Eklemeli dil
Eklemeli diller, kelime köklerinin değişmeyip sonlarına veya başlarına ekler konarak farklı kelimelerin türetebildiği diller.
Bu tür dillerde her bir hece, kelime anlamını değiştiren bir görev görebilmektedir. Türkçe, Fince, Japonca, Korece, Macarca gibi diller morfolojik olarak bu gruba dahildir. Dillerin morfolojik bakımdan sınıflandırılmasında bu terim, 1836 yılında Wilhelm von Humboldt tarafından tanıtılmıştır.[1]
Eklemeli dillerde kelime köklerinin çekimi olmadığı için düzensiz fiiller ve kelimelerde istisnalar çok nadirdir. Türkçede göz-gözlük-gözlükçü-gözlükçülük farklı anlamdadırlar; ancak kelime yapısında değişim olmaz.
Örnek diller
- Abhazca
- Altay dilleri
- Baskça
- Çeçence
- Çerkesçe
- Elamice (antik Yakın Doğu dili)
- Farsça
- Gutça (antik Yakın Doğu dili)
- Gürcüce
- Hattice (antik Yakın Doğu dili)
- Hurrice (antik Yakın Doğu dili)
- Karaayakça (Kızılderili dili)
- Kassitçe (antik Yakın Doğu dili)
- Lazca
- Lullubice (antik Yakın Doğu dili)
- Moğolca
- Sümerce (antik Yakın Doğu dili)
- Ural dillerinin çoğu
- Urartuca (antik Yakın Doğu dili)
Kaynaklar
- ^ Stocking, George W. (1995). The Ethnographer's Magic and Other Essays in the History of Anthropology. University of Wisconsin Press. s. 84. ISBN 0299134148.