Godot'yu Beklerken
| Godot'yu Beklerken | |
|---|---|
En attendant Godot | |
 | |
| Yazar | Samuel Beckett |
| Karakterler | Vladimir Estragon Pozzo Lucky Bir oğlan |
| Repliği olmayan karakterler | Godot |
| İlk gösterim | 5 Ocak 1953 Théâtre de Babylone, Paris |
| Orijinal dil | Fransızca |
| IBDB profili | |
Godot'yu Beklerken (Fransızca: En attendant Godot, İngilizce: Waiting for Godot), Samuel Beckett'ın 1949 yılında Fransızca olarak yazılan ve ilk kez 1953'te Paris'te sahnelenen ünlü eseridir. Zamanla ülke çapında ün kazanıp 1954 yılında Beckett tarafından bazı değişikliklerle İngilizceye çevrilmiş ve başka ülkelerde de sahnelenmeye başlanmıştır.
Avangard olarak nitelenmesine karşın hızla klasikleşmiştir. Oyunun varoluş sancıları çeken kahramanları Vladimir ve Estragon, yolları kesiştiğinde birbirleriyle iletişim kurmaya çalışır. Her gün yinelenen bu ritüelde bellek, işlevini yerine getiremeyince de gerçekliğin kesinliğinden uzaklaşmaya başlarlar.
Eylemsizliklerine yenilmiş insanların, Godot adında ne olduğu bilinmeyen bir kimse veya "şeyi" beklemelerini konu alan en önemli absürt tiyatro eserlerinden biridir.
Oyun Türkiye'de 1954 yılında İstanbul'da Küçük Sahne Tiyatrosu tarafından, 1963 yılında da Ankara Sanat Tiyatrosu tarafından sahnelenmiştir. Godot'yu Beklerken, AST'nin sahneye koyduğu ilk oyundur.
1998'de Orhan Alkaya'nın yönetmenliğinde İstanbul Şehir Tiyatrolarında sahnelenen oyunda Savaş Dinçel, Engin Alkan, Taner Barlas ve Burak Davutoğlu rol almıştır.[1]
Karakter analizi
Vladimir ve Estragon
Beckett yazmaya başladığında Vladimir ve Estragon için herhangi bir görsel öğeye sahip değildi. Roger Blin: "Beckett seslerinin duymasına rağmen karakterleri bana açıklayamıyordu. Bana şöyle dedi: 'Emin olduğum tek şey melon şapka giydikleri."[2] Beckett'ın yaşadığı dönemde ve yerde melon şapka babasını da barındıran topluluk tarafından giyilirdi. Vladimir ile konuşulduğunda o bir şair olmalı diye düşündürür ve Estragon Vladimir'in şair olduğunu söyler.
Laurel ve Hardy'i hatırlatan özellikler mevcuttur.
Oyunun çoğunda Estragon oturuken ve hatta uyuklarken Vladimir ayakta durur. "Estragon uyuşuk, Vladimir ise huysuzdur."[3] Vladimir gökyüzüne bakar derin bir şekilde filozofik ve dinsel konuları düşünür. Estragon ise "taşa aittir-uyuşuktur",[4] zihnini ne yiyeceğini veya nasıl hareketlerini ve ağrılarını kolaylaştıracağı üzerine meşgul etmektedir. Estragon direkt ve kolay biridir. Alzheimer hastalığından acı çekmektedir.[5] Al Alvarez şöyle yazmıştır: "Ama belki de Estragon'nun unutkanlığı aralarındaki ilişkinin yapışkan bağdır. Estargon sürekli unutur, Vladimir ise hatırlatır. Aralarında zaman geçirirler."[6] Ne kadar zamandır bir arada bulundukları bilinmemektedir.
Ayrıca bakınız
Kaynakça
- ^ "Godot'yu beklemenin dayanılır hafifliği". cumhuriyetarsivi.com. 7 Aralık 2015. 4 Aralık 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi.
- ^ Quoted in Le Nouvel Observateur (26 September 1981) and referenced in Cohn, R., From Desire to Godot (London: Calder Publications; New York: Riverrun Press), 1998, p. 150
- ^ Letter to Alan Schneider, 27 December 1955 in Harmon, M., (Ed.) No Author Better Served: The Correspondence of Samuel Beckett and Alan Schneider (Cambridge: Harvard University Press, 1998), p. 6
- ^ Kalb, J., Beckett in Performance (Cambridge: Cambridge University Press, 1989), p. 43
- ^ See Brown, V., Yesterday's Deformities: A Discussion of the Role of Memory and Discourse in the Plays of Samuel Beckett, pp. 35–75 for a detailed discussion of this.
- ^ Alvarez, A. Beckett 2nd Edition (London: Fontana Press, 1992)