Adanalı Theofilus
 | Bu madde, öksüz maddedir; zira herhangi bir maddeden bu maddeye verilmiş bir bağlantı yoktur. (Mayıs 2022) |
| Adanalı Theofilus | |
|---|---|
.png) | |
| Doğum | ??? Adana, Cilicia, Bizans İmparatorluğu |
| Ölüm | y. 538 Austrasia, Frank Krallığı |
| Kutsayanlar | Doğu Ortodoks Kilisesi Katolik Kilisesi |
| Yortu | 4 şubat |
Adanalı Theofilus (?, Adana - c. 538, Adana) 6. yüzyılda yaşamış bir rahip, efsaneye göre Şeytanla kilisede yetki kazanmak için anlaşma yapmıştır. Yortusu 4 şubattır.[1]
Theofilus, Adana’da diyakonluğun seçimi ile episkopos yapılmak istenmiş ancak kendisi bu görevi tevazu gösterip reddetmiştir. Yeni episkopos, kendisini kötü niyetli ve temelsiz dedikodular sebebiyle başdiyakozluk görevinden alınca, Theofilus Şeytanla iletişime geçmek için bir bir ruh çağırıcı bulmuştur. Yardımlarının karşılığı olarak şeytan kendisinden İsa’yı ve Bakire Meryem’i inkâr etmesini istemiş ve anlaşmayı kendi kanıyla imzalamasını istemiştir. Theofilus şartları kabul etmiş ve şeytan kendisini episkopos yapmıştır. Daha sonra, ruhunun geleceğinden endişe duymuş, tövbe etmiş ve Bakire Meryem’e bağışlanması için yalvarmıştır. Kırk gün oruç tuttuktan sonra, Meryem kendisine görünmüş ve sözleriyle kendisini terbiye etmiştir. Theofilus bağışlanmak için yalvarmış ve Meryem kendisi için şefaat edeceğinin sözünü vermiştir. Ardından bir otuz gün daha oruç tutmuş ve Meryem kendisine bir kez daha görünmüş, günahlarının bağışlandığını söylemiştir. Ancak şeytan Theofilus üzerindeki etkisinden vazgeçmek istememiştir, üç gün sonra, theofilus uyandığında göğsünde kendisini lanetleyen anlaşmayı bulmuştur. Ardından bu anlaşmayı alıp meşru episkoposa götürmüş ve tüm yaptıklarını itiraf etmiştir. Episkopos anlaşmayı yakmış ve Theofilus anlaşmanın yükünden kurtulmanın verdiği saf sevinçten ötürü ölmüştür.[1]
Bu hikâye, Meryem’in şefaatinin gücü ve gerekliliğinin önemini anlatmak için Petrus Damianus, Clairvauxlu Bernard, Padovalı Antonio, Bonaventura and ve çok sonraları Alfonso de Liguori tarafından kullanılmıştır.
Hikâyenin aynı zamanda Faust’a da ilham olduğu düşünülmektedir.
Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]
- ^ a b Baring-Gould, Sabine. "Theophilus", Curious Myths of the Middle Ages, London. Rivington's, 1877
Bu madde, bu kaynaktan alınan kamu malı olan bir metni içermektedir.
