Dârü'l-Hikmeti'l-İslâmiye
Osmanlıca: دار الحكمة الإسلامية | |
| Genel bilgiler | |
|---|---|
| Kuruluş tarihi | 12 Ağustos 1918 |
| Kapanış tarihi | 21 Ekim 1922 |
| Türü | Dinî teşkilat |
| Bağlılığı | Bâb-ı Meşîhat, Osmanlı İmparatorluğu |
| Üst kuruluş | Şeriye ve Evkaf Vekâletleri |
| Yönetici(ler) |
|
| Notlar | |
| "Hakâyık-ı diniye ve meâli-i İslâmiyeyi neşr ve ta'mim ile mükellef" | |
Dârü'l-Hikmeti'l-İslâmiye, Osmanlı Devleti'nin son döneminde faaliyet gösteren İslami devlet kurumu. Bâb-ı Meşîhat Dairesine bağlı olarak açılmış, "Yüksek İslam Şûrası" benzeri dinî teşkilattır.
Dokuz aza ve bir reis olmak üzere on kişiden oluşmakta, bir de kâtip bulunmaktaydı. 1918'den 1922'ye kadar 4 yıl faaliyetlerini sürdürmüş, toplam yirmi sekiz kişi azalık yapmıştır. Her biri üç azadan meydana gelen üç komisyon (kelam, fıkıh ve ahlak) bulunmaktaydı. Buraya tayin olunan azalar, bu üç komisyondan birine girebilecek kariyere sahip kişilerin arasından seçilirdi. Komisyonlar kendilerine gelen meseleleri müzakere eder ve karara bağlarlardı.
Teşkilatın görevi, devlet içinde ve İslam âleminde ortaya çıkan dini meselelere çözümler bulmak, yabancıların veya Müslüman vatandaşların sorularına gerekli cevapları vermek ve halkı dini konularda aydınlatmaktı. Bunun dışında İslam aleyhindeki her türlü gelişme için kurumlar yazılı olarak uyarılıyor ve resmi müracaatlar yapılıyordu. Basında İslam aleyhinde yazı yazan yazarlara gerekli cevaplar veriliyor hatta cezalandırılmaları için Dâhiliye Nezaretine müracaat ediliyordu. Ayrıca "Ceride-i İlmiye" adında bir mecmua yayımlanıp dağıtılıyordu.
Tarihçe[değiştir | kaynağı değiştir]
Dârü'l-Hikmeti'l-İslâmiye adında bir teşkilatın kurulması ile ilgili müzakereler Meclis-i Mebûsanda (Rumi) 21 Kânun-u Sâni 1334 yani 21 Ocak 1918 tarihinde Hacı Adil Bey başkanlığında yapılmıştır.[1] Meclis-i Mebûsanda kabul edilen kanun teklifi sonrasında Meclis-i Âyana gelmiştir. Meşihat Kurumuna bağlı olarak kurulması planlanan kurum hakkındaki kanun teklifi 25 Şubat 1918 günü Meclis-i Âyanda görüşülerek kabul edilmiştir. 5 Mart 1334/1918 tarihinde padişah VI. Mehmed Vahîdüddin iradesiyle yürürlüğe konmuştur.[2] 12 Ağustos 1918 tarihinde resmî olarak açılışı yapılmıştır.
Teşkilat[değiştir | kaynağı değiştir]
Dârü'l-Hikmeti'l-İslamiye Nizannâmesi'ne göre kurum üç encümenden oluşmaktadır. Bunlar; kelam, fıkıh ve ahlak encümenidir. Her encümen üç azadan oluşur. Toplam dokuz aza bulunur. İcap etmesi h'alinde tali encümenlerde teşkil etme yetkisi kuruma verilmiştir.
Heyet ve vasıfları[değiştir | kaynağı değiştir]
Nizamnâme’ye göre, azaların her birinin, alanlarında uzman olması gerektiği, belirtilmektedir.[3] Dârü'l-Hikmeti'l-İslâmiye Reisi, heyetin manevi şahsiyetini temsil etmeye ve görevlerin üretken bir şekilde yerine getirilmesini sağlayacak vasıflara sahip olması gerekir. Reis'in vasıfları şöyle ifade edilmektedir:
Dâru’l-Hikme reisinin hey'atın şahsiyet-i manevîyesini temsil ve vezaifinin müsmir bir suretle cereyanını te'min ve İslam'ın hadisat-ı enfüsiye ve afakiyesini nüfuz-u nazarla mütala'a etmeye muktedir olması lazımdır.
— Madde 8, Dârü'l-Hikmeti'l-İslâmiye Nizannâmesi
Başkâtip, Dârü’l-Hikme Kaleminin işlerinin yürütülmesi ve bu kuruma ait eşyaların korunmasından sorumlu tutulmuştur. Başkâtip ayrıca Dârü’l-Hikme heyetine havale edilmiş evrakın, toplantılarda okunması ve kararların kayda alınmasıyla da görevli kılınmıştır.[4] Baş Katip'in vasıfları:
Dâru’l-Hikme’nin ruhı mukarraratına müdrik ve ihtiyacât-ı kalemiyesine muktedir hüsn-ı tahrir ve beyana malik kişi olması lazımdır.
— Madde 11, Dârü'l-Hikmeti'l-İslâmiye Nizannâmesi
| Reis | Ali Rıza Efendi | Fetva Emini |
|---|---|---|
| Başkâtip |  |
Darü'l-hilafet-i Âliyye Müderrisi,
Edebiyat-ı Türkî Müderrisi Sebil-ür Reşad Başmuharrir |
| Aza | Bediüzzaman[a] Said Efendi | Hadis mütehassıs Alimi |
| Aza | .jpg) |
Ders-i Mantık Âmmı |
| Aza | Bergamalı Cevdet Bey | Tefsir-i Şerif Müderrisi |
| Aza | Ders-i Amm Şevket Bey | İlm-i Nefis ve Ahlâk Müderrisi |
| Aza | Arapgirli Hüseyin Avni | Medrese-i Süleymaniye İlm-i Kelam Ders-i Âmmı |
| Aza | Şeyh Beşir | Fuzela-yı mütehayyizeden Halep Mebusu |
| Aza | Şeyh Bedreddin | Şam ulemasından |
| Aza | Haydarîzâde İbrahim | Senedât-ı Hakaniye Şer'i Memuru |
| Aza | Mustafa Tevfik | Amasya Müftüsü |
Kurucu üyeler ve sonraki azalar arasında Çaykaralı Hacı Ferşad Efendi (1863-1930), İsmail Hakkı İzmirli (1869-1946), Mustafa Sabri Efendi, Nasûhîzâde Mustafa Âsım Efendi (1859-1942) ve Fetva Emini Muğlalı Ali Rıza Efendi (1861-1943) de bulunmaktadır.
Görevleri[değiştir | kaynağı değiştir]
Kurumun ilmî ve amelî olmak üzere iki vazifesi bulunmaktadır.[2]
İlmî Görevleri[değiştir | kaynağı değiştir]
İslam birliğinin ilmen kuvvetlendirilmesi için ilmi hazırlıklarda bulunmakla görevli olduğu, bunun da üç şekilde yerine getirilebileceği belirtilmiştir. "İslami hakikatleri", "Ahkâm ve İslam'ın gerekleri", "İslam'ın gayesini ve faziletlerini" açıklama hususunda gayret sarf etmekle görevlendirilmiştir.[6][7]
Encümenler; İslam âlemi ve medeniyet alemindeki ilimleri, fikir mecralarını, hisleri, hayat neticelerini ve tavırları, takip ve tetkik etmelidir. İslam tarihini bilhassa son asırdaki "şu'unatını" dahil olduğu sosyal ve dini safhaları araştırmak ve derlemek için fikir sarf etmelidir.
Encümenler mesailerinde gerek âlem-i İslam ve gerek âlem-i medeniyetteki ulumu, mecâri-i efkâr ve ihtisasatı etvar ve netayic-i hayatı, hatta milel-i gayr-ı mütemeddine ahval ve ihtisasatınıı tâ'kib ve tedkik ve tarih-i İslam'ın bihassa son asırdaki şu'unatını, dahil olduğu safahât-ı diniyye ve içtimaiyeyi taharri ve tedvin etmeğe de sarf-ı efkâr ederler.
— Madde 4, Dârü'l-Hikmeti'l-İslâmiye Nizannâmesi
Amelî Görevleri[değiştir | kaynağı değiştir]
Kurumun encümenleri; "Müslümanların dinî terbiyesine" ve "İslâm’ın faziletlerinin inkişafına" çalışmak, bu amacı yerine getirmek için müftü, imam, vaiz ve müderrislerle diyalogda olmak, onları aydınlatmak ve bu amaca yönelik faydalı eserler yayımlamakla görevlendirilmiştir.[8]
Müslümanların terbiye-i diniyesine ve mezâyâ-yı fâzıla-i İslâmiye'nin inkişâfına çalışmaktır. Bu maksadı devâir-i müte'allikası ve taşra müfti ve müderrisleri ile münâsebâtda bulunmak, eimme, hutebâ ve vâ'izinin tenvirlerine dâir mukarrerât ittihaz etmek, âsâr ve müellefât-ı nâfi'a neşr etdirmek suretiyle ifâ eder.
— Madde 5, Dârü'l-Hikmeti'l-İslâmiye Nizannâmesi
Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]
- Notlar
- ^ Said Nursi'nin Darül Hikmetül İslamiyede çalışmakta iken resmi belgelerde geçen ismi Bediüzzaman'dır.
- Özel
- ^ Akgündüz 2014, ss. 48.
- ^ a b Akgündüz 2014, ss. 49.
- ^ Akman 2006, ss. 42.
- ^ Akman 2006, ss. 58.
- ^ "Mehmed Vahidüddin" (PDF). Takvim-i Vekayi Gazetesi. Ankara Üniversitesi Akademik Arşiv Sistemi. 11 Ağustos 1918. 13 Nisan 2020 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Mayıs 2020.
- ^ Akgündüz 2014, ss. 50.
- ^ Akman 2006, ss. 40.
- ^ Akman 2006, ss. 41.
- Genel
- Akman, Zekeriya (2006). DÂRU’L-HİKMETİ’L-İSLÂMİYE KURUMU (1918–1922) (PDF) (Doktora). Ankara Üniversitesi Akademik Arşiv Sistemi. Erişim tarihi: 17 Mayıs 2020.[ölü/kırık bağlantı]
- Akgündüz, Ahmet (2014). Arşiv Belgeleri Işığında Bediüzzaman Said Nursi ve İlmî Şahsiyet. Osmanlı Araştırmaları Vakfı. ISBN 978-975-7268-68-0.
- Albayrak, Sadık (2017). Son Devrin İslam Akademisi, Dâr-ül Hikmet-il İslamiye. İz Yayıncılık.