Anayasacılık
Anayasacılık, "hükümetin otoritesinin bir temel yasalar bütününden kaynaklandığı ve bununla sınırlı olduğu ilkesini detaylandıran fikirler, tutumlar ve davranış kalıplarının bir bileşimidir".[1]
Siyasi örgütler, "azınlıkta kalanlar da dahil olmak üzere vatandaşların çıkar ve özgürlüklerinin korunması için kurumsallaşmış iktidar kontrol mekanizmaları içerdikleri" ölçüde anayasaldırlar.[2]
Tanımı[değiştir | kaynağı değiştir]
Anayasacılığın kural koyucu ve tanımlayıcı kullanımları vardır. Hukuk profesörü Gerhard Casper terimin bu yönünü şöyle ifade etmiştir: "Anayasacılık hem tanımlayıcı hem de kuralcı çağrışımlara sahiptir. Tanımlayıcı olarak kullanıldığında, esas olarak halkın 'rıza gösterme' hakkının ve diğer bazı hak, özgürlük ve ayrıcalıkların anayasal olarak tanınması için verilen tarihsel mücadeleyi ifade eder. Kuralcı olarak kullanıldığında, anlamı, anayasanın temel unsurları olarak görülen hükümet özelliklerini kapsar... Anayasa".[3]
Tanımlayıcı[değiştir | kaynağı değiştir]
Anayasacılığın tanımlayıcı kullanımına bir örnek, hukuk profesörü Bernard Schwartz'ın ABD Haklar Bildirgesi'nin kökenlerinin izini sürmeye çalışan beş ciltlik kaynak derlemesidir.[4] Magna Carta'ya (1215) kadar uzanan İngiliz öncüllerinden başlayarak Schwartz, sömürge tüzükleri ve yasal anlayışlar aracılığıyla bireysel özgürlükler ve ayrıcalıklar fikirlerinin varlığını ve gelişimini araştırıyor. Daha sonra hikayeyi ileriye taşırken, devrimci bildirgeleri ve anayasaları, Konfederasyon döneminin belgelerini ve yargı kararlarını ve federal Anayasanın oluşumunu tanımlar. Son olarak, federal bir haklar bildirgesi için artan baskıyı sağlayan federal Anayasa'nın onaylanmasına ilişkin tartışmalara dönüyor. Bu anlatı, düz bir çizgi sunmasa da, anayasal hak ve ilkelerin tanınması ve anayasal bir düzene yerleştirilmesi için verilen tarihsel mücadeleyi göstermektedir.
Kuralcı[değiştir | kaynağı değiştir]
Anayasaların ne olduğunu tanımlamanın aksine, kuralcı bir yaklaşım bir anayasanın ne olması gerektiğini ele alır. Kanadalı filozof Wil Waluchow tarafından ortaya konulduğu üzere, anayasacılık
hükûmetin yetkilerinin yasal olarak sınırlandırılabileceği ve sınırlandırılması gerektiği ve otoritesinin bu sınırlamalara uymasına bağlı olduğu fikri. Bu fikir, sadece hukukçuların değil, devletin hukuki ve felsefi temellerini araştırmak isteyen herkesin ilgisini çekecek bir dizi can sıkıcı soruyu da beraberinde getirmektedir.[5]
Bu kuralcı yaklaşımın bir örneği, Ulusal Belediyeler Birliği'nin[6] model bir devlet anayasası geliştirme projesiydi.[7]
Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]
- ^ Don E. Fehrenbacher, Constitutions and Constitutionalism in the Slaveholding South (University of Georgia Press, 1989). p. 1. 978-0-8203-1119-7.
- ^ Gordon, Scott (1999). Devleti Kontrol Etmek: Antik Atina'dan Günümüze Anayasacılık (Başlık İngilizceden çevrilmiştir). Harvard Üniversitesi Yayınları. s. 4. ISBN 0-674-16987-5.
- ^ Leonard Levy, ed., Encyclopedia of the American Constitution, (Gerhard Casper, "Constitutionalism"), vol 2, p. 473 (1986) 978-0-02-864880-4.
- ^ Bernard Schwartz, The Roots of the Bill of Rights (5 vols., Chelsea House Publisher, 1980) 978-0877542070.
- ^ Stanford Encyclopedia of Philosophy 22 Nisan 2018 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., Wil Waluchow "Constitutionalism" (Yayınlanma; Ocak 2001 (gözden geçirilme 20 Şubat 2007).
- ^ Frank Mann Stewart, A Half Century of Municipal Reform: A History of the National Municipal League Ch.2 (Kaliforniya Üniversitesi Yayınları, 1950).
- ^ "Model State Constitution" (PDF). utexas.edu. 26 Şubat 2013 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Mayıs 2018.
