Dubrovnik Kuşatması (866-868)
| Dubrovnik (Ragusa) Kuşatması | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Arap-Bizans savaşları | |||||||
 9. yüzyılın sonlarında Balkanlar ve güney İtalya'nın siyasi haritası. | |||||||
| |||||||
| Taraflar | |||||||
|
Ağlebîler Bari Emirliği |
Bizans İmparatorluğu Dubrovnik (Ragusa) | ||||||
| Komutanlar ve liderler | |||||||
|
Sawdan of Bari Saba of Tarento Kalfun the Berber | Niketas Ooryphas | ||||||
| Güçler | |||||||
| 36 gemi |
100 gemi (Bizans) Ragusa bilinmiyor | ||||||
Dubrovnik Kuşatması ya da Ragusa Kuşatması (866-868), Ağlebîler ve Bari Emirliği tarafından Ragusa şehrinin (modern adıyla Dubrovnik) 866 yılında denizden kuşatılması ile başlayan, ancak 868'de Bizans filosunun yaklaşmasıyla kaldırılan, on beş ay devam eden bir kuşatmadır. Kuşatmanın başarısızlığı, yeni Bizans imparatoru I. Basil'in uyguladığı saldırgan batı politikasının ilk sonuçlarından biridir. Kuşatma sonrasında, Bizans otoritesinin Dalmaçya kıyısında yeniden kurulması, Batı Balkanlar'daki Slavların Hıristiyanlaştırılması ve birkaç yıl içinde ise Bizans'ın Güney İtalya'da yeniden varlığı sağlandı.
Kuşatma öncesi yaşananlar[değiştir | kaynağı değiştir]
867'de I. Basil Bizans İmparatoru olduğunda, Sicilya ve Güney İtalya üzerindeki Bizans otoritesi, Ağlabilerin güçlenmesiyle çok azalmıştı. Aynı şekilde, Batı Balkanlar'da yerel Slav kabileleri Bizans İmparatorluğu'nu tanımayıp bağımsızlıklarını yeniden ilan etmişti. Adriyatik Denizi, ilki Dalmaçya kıyılarında, ikincisi ise Güney İtalya'da faaliyet gösteren Slav ve Sarazen korsanlarının etkisi altındaydı.[1][2]
Kuşatma[değiştir | kaynağı değiştir]
Basil I'in torunu, 10. yüzyılda Bizans İmparatoru VII. Konstantinos Porfirogennetos 'a göre, 866 yılında Ağlebiler 36 gemiyle Dalmaçya kıyılarına karşı büyük bir deniz harekâtı başlattılar.[3] Ağlebi filosu, kuşatmaya gitmeden önce Boutova (Budva), Rhosa (Risan) ve Dekatera (Kotor) şehirlerini yağmaladı.[1][4] Ragusanlılar (Dubrovnik), Ağlebi kuşatmasına on beş ay boyunca direnmeyi başardılar. Kuşatma boyunca güçleri azalan Ragusanlılar yardım istemek için Konstantinopolis'e elçi gönderdiler. İmparator Basil onlara yardım etmeyi kabul etti ve deneyimli ve yetenekli Patrici Niketas Ooryphas'ın komutası altında 100 gemilik bir filo donattı. Bizanslıların yaklaştığını öğrenen Sarazenler kuşatmayı terk ederek Bari'ye geri döndüler.[5][6]
Sonrasında yaşananlar[değiştir | kaynağı değiştir]
Bu olay, İmparator Basil'in batıda tercih ettiği yeni, iddialı ve saldırgan dış politikanın ilk sonuçlarından birisidir.[7] Basil'in bu politikası neticesinde, Slav kabileler İmparator Basil'e elçi göndererek hükümdarlığını bir kez daha kabul etti. Basil bölgeye memur, ajan ve misyonerler göndererek, kıyı kentleri ve bölgeleri üzerinde Bizans egemenliğini Dalmaçya'da yeniden tesis ederken, iç bölgedeki Slav kabile beyliklerini büyük ölçüde özerk olarak kendi yöneticilerine bıraktı. Slav kabilelerinin Hristiyanlaşması da bu dönemde başladı.[7][8]
Basil, Dalmaçya kıyısını ve Adriyatik'i kontrolü altına almak için İtalya'daki Sarazen üslerini etkisiz hale getirmek zorunda olduğunu fark etti. 869'da Ooryphas, Bari şehrini İtalyan II. Louis ile birlikte ele geçirmek için, Slav birliklerini taşıyan gemiler de dahil olmak üzere başka bir filoya liderlik etti. Bu girişim başarısız olmasına rağmen, iki yıl sonra Bari, II. Louis tarafından fethedildi. Son olarak, 876'da şehir Bizans kontrolüne girerek, yeni bir Bizans eyaletinin başkenti ve çekirdeğini oluştururken, Güney İtalya'nın büyük çoğunluğu üzerinde 11. yüzyıla kadar sürecek olan Bizans imparatorluğu hakimiyetini sağlamak adına önemli bir adımdı.[9]
Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]
Özel[değiştir | kaynağı değiştir]
- ^ a b Wortley 2010, s. 142.
- ^ Nicol 1988, s. 30.
- ^ Metcalfe 2009, s. 20.
- ^ Moravscik & Jenkins 1967, s. 127.
- ^ Wortley 2010, ss. 142-143.
- ^ Moravscik & Jenkins 1967, ss. 127-129.
- ^ a b Nicol 1988, s. 31.
- ^ Wortley 2010, s. 143.
- ^ Kreutz 1996, ss. 41-45, 57, 63-66, 68.
Genel[değiştir | kaynağı değiştir]
- Kreutz, Barbara M. (1991). Before the Normans : Southern Italy in the ninth and tenth centuries. Philadelphia: University of Pennsylvania Press. ISBN 0-8122-3101-5. OCLC 24320496.
- Metcalfe, A. (Alex) (2009). The Muslims of medieval Italy. Edinburgh: Edinburgh University Press. ISBN 978-0-7486-2911-4. OCLC 650246468.
- Constantine VII Porphyrogenitus, Emperor of the East, 905-959. (1967, 1985 printing). De administrando imperio. New, rev. ed. Moravcsik, Gyula, 1892-1972. Washington, D.C.: Dumbarton Oaks Center for Byzantine Studies. ISBN 0-88402-021-5. OCLC 11970692
- Nicol, Donald M. (1988). Byzantium and Venice: A Study in Diplomatic and Cultural Relations (İngilizce). Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 0-521-34157-4.
- Scylitzes, John, active 1081. (2010). A synopsis of Byzantine history, 811-1057. Wortley, John. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 978-0-511-85853-6. OCLC 694342139.