Ebü'l-Hüda es-Sayyadî
Ebü'l-Hüda es-Sayyadî أبو الهدى الصيادي | |
|---|---|
| Doğum | 1850 Han Şeyhun, Osmanlı İmparatorluğu |
| Ölüm | 28 Mart 1909 Büyükada, İstanbul, Osmanlı İmparatorluğu |
| Meslek | Şeyh |
Ebü'l-Hüda es-Sayyadî (Arapça: أبو الهدى الصيادي, d. 1850, Han Şeyhun - ö. 28 Mart 1909, Büyükada), II. Abdülhamid'e yakınlığıyla bilinen Rufâi şeyhi.
Hayatı[değiştir | kaynağı değiştir]
Suriye'nin İdlip iline bağlı Ma'arretü'n-Nu'man ilçesinin bugün belde olan Han Şeyhun köyünde doğdu. İlk eğitimini almak için Ma'arretü'n-Nu'man'a gitti ve ardından babası Hasan Vadî'nin de bağlı olduğu Rufâilik tarikatına bağlandı. Rufâilik tarikatının Sayyadiyye kolunun kurucusu olan Ahmed es-Sayyadî'nin soyundan geldiğini iddia ederek Sayyadî nisbesini aldı.
1870'lerde İstanbul'a gitti. Cisr eş-Şuğur'un nakibüleşrafı yapıldı. 1874 yılında da Halep nakibüleşraflığı görevine getirildi. Abdülaziz'in tahttan indirilmesi üzerine görevinden alındı ancak II. Abdülhamid'in tahta çıkmasıyla tekrar görevine iade edildi. II. Abdülhamid'in tahta çıktığı yıl İstanbul'a gelerek saraya kabul edildi ve ardından Meclis-i Meşayih reisliğine getirildi ancak görevine başlayamadan Halep'e geri gönderildi. II. Abdülhamid'in meşrutiyeti sonlandırmasından sonra Meclis-i Mebûsan'ı bir eserinde savunduğunun şikayetlerde bulunulmasının padişah üzerinde etkili olduğu söylenir.[1]
1878 yılının sonlarında tekrar İstanbul'a döndü ve kendisine ilgi gösterildi. 1879'da Anadolu kazaskerliği ve 1885'te de ısrarlı istekleri üzerine Rumeli kazaskerliği payeleri verildi. Devlet tarafından kendisine verilen maaş 1200 kuruştan 4500 kuruşa yükseltildi. Oğlu Şûrâ-yı Devlet üyesi, kardeşleri ise Meclis-i Maliye ve Meclis-i Maarif üyeliklerine getirildiler ve çeşitli payelerle taltif edildiler ve diğer aile fertlerine maaş bağladılar.[1]
İstanbul'a geldiğinde kendisine tahsis edilen evden şikayet etmesi üzerine padişah tarafından 1889 yılında Beşiktaş'taki Serencebey Yokuşu'ndan bir konak satın alınarak kendisine tahsis edildi. İkinci Meşrutiyet'in ilanından bir süre önce Büyükada'da yaşamaya başladı. İkinci Meşrutiyet'ten sonra sorgulandı ve sürgün edilmesi gündeme geldi. Büyükada'da gözetim altındayken 28 Mart 1909'da vefat etti.
II. Abdülhamid'le olan yakınlığından dolayı tenkit edilmiştir, falcı ve büyücü olmakla itham edilmiş ve zındık olduğuna dair bir eser yazılmıştır. Zaman zaman Arap misafirlerin ağırlanmasıyla ilgilendiği ve Arap vilayetlerindeki tarikat şeyhliği nüfuzundan yararlanılmaya çalışıldığı söylenir.[1]
Eserleri[değiştir | kaynağı değiştir]
- en-Nefhatü'n-nebeviyye fi hidmeti'l-hilafeti'l-Hamidiyyeti'l-Osmaniyye
- Kıladetü'l-cevahir
- Davü'ş-şems
- Zahiretü'l-me'ad
Türkçe yayınlanan eserleri[değiştir | kaynağı değiştir]
- Tariku's-Savab
- Rifai-Sayyadi Seyyidleri
- Tariku's Savab Salavat-ı Şerifler
- Yolun Esasları ve Edepleri
- Da'ir-Reşad Li-sebili'l-İttihad ve'l-İnkıyad (Birlik ve İtaat Yoluna Davet)
Bibliyografya[değiştir | kaynağı değiştir]
- Abdülhamid'in Cinci Hocası Ebü'l-Hüda, Süleyman Tevfik Özzorluoğlu