Georgios Amartolos
Georgios Amartolos ya da Amartolus (Şablon:Dil-el), III. Mihail (842–867 arası hükümdar) hükümdarlığı altında Konstantinopolis'te yaşamış bir keşiş ve vakanüvis.
Amartolos ismi değildir, çalışmasının başlığında kendisini tanıtırken kullandığı lakaptır: "çeşitli vakanüvislerin ve yorumculardan özet bir vakainame toparlayan ve düzenleyen Georgios, bir günahkar (Grekçe: ὐπὸ Γεωργίου ἁμαρτωλοῦ)". Bizans keşişleri arasında yaygındır. Krumbacher bu lakabın kullanılmasına karşı çıkar ve Georgios Monachos (Γεώργιος Μοναχός "Keşiş Georgios") formunu önerir ve kullanır.[1]
Çalışmasında kendisini birçok kez keşiş olarak adlandırması dışında hayatı hakkında hiçbir şey bilinmemektedir.
Vakainame
Vakainame dört kitaptan oluşur. İlk kitap Adem'den Büyük İskender'e kadar din dışı tarihi işler; ikincisi Eski Ahit tarihini, üçüncüsü Jül Sezar'dan I. Konstantin'e kadar Roma tarihini anlatır ve dördüncüsü ise önceki kitabın kaldığı yerden yazarın kendi dönemi olan imparator Theofilos'un 842 yılında ölüp dul eşi Theodora'nın aynı yıl ikonalara tekrar saygı gösterilmesini sağladığı tarihe kadar ki kısmı anlatır. Vakanüvis, sadece 813 ile 842 yılları arası yazarın kendi yaşadığı dönem için orijinal bir kaynaktır. Bu çeşit ortaçağ vakanüvislerinin genellikle kendi dönemlerinde anlattıkları olaylar ciddi bir şekilde dikkate alınır, geri kalan çok ilgili bir Bizans keşişinin konulara ve sorulara getirdiği Bizans fikirlerine örnekler olarak ilgi çekici sayılabilir.
Georgios ideal ve prensiplerini giriş kısmında anlatır. Burada antik ve modern Yunan kaynakları kullandığını, ahlaken yüksek çalışmaları başvurduğunu, artistik yazı ya da edebi stil öngörerek okuyucuyu mutlu etmek yerine gerçeklere sıkıca bağlı kalmayı tercih ettiğini belirtir. Ayrıca çok büyük malzeme kütlesi içinde yararlı ve gerekli şeyleri nakletmeye gayret ettiğini söyler. Bu yazdıklarına karşılık 9. yüzyılda Konstantinopolis'te bir kilise adamı için yararlı ve gerekli şeylerin ne olduğu sorusu ortaya çıkar. Birçok dindar yansımalar ya da ilahiyatla ilgili ek bölümler görülür. Nasıl putların icat edildiğini, keşişlerin kökenlerini, Sarazenlerin dinini ve özellikle henüz bitmiş İkonoklazm ihtilafı hakkında yazmıştır. Diğer tüm keşişler gibi iconoclast ("Putkırıcı") kişilerden nefret eder. Henüz bitmiş fırtınanın şiddetinden, hafızalarda hala taze olan iconoclast zulmünden bahseder. Ayrıca kitaplarında Yunan Kilise babalarından uzun özetler yer alır.
İlk kitabında Adem, Nemrut, Persliler, Keldaniler, Brahmalar v.b. gibi şaşırtıcı şekilde farklı kişileri işler. İkinci kitapta da yalnızca İncil tarihinden bahsettiğini iddia etmesine rağmen, Plato ve diğer felsefeciler hakkında genel olarak birçok şey söylemiştir. Amartolos, vakanüvisini el yazmasının kolofonunda beyan ettiği üzere 842 yılında bitirir. 10. yüzyılda azizlerin hayatlarını yazan Simon Metafrastes başla olmak üzere birçok insan, onun tarihini daha ileri tarihlere taşımışlardır. Taşınan en uzun tarih 948 yılıdır. Bunlara eklerde, dini konular arka plana atılarak daha çok siyasi tarih öne çıkmıştır, daha günlük bir dil kullanılmıştır. Daha az kıymet içeren 1143 yılana uzanan devamlarda mevcuttur. İconoclast kişiler hakkınca zalim fikirleri ve şiddetli nefreti onu bu kişilere karşı taraflı kılsa da, çalışması I. Fotios dönemi Ortodoks Kilisesinin, Katolik Kilisesinden ayrılmasından önce ki son yılların tarihi açısından önemli bir değer taşır. Eser hemen Bulgarca ve Sırpça gibi Slav dillerine çevrilmiş, İkaltolu Arsen tarafından Gürcüceye kazandırılmıştır.
Bu versiyonlar Nestor başta olmak üzere erken dönem Slav tarihçiler için bir çeşit pınar başı olmuştur. Çok tanınmış, geniş şekilde dolaşımda olup en yaygın başvuru kitabı olarak anonim yazarlar tarafından devamlı yeniden derlenmiş, düzeltilmiş ve düzenlemiş; böylece orijinal çalışmayı ortaya çıkarmak "Bizans filolojisinin en zor problemlerinden biri" olmuştur.[2]
Baskılar
- Combefis, François (ed.). "Bioi ton neon Basileon (βίοι τῶν νέων βασιλέων)." In Maxima bibliotheca (Scriptores post Theophanem) Paris, 1685; yeniden basım, Venedik, 1729. Vakainamenin dördüncü kitabının son bölüm ve devamları (813–948).
- Muralt, E. de (ed). Georgii monachi, dicti Hamartoli, Chronicon ab orbe condito ad annum p. chr. 842 et a diversis scriptoribus usq. ad ann. 1143 continuatum. St. Petersburg, 1859. Tüm çalışmanın ilk baskısı. Orijinal yazıyı temsil etmez fakat birçok değiştirilmiş versiyonlardan (Moscova 20. yüzyıl El yazmasından) biridir ve eksiklikler ile yanlış yönlendirmeler içerir (bakınız: Krumbacher'in Byz. Litt., p. 357 eleştirisi).
- Migne, Jacques Paul. Patrologia Graeca 110. Latince çevirisi ile önceki baskının yeni basımı.
Kaynakça
Bu madde şu anda kamu malı olan yayından metin içerir: Herbermann, Charles, (Ed.) (1913). "makale adı gerekli". Katolik Ansiklopedi (İngilizce). New York: Robert Appleton Company.- Bu madde artık kamu malı olan bir yayından alınan metni içeriyor: Chisholm, Hugh, (Ed.) (1911). "madde adı gerekli". Encyclopædia Britannica (11. bas.). Cambridge University Press.
İleri okuma
- Afinogenov, D." The Date of Georgios Monachos Reconsidered." BZ 92 (1999). pp. 437–47.