Fergana
| Fergana Fargʻona Фергана | |
|---|---|
  Fergana Şehrin Özbekistan'daki konumu | |
| Ülke |  Özbekistan |
| İl | Fergana ili |
| Nüfus (2001) | |
| • Toplam | 183,037 |
| Zaman dilimi | UTC+5:00 (ÖSS) |
| Alan kodu | (+998) 73 |
Fergana (Özbekçe: Farg'ona [Фарғона], Rusça: Фергана), Özbekistan'da Fergana ili'nin yönetim merkezi olan şehir.
Şehir, ülkenin doğusunda Fergana Vadisi'nde, Kırgızistan ve Tacikistan sınırları yakınında yer alır. 2001 yılı resmi nüfusu 183.037'dir.[1]. 420 km. batısında Taşkent, 75 km doğusunda Andican şehirleri vardır. Büyük İskender'in ulaştığı en son bölge olduğu tahmin edilmektedir.
Etimoloji
Divân-ı Lügati't-Türk'e göre Oğuzlarla Oğuzlara uyanlara göre "köy", Türklerin büyük bir kısmına göre "şehir" demektir. Bundan alınarak Fergana kasabasına "Özkend" adı verilmiştir ve "kendimizin şehri" demektir.[2] Yine aynı eserde burada Ala (الا) adında bir yayla olduğunundan söz eder.[3]
Tarihi
Bejshu'nun Çince Kronik üçüncü bölümünde (7. yüzyıl başlarında) Fergana, 'Bokhan' ismiyle tanınır.
Fergana, eski kuzey İpek Yolu güzergahı üzerinde 2600 km. uzunluğunda olan yol, Kaşgar, şimdiki Kansu Eyaleti'ndeki Wuwei (武威市) ve Wushao Ling Geçidi üzerinden eski Çin'in başkenti olan Xi'an'a ulaşırdı.
Fergana, eski Zerdüşt edebiyatında Zerdüşt'ün vatanı kabul edilmektedir. Coğrafi konumu itibariyle eski devirlerde bölgede hüküm sürmeye çalışan komutanların ilk hedeflerinden biri olmuştur. Babür İmparatorluğu'nun kurucusu Babür Şah burada doğmuş ve devletini burada kurmuştur.
1873 yılında Rusların hakimiyeti altına giren şehir o dönemde bugünkünden 20 km kuzeydoğuda yer almaktaydı. Kısa süre sonra bugünkü yerine taşındı ve Ruslar tarafından 'Yeni Margelan' adı verildi. 1910 yılında dönemin valisi Skobelev tarafından kendi ismi verilen şehir, 1920 yılında Bolşeviklerin kontrolüne geçti ve bugünkü adıyla anılmaya başlandı.
Dış bağlantılar
Kaynakça
- ^ World Gazetteer'de “Fargona”
- ^ Atalay, Besim (2006). Divanü Lügati't - Türk. Ankara: Türk Tarih Kurumu Basımevi. ISBN 975-16-0405-2, Cilt I, sayfa 344.
- ^ Atalay, Besim (2006). Divanü Lügati't - Türk. Ankara: Türk Tarih Kurumu Basımevi. ISBN 975-16-0405-2, Cilt I, sayfa 82.