lideri.
  • III. Vittorio Emanuele, İtalya Kralı, Mussolini ile birlikte İtalya Kraliyet Ordusu'nun en yüksek komutanı ve 1935'ten itibaren İtalyan İmparatoruydu. 1922'de Roma'ya yürüyüşünde Mussolini'yi destekledi ve onu başbakan olarak atadı. 1943'te, art arda gelen askeri yenilgilerin ardından, Mareşal Pietro Badoglio ile birlikte Faşist hükûmeti feshetti, Mussolini'yi görevden alıp tutukladı ve Müttefiklerle bir ateşkes ayarlayarak Güney İtalya'da Badoglio liderliğinde Kraliyetçi bir hükûmet kurdu.
  • Benito Mussolini, 1922'den 1943'e kadar İtalya Krallığı'nın başbakanıydı. Faşizmin kurucusu Mussolini, milliyetçilik, militarizm, anti-komünizm ve anti-sosyalizm fikirlerini devlet propagandasıyla birleştirerek İtalya'yı tarihteki ilk faşist devlet yaptı. 1925'te Faşizmin Duce'si (lideri) olarak diktatörlük yetkilerini üstlendi ve daha sonra faşist destekçileri tarafından Duce olarak anıldı. 1925'ten itibaren Kral III. Vittorio Emanuele yetkilerini Mussolini'ye devretti ve Mussolini'ye ve faşist devlete muhalefet vatana ihanet olarak görüldü. Rejimi Adolf Hitler ve Nazi Almanya'sını etkilemiş olsa da Mussolini, Nazi ırk teorilerine katılmadı, onların efsanevi ve uydurma olduklarını düşündü. Ancak 1938'de Hitler'in artan baskısı altında antisemitizmi bir devlet politikası olarak benimsedi ve Yahudilerin Almanlar tarafından İtalyan topraklarından sürülmesine karşı çıktı. Mussolini, kraldan ziyade özellikle kendisine sadık faşist partizanlar olan ve genellikle "Kara Gömlekliler" olarak anılan Milizia Volontaria per la Sicurezza Nazionale'nin (MVSN, Ulusal Güvenlik için Gönüllü Milisler) resmi başıydı. 1941'deki ardışık askeri yenilgiler, 1942'deki El-Alameyn Muharebesi ve Temmuz 1943'te Müttefiklerin Sicilya'yı işgali, Mussolini ve hükûmetinin dağılmasına ve kral tarafından görevden alınmasına yol açtı. Kralın emriyle tutuklanan Mussolini, Almanlar tarafından kurtarıldı ve kuzey İtalya'daki Alman kukla rejimi olan İtalyan Sosyal Cumhuriyeti'nin Devlet Başkanı oldu. Mussolini, 28 Nisan 1945'te İspanya'ya kaçmaya çalışırken İtalyan partizanlar tarafından idam edildi.
  • Pietro Badoglio, İtalya Kraliyet Ordusu'nun Mareşali idi. II. İtalya-Habeşistan Savaşı sırasında İtalyan ordusuna liderlik etti. 1940'ta İtalya'nın Yunanistan'daki yenilgisinden sonra istifa etti. 1943'te Müttefiklerle bir ateşkes ayarladı ve Güney İtalya'da (Brindisi) kralcı bir hükûmet kurdu.
  • Ugo Cavallero, II. Dünya Savaşı sırasında İtalya Kraliyet Ordusu'nun başıydı ve yetkileri, İtalya Kraliyet Ordusu'nun resmi yüksek komutanı olan kraldan kendisine devredilmişti. İtalyan kuvvetlerinin kötü bir şekilde sendelediği Yunan-İtalyan Savaşı sırasında İtalyan kuvvetlerine liderlik etti.
  • Italo Gariboldi, Stalingrad Muharebesi'nde İtalyan kuvvetlerinin komutanıydı.
  • Arturo Riccardi, 1940'tan 1943'e kadar İtalya Kraliyet Donanması'nın (Regia Marina) başıydı ve yetkileri, İtalya Kraliyet Donanması'nın resmi yüksek komutanı olan kraldan kendisine devredildi.
  • Inigo Campioni, Taranto, Teulada Burnu ve Calabria savaşları sırasında İtalya Kraliyet Donanması'nın komutanıydı.
  • Angelo Iachino, Campioni'nin yerine İtalya Kraliyet Donanması'nın komutanı oldu.
  • Italo Balbo, 1930'lardan 1940'taki ölümüne kadar İtalya Kraliyet Hava Kuvvetleri'nin (Regia Aeronautica) en önemli kişisiydi. Yetkileri, İtalya Kraliyet Hava Kuvvetleri'nin resmi yüksek komutanı olan kral tarafından kendisine resmen devredilmişti. Ayrıca ölümüne kadar Libya'daki 10. Ordu'ya komuta etti.
  • Galeazzo Ciano, 1936'da kayınpederi Mussolini tarafından dışişleri bakanlığına atandı ve 1943'te faşist rejimin sonuna kadar bu görevde kaldı. Ciano, 1939'da Almanya ile Çelik Pakt'ı ve ardından 1940'ta Almanya ve Japonya ile Tripartite Paktı'nı imzaladı. Ciano, zayiatlar arttıkça Mussolini'yi İtalya'yı savaştan çıkarmaya ikna etmeye çalıştı, ancak çabaları görmezden gelindi. 1943'te Ciano, Mussolini'nin başbakan olarak görevden alınmasını destekledi. Ciano daha sonra Mussolini'ye ihanet ettiği için İtalyan Sosyal Cumhuriyeti'nde faşistler tarafından idam edildi.
  • Rodolfo Graziani, İtalyan Kuzey Afrika komutanı ve Libya Genel Valisi idi. Mussolini, Graziani'ye Mısır'ı işgal etmesi emrini verdi. Graziani büyük ölçüde mekanize olmayan kuvvetlerinin İngilizleri yenme kabiliyetine ilişkin şüphelerini dile getirdi, ancak emirleri yerine getirdi ve 10. Ordu 13 Eylül'de saldırıya geçti. 1941'de Pusula Harekatı'nda İngilizlere yenilmesi üzerine görevinden istifa etti. Graziani, Dino Grandi'nin Büyük Faşizm Konseyi darbesinden sonra Mussolini'ye sadık kalan tek İtalyan mareşaliydi ve İtalyan Sosyal Cumhuriyeti'nin (Repubblica Sociale Italiana veya RSI) Savunma Bakanı olarak atandı. Graziani, RSI'nin karışık İtalyan-Alman LXXXXVII. "Ligurya" Ordusu'na (Armee Ligurien) komuta etti
  • Giovanni Messe, Rusya'daki İtalyan Sefer Kolordusu'nun (Corpo di Spedizione Italiano in Russia veya CSIR) komutanıydı. CSIR, Doğu Cephesi'nde Alman kuvvetleriyle Sovyetler Birliği'ne karşı savaştı. Messe, daha sonra Tunus Cephesi'ndeki Mihver kuvvetlerini yönetti. Birçok kişi tarafından savaşın en iyi İtalyan generali olarak kabul edilir.
  • Mario Roatta, İtalyan işgali altındaki Yugoslavya'da Sloven ve Hırvatların yaşadığı bölgelerinde sivillere karşı İtalyan baskısındaki rolüyle tanınan İtalyan ordusunun bir generaliydi.
  • Alfredo Guzzoni, Müttefiklerin Sicilya'yı istilası sırasında İtalyan kuvvetlerinin başkomutanıydı.
  • Rino Corso Fougier, İtalya Kraliyet Hava Kuvvetleri'nde bir generaldi ve 1941–43 arası Genelkurmay Başkanıydı.
  • Giuseppe Fioravanzo, Regia Marina'nın "aydınlarından" biriydi; savaşlar arası dönemde İtalyan deniz doktrininin gelişiminin ana yazarlarından biriydi.
  • Junio Valerio Borghese, Decima Flottiglia MAS'nin komutanıydı.

Japon İmparatorluğu[değiştir | kaynağı değiştir]

Japon İmparatoru Hirohito
Hideki Tojo, Japonya Toseiha Lideri ve 1941'den 1944'e kadar Japonya Başbakanı
  • Hirohito (ölümünden sonra İmparator Şova olarak bilinir), 1926'dan 1989'daki ölümüne kadar Japon İmparatoru ve üç büyüklerin (Almanya, İtalya ve Japonya) hayatta kalan son lideri. Yarı ilahi bir lider olarak görülüyordu. 1937'den 1945'e kadar İmparatorluk Genel Karargahı Komutanıydı ve 1936'da imparatorluk kararnamesi ile Shiro Ishii'nin bakteriyolojik araştırma biriminin genişletilmesine yetki verdi, bazı yazarlara göre ise kimyasal ve bakteriyolojik silahların kullanımının kontrolünü üstlendi. Generalleri tüm suçu üstlendi ve Müttefik Kuvvetler Yüksek Komutanı (SCAP) tarafından imparatorluk ailesinin tüm üyeleriyle birlikte cezai kovuşturmadan temize çıkarıldı.
  • Fumimaro Konoe, 1937'den 1939'a ve 1940'tan 1941'e kadar başbakanlık yaptı. Konoe, Kokutai no Hongi (1937) ve Shinmin no Michi (1941)'nin yayınlanmasına izin verdi. İmparator'a Çin'in işgalini tavsiye etmek için orduya katıldı ve topyekun savaş çabasını teşvik etmek için Ulusal Ruhani Seferberlik Hareketi, Kutsal Savaşın Hedeflerine İnanan Diyet Üyeleri Birliği ve Taisei Yokusankai'yi kurdu. Konoe, Batılı güçlerle savaşa karşıydı. Japonya'nın işgali sırasında, Hirohito'yu ve imparatorluk ailesini cezai sorumluluktan temize çıkarmak için Müttefik Kuvvetler Yüksek Komutanı ile işbirliği yapmayı reddetti ve savaş suçu şüpheleri altında kaldı. 1945'te intihar etti.
  • Hiranuma Kiichirō, 5 Ocak 1939'dan 30 Ağustos 1939'a kadar başbakandı. Savaş suçlarından hüküm giydi ve müebbet hapis cezasına çarptırıldı.
  • Nobuyuki Abe, 30 Ağustos 1939'dan 16 Ocak 1940'a kadar Japon İmparatorluk Ordusu'nda general, Kore Genel Valisi ve Japonya başbakanıydı.
  • Mitsumasa Yonai, 1940'ta başbakan ve 1937'den 1939'a ve 1944'ten 1945'e kadar Donanma Bakanı'ydı. Donanma Bakanı olarak ikinci dönemi sırasında Japon İmparatorluk Donanması, Müttefik filosuna karşı tokkōtai adı verilen intihar birliklerini kullandı. Tokyo davalarında suçlanan kıdemli subayların ifadesini düzeltmek için MKYK ile işbirliği yaptı ve cezai kovuşturmalardan beraat etti.
  • Hideki Tojo, 1936'dan 1944'e kadar Yüksek Askeri Lider ve 1941'den 1944'e kadar başbakandı. Japonya, Almanya ve İtalya arasındaki paktın güçlü bir destekçisiydi. Fumimaro Konoe'nin ikinci kabinesinde Savaş Bakanı ve Ekim 1941'de imparator tarafından başbakan olarak seçildi. Batılı güçlere karşı savaşın ana savunucularından biriydi. Tojo, tek partili bir devlet yaratmak için Taisei Yokusankai'yi güçlendirdi. Temmuz 1944'te Saipan Muharebesi'nin ardından imparator tarafından rütbesi indirildi ve Tokyo davalarında idama mahkum edildi.
  • Kuniaki Koiso, Temmuz 1944'ten Nisan 1945'e kadar başbakanlık görevinde bulunan kıdemli bir ordu generaliydi.
  • Kantarō Suzuki, Nisan-Ağustos 1945 arası başbakanlık yapan bir amiraldi. 15 Ağustos 1945'te Japonya'nın Müttefiklere teslim olmasını kabul etti.
  • Sadao Araki, 1931'den 1933'e kadar Ordu Bakanı ve 1938'den 1939'a kadar Eğitim Bakanı'ydı. Araki, Şova döneminde militarizmin ve yayılmacılığın ana savunucularından biriydi. Kōdōha'nın faşist fikirlerini geliştirdi ve Çin'e karşı "kutsal savaşı" desteklemek için Ulusal Ruhani Seferberlik Hareketi'ne liderlik etti. Savaştan sonra Araki yargılandı ve ömür boyu hapis cezasına çarptırıldı, ancak 1955'te diğer tüm büyük hükümlülerle birlikte serbest bırakıldı.
  • Kotohito Kanin, 1931'den 1940'a kadar Genelkurmay Başkanıydı. Görevi sırasında ordu, Nankin Katliamı'nı gerçekleştirdi ve Çin'de düzenli olarak kimyasal silahlar kullandı. Kanin, Devlet Şintoculuğu'nun ana savunucularından biriydi. Savaşın bitiminden önce öldü.
  • Hajime Sugiyama 1937'den 1938'e kadar Ordu Bakanı, ardından 1940'tan 1944'e kadar genelkurmay başkanıydı. Bu dönemde ordu kimyasal silahları kullanmaya devam etti ve sanko sakusen politikasını uyguladı. 1945'te intihar etti.
  • Hisaichi Terauchi, bir mareşal ve 1941'den 1945'e kadar Güney Sefer Orduları Grubu komutanıydı ve Güneydoğu Asya ve Güney Batı Pasifik'teki tüm ordu operasyonlarını denetledi. Savaşın sonunda teslim oldu ve 1946'da savaş esiriyken bir inme sonucu öldü.
  • Masaharu Homma Japon İmparatorluk Ordusu'nda bir generaldi, en çok Filipinler Seferi'nde Filipinler'i başarıyla fethetmesiyle bilinir.
  • Yoshijirō Umezu, 1939'dan 1944'e kadar Kwantung Ordusu komutanıydı ve 1944'ten 1945'e kadar genelkurmay başkanıydı. 1948'de Tokyo Mahkemesi tarafından ömür boyu hapis cezasına çarptırıldı ve ertesi yıl hapishanede kanserden öldü.
  • Otozō Yamada, 1944'ten 1945'e kadar Kwantung Ordusu'nun son komutanıydı. Savaşın sonunda Kızıl Ordu tarafından Mançurya'da esir alındı, Habarovsk Savaş Suçları Mahkemelerinde öncelikle 731. Birim'in faaliyetleriyle ilgili savaş suçlarından dolayı bir Sovyet çalışma kampında 25 yıl hapis cezasına çarptırıldı, ancak 1956'da serbest bırakıldı ve Japonya'ya geri gönderildi.
  • Tomoyuki Yamashita, 1905'ten 1945'e kadar Japon İmparatorluk Ordusu'nda korgeneraldi. En çok Malaya ve Singapur'daki İngiliz kolonilerini fethetmesi ve "Malaya Kaplanı" takma adını kazanmasıyla ünlüydü. 23 Şubat 1946'da idam edildi.
  • Hiroyasu Fushimi, 1932'den 1941'e kadar Donanma Kurmay Başkanıydı. 1937'den başlayarak onun emri altındaki Japon İmparatorluk Donanması Hava Servisi, Şangay ve Guangzhou gibi Çin şehirlerine stratejik bombardımanlar uyguladı. MKYK tarafından imparatorluk ailesinin tüm üyeleriyle ilgili cezai kovuşturmalardan temize çıkarıldı.
  • Osami Nagano, 1941'den 1944'e kadar Donanma Kurmay Başkanıydı. Bu dönemde Japon İmparatorluk Donanması Hava Servisi, Pearl Harbor saldırısını ve Chongqing'in stratejik bombardımanını gerçekleştirdi. Tokyo mahkemesinde yargılandı, ancak cezası infaz edilmeden hapishanede öldü.
  • Isoroku Yamamoto, 1939'dan 1943'e kadar Japon İmparatorluk Donanması'nın başkomutanıydı ve Pearl Harbor saldırısı da dahil olmak üzere Japonya'nın ilk deniz zaferlerinden sorumluydu. Savaşın en parlak Japon deniz komutanı olarak kabul edilen Yamamoto'nun 1943'teki ölümü, orduyu yetenekli bir taktikçiden mahrum etti ve Japonların moraline ciddi bir darbe vurdu.
  • Jisaburō Ozawa, Haziran 1944'te Filipin Denizi Muharebesi'nde Japon kuvvetlerinin komutanı ve Japon İmparatorluk Donanması'nda bir amiraldi. Japon filosunun son başkomutanıydı.
  • Tadamichi Kuribayashi, Iwo Jima Muharebesi sırasında Japon kuvvetlerinin komutanıydı.
  • Isamu Yokoyama, Çin'deki Japon kuvvetlerinin komutanıydı.
  • Shigeyoshi Inoue, Mercan Denizi Muharebesi sırasında Japon kuvvetlerinin komutanıydı.
  • Korechika Anami, Japonya'nın teslimi sırasında savaş bakanlığı yapan bir generaldi.
  • Masakazu Kawabe, Kuzey Burma ve Batı Yünnan'daki Japon kuvvetlerinin komutanıydı.
  • Prens Yasuhiko Asaka, orduda bir generaldi. Nankin'e yapılan saldırıya önderlik etmiştir.
  • Yasuji Okamura, 1944'ten savaşın sonuna kadar Çin Sefer Ordusu'nun başkomutanıydı.
  • Shunroku Hata, Zhejiang-Jiangxi seferi sırasında Japon kuvvetlerinin komutanıydı. Savaş suçlarından yargılandı ve savaştan sonra ömür boyu hapis cezasına çarptırıldı, ancak 1954'te şartlı tahliye edildi. Şehrin bombalanmasından sonra Hiroşima'nın komutasını aldı.
  • Harukichi Hyakutake, Henderson Field Muharebesi sırasında Japon 17. Ordusu'na komuta eden bir generaldi.

Romanya Krallığı (1940–1944)[değiştir | kaynağı değiştir]

Kral I. Mihai (solda) ve Ion Antonescu (sağda)

Mihver'in kukla devletleri ve protektoraları[değiştir | kaynağı değiştir]

Bağımsız Hırvatistan Devleti (1941–1945)[değiştir | kaynağı değiştir]

Ante Pavelić
Philippe Petain
Jozef Tiso

Vichy Fransası (1940–1944)[değiştir | kaynağı değiştir]

  • Philippe Pétain, 1940'taki kuruluşundan 1944'te Normandiya'nın işgaline kadar bir ordu mareşali ve Vichy rejiminin devlet başkanıydı. Pétain hükümeti, Nazilerle işbirliği yaptı ve Fransız Yahudilerini yakalamak için baskınlar düzenledi. Pétain hükûmetine General de Gaulle'ün Özgür Fransız Kuvvetleri karşı çıktı ve sonunda Fransa, onların eline geçti. Savaştan sonra Pétain vatana ihanetten yargılandı ve ömür boyu hapis cezasına çarptırıldı.
  • Pierre Laval, 1940'ta ve 1942'den 1944'e kadar Pétain'in hükûmet başkanıydı. İkinci dönemi altında, Nazi Almanyası ile işbirliği yoğunlaştı. 1945'te Laval vatana ihanetten yargılandı, ölüm cezasına çarptırıldı ve idam edildi.
  • René Bousquet, Vichy polis gücünün başkan yardımcısıydı.
  • Joseph Darnand, paramiliter Fransız Milisleri'nin komutanıydı. Nazi yanlısı bir lider, Hitler ve Pétain hükûmetlerinin güçlü bir destekçisiydi. Yahudileri toplamak ve Fransız Direnişi'ne karşı savaşmak için Milice'i kurdu. Vatana ihanetten yargılandı ve savaştan sonra idam edildi.
  • Jean Decoux, Vichy hükûmetini temsil eden Fransız Çinhindi Genel Valisi'ydi. Decoux'un Çinhindi'deki görevi, selefi General Georges Catroux liderliğindeki Japonlara yönelik yatıştırma politikasını tersine çevirmekti, ancak siyasi gerçekler kısa süre sonra onu aynı yolda ilerlemeye zorladı. Savaştan sonra tutuklanan ve yargılanan Decoux hüküm giymedi.

Slovak Cumhuriyeti (1939–1945)[değiştir | kaynağı değiştir]

Nazi Almanyası'nın kukla devletleri[değiştir | kaynağı değiştir]

Leonhard Kaupisch
Vidkun Quisling
Milan Nedić

Danimarka Protektorası (1940–1945)[değiştir | kaynağı değiştir]

Ljubljana Eyaleti (1943–1945)[değiştir | kaynağı değiştir]

Norveç ulusal hükümeti (1940–1945)[değiştir | kaynağı değiştir]

Sırbistan Ulusal Kurtuluş Hükümeti (1941–1944)[değiştir | kaynağı değiştir]

İtalya Krallığı'nın kukla devletleri[değiştir | kaynağı değiştir]

Arnavutluk Krallığı (1940–1943)[değiştir | kaynağı değiştir]

Karadağ Krallığı (1941–1943)[değiştir | kaynağı değiştir]

Ortak Alman-İtalyan kukla devletleri[değiştir | kaynağı değiştir]

Yunan Devleti (1941–1944)[değiştir | kaynağı değiştir]

Japon İmparatorluğu'nun kukla devletleri[değiştir | kaynağı değiştir]

Wang Jingwei
İmparator Puyi
Zhang Jinghui
Prens Demchugdongrub

Burma Devleti (1942–1945)[değiştir | kaynağı değiştir]

Kamboçya Krallığı (1945)[değiştir | kaynağı değiştir]

Çin Cumhuriyeti-Nankin (1940–1945)[değiştir | kaynağı değiştir]

Özgür Hindistan Geçici Hükümeti (1943–1945)[değiştir | kaynağı değiştir]

Laos Krallığı (1945)[değiştir | kaynağı değiştir]

Mançukuo[değiştir | kaynağı değiştir]

Mengjiang[değiştir | kaynağı değiştir]

  • Demchugdongrub başkan yardımcısı ve sonradan başkanlık yaptı. 1941'de Moğol Özerk Federasyonu'nun başkanı oldu.
  • Li Shouxin

İkinci Filipin Cumhuriyeti (1943–1945)[değiştir | kaynağı değiştir]

Vietnam İmparatorluğu (1945)[değiştir | kaynağı değiştir]

Mihver'le birlikte savaşan Mihver dışı devletler[değiştir | kaynağı değiştir]

Çeşitli ülkeler, ortak amaçlar çerçevesinde Mihver güçleriyle yan yana savaştı. Bu ülkeler Tripartite Paktı'nın imzacısı değillerdi ve bu nedenle Mihver'in resmi üyeleri değillerdi.

Finlandiya (1941–1944)[değiştir | kaynağı değiştir]

Carl Gustaf Emil Mannerheim

Irak Krallığı (1941)[değiştir | kaynağı değiştir]

II. Faysal

Tayland Krallığı (1942–1945)[değiştir | kaynağı değiştir]

Plaek Phibunsongkhram

Ayrıca bakınız[değiştir | kaynağı değiştir]

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]

  1. ^ Ils étaient sept hommes en guerre. Robert Laffont Group. 15 Şubat 2007. ISBN 978-2221100943.  Yazar |ad1= eksik |soyadı1= (yardım)
  2. ^ Moral Combat: A History of World War II. Harper. 1 Ocak 2010. ISBN 978-0007195763.  Yazar |ad1= eksik |soyadı1= (yardım)
"https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=II._Dünya_Savaşı%27nda_Mihver_Devletleri_liderleri&oldid=30498906" sayfasından alınmıştır